Ondanks de actie van Trump om Jeruzalem als hoofdstad van Israël te erkennen, wat zeker niet bijdraagt aan een vreedzame oplossing van het conflict in het Midden Oosten, ligt vrede binnen handbereik van ons allemaal. Het enige dat we er voor moeten doen is onze handen er naar uitsteken. Eens per jaar staan we in ieder geval stil bij ‘vrede op aarde’, maar we zouden er ook iedere dag van het jaar aan kunnen werken op een eenvoudige maar doeltreffende manier.
Vrede kunnen we via twee sporen bereiken. Het ene spoor loopt via de regeringen die wij toestemming hebben gegeven (in naam) om ons te regeren en het andere spoor loopt via onze innerlijke vrede.
Buiten
Om te beginnen met het spoor dat buiten ons ligt. Laten we beginnen met Trump. Als de Amerikanen zich veel meer met vrede zouden bezig houden zoals bijvoorbeeld Peace Report van Amerikaanse oorlogsveteranen, dan zou de bevolking niet op Trump gestemd hebben. Hij kondigde tijdens zijn verkiezingstoer al aan Jeruzalem als de Israëlische hoofdstad te erkennen en de Amerikaanse ambassade naar deze stad van drie religies (joods- christendom – islam) te verplaatsen. Ieder mens voelt op zijn klompen aan dat Jeruzalem juist een stad van verzoening tussen Israëliërs en Palestijnen zou kunnen zijn. De Amerikaanse bevolking zou alleen op basis van dit oorlogsidee, Trump al hebben moeten afwijzen als presidentskandidaat. Daarnaast zijn er allerlei oorlogen die Amerikaanse regeringen voeren en niets met vrede maar alles met overheersing en machtswellust te maken hebben. Geen volk dat vrede wil zou dit accepteren. Dus daar ligt een uitgelezen mogelijkheid, als een president van te voren weet dat de bevolking vrede wil zal hij dergelijke oorlogshandelingen ook niet gaan aankondigen.
Datzelfde geldt voor ons eigen land. De kiezers wisten voor de verkiezingen al dat Rutte en de christelijke coalitiepartijen de oorlog in het Midden Oosten en de agressie tegenover de Russen steunen. Alleen al op basis hiervan zou iedere naar vrede verlangende kiezer nooit op de VVD e.d. kunnen stemmen. Helaas was vrede geen belangrijk item in de verkiezingen van de Tweede Kamer, daarom kunnen politici zich nu permitteren laconiek met allerlei oorlogshandelingen om te gaan en de NAVO van harte te steunen, terwijl deze zich uiterst agressief opstelt tegen de Russen en de vrede in Europa daardoor bedreigen.
Dus je ziet dat de houding van de bevolking over vrede, de toon van de verkiezingen en die van de politici kan veranderen van oorlogstaal in vredelievend. Jaren geleden waren mensen in het algemeen tegen oorlog, met name de Vietnam oorlog riep algemene boosheid op in ons land. Politici van toen haalden het niet in hun hoofd om bijvoorbeeld soldaten met camouflage kleding uit te dossen zoals nu. Dat werd toen als uiterst agressief opgevat en afgewezen. Nu is het doodnormaal. Dat zegt alles over de algemene stemming ten opzichte van oorlog en geweld, maar ook over het gemak waarmee politici meegaan in de algemene stemming. Als de bevolking dus meer met vrede bezig is, zal de toon van politici meer vredelievend zijn.
Binnen
Echter vrede ligt nog dichterbij dan het beïnvloeden van politici. Ieder mens heeft namelijk een grote mate van vredigheid in zich. Dit is echter afhankelijk van het gevoel dat ieder over zichzelf heeft. Mensen die ontevreden zijn met zichzelf, zijn minder positief over zichzelf en daardoor ook niet aardig voor mensen in hun omgeving. Ik ben al jaren bezig met trainingen en het ontwikkelen van trainingsmethodes om vrede in mensen te stimuleren en oefeningen te bedenken om obstakels die onvrede in de weg staan op te ruimen. Hiervoor is nodig dat mensen willen werken aan vrede en vertrouwen in zichzelf. Daarna is het een kwestie van focus en techniek om in plaats van agressie en negativiteit, vredig en optimistisch bezig te zijn.
Acceptatie of verzet
Het voert in dit artikel te ver om uitgebreid hierop in te gaan. In grote lijnen komt het op het volgende neer. Met iedere omstandigheid die wij niet willen in ons leven, van verlieservaring tot andere tegenslagen, hebben we drie mogelijkheden.
We kunnen het accepteren of we kunnen ons er juist tegen verzetten. In beide gevallen kom je in actie. Daarnaast is er nog een derde optie, en dat is dat de meeste mensen blijven hangen in boosheid, verdriet, ergernis, frustratie. Dat betekent dat zij niet voor acceptatie, maar ook niet voor verzet kiezen. Eigenlijk ondernemen zij niets. Zowel acceptatie als verzet geven namelijk de rust en vrede dat je of je ergens bij neerlegt en de consequenties hiervan aanvaardt of dat je je ertegen verzet en ook hiervan de gevolgen neemt. Ook dat laatste geeft rust, want je bent tevreden dat je er in ieder geval iets tegen onderneemt. Al die anderen blijven hangen tussen deze twee acties in. Zij doen niets anders dan zich ergeren, of twijfelen of ze wel of geen actie gaan ondernemen.
Met andere worden als je als mens vrede hebt met jezelf, doordat je de onrust (van negatieve emoties zoals boosheid, enzovoort) hebt opgelost, dan kan je vrede hebben en een ander veel gemakkelijker accepteren, omdat je hebt geleerd ook jezelf te aanvaarden. Dit maakt agressie naar elkaar overbodig. Je gaat veel harmonieuzer met elkaar om, wat de basis is voor vrede tussen mensen en volkeren. Als dit de algemene stemming onder de mensen wordt, hebben politici en agressieve leiders die macht willen het nakijken. De bevolking zal hen negeren en niet willen meedoen aan hun kwalijke agressieve oorlogshandelingen. Vrede zal heersen op aarde.
Rob Vellekoop, 11 december 2017
