Beste collega wereldverbeteraar,
Ik weet het, wij hebben het niet gemakkelijk. De mensenwereld en de aarde voldoen niet aan onze verwachtingen. Onze medemens (en misschien wij ook wel) hebben er een puinhoop van gemaakt. Op elk denkbaar gebied. We hebben met elkaar de oorzaak boven water gebracht. De pestepidemie van de hebzucht is de oorzaak, aangewakkerd door machtshonger en gefinancierd door de eindeloze creatie van geld (schuld) die voorbehouden is aan banken.
Daar zitten we dan, ons dagelijks te verbijten bij nog meer misstanden op sociaal, economisch en politiek vlak. We schreeuwen onze stem schor, schrijven de pen leeg, protesteren ons suf en zijn aanhoudend verdrietig of woest bij het zien van zoveel domheid. Want het zou ook zo mooi kunnen zijn op onze aarde.
Als we ons in die afzichtelijke drek van wanprestaties laten meevoeren wordt onze wereld nog onaangenamer dan deze in onze ogen al is. Persoonlijk heb ik de afgelopen jaren uit al deze negativiteit de kracht geput om er iedere dag tegenaan te schrijven. Mijn boosheid en verontwaardiging waren mijn energiebronnen.
Boosheid, verdriet, angst en wantrouwen worden echter niet voor niets als negatieve emoties gezien. Tegenover alle negativiteit die ons motiveert, zetten wij ook weer negativiteit. Het gevolg is dat wij met elkaar in een tomeloze vaart, in een spiraal naar beneden donderen. Steeds minder licht en hoop, steeds meer bitterheid, agressie en neerslachtigheid.
Als je nu iedere dag ziet dat een betonnen muur niet meegeeft wanneer je er met je hoofd tegen slaat, waarom ga je daar dan mee door, vroeg ik mezelf af. Waarom blijf je jezelf verwonden? Terwijl het enige resultaat is dat jouw hoofdwond groter wordt, maar de muur overeind blijft?
Op zekere dag dacht ik, ik probeer letterlijk door een muur heen te lopen. Waarom accepteer ik niet dat die muur er staat? Andere mensen hebben hem opgebouwd en blijkbaar willen de meesten hem laten staan, want als we ons organiseren in een groepje en er met elkaar tegenaan duwen is de muur zonder veel inspanning zo weg. Denk maar aan de Berlijnse muur. Met een beetje eensgezindheid kunnen we alle muren op de wereld, hoe hoog ze ook zijn, met of zonder mijnenveld neerhalen. Eigenlijk kunnen we met elkaar alle wanpraktijken die wereldwijd plaatsvinden binnen een nachtje ongedaan maken.
Er is echter een klein probleem. Er is geen eensgezindheid. Ik kan niet genoeg mensen vinden die met mij muurtjes willen afbreken. En dat geldt voor jullie, collega’s ook. Blijkbaar zijn wij een heel klein groepje mensen die iets willen, wat de meeste mensen (nog) niet zien zitten. Zij staan er niet bij stil vanwege verplichtingen (die zij zich hebben laten aanpraten), of ze willen gewoon carrière maken en succes hebben (omdat deze illusie hen aanspreekt). Kortom we zijn veruit in de minderheid en voorlopig roependen in de woestenij van onze cyberwereld.
Is dat dan zo hoopgevend? Ja, dat is het, want accepteren helpt dat we in ons eentje zijn om dat muurtje neer te halen. Dus aanvaard dat we niet genoeg medestanders hebben om aan onze nieuwe wereld te bouwen. Want eigenlijk is dat onze grootste frustratie: wij wereldverbeteraars maken veel herrie, maar wij kunnen zonder hulp niets uitrichten! Probeer het ook eens. Leg je bij dit vreselijke beeld neer, dat we er nog lang niet zijn. Het gevolg is dat je na verloop van tijd een stuk rustiger wordt en vrede gaat zoeken in de kleine dingen om je heen, die wel tot stand zijn gekomen. Want het glas is niet alleen halfleeg, maar ook halfvol.
Rob Vellekoop, 9 mei en 29 december 2017