Ondanks een genadeloze War on an Idea – de oorlog tegen een idee – waarbij de Amerikaanse overheid decennialang strijdt tegen het socialisme, groeit het als een Japanse duizendknoop door beton heen. De overheid kan nog zo gewelddadig optreden tegen een idee, toch bepalen de bewoners van dit land welk idee ze aanhangen.
Ondanks de negatieve klank en de onderdrukking ziet begin 2000 meer dan 52% van de democraten het socialisme als iets positiefs. Een stukje heroïsche strijd voor een sociaal en menselijk idee. Abby Martin maakte er een documentaire van.
Uit de serie Empire Files van Abby Martin
In 1918, het jaar waarin WO I eindigt, spreekt de socialistische leider, de Amerikaan Debs in een reden zijn afkeuring uit over oorlog. Deze reden wordt hem door de overheid niet in dank afgenomen. Hij zegt:
“Oorlogen door de tijden heen worden gevoerd voor overwinning en plundering. De feodale baronnen van de middeleeuwen, de economische voorouders van de kapitalisten van vandaag roepen allemaal oorlogen uit. En hun miserabele dienaren vechten al deze oorlogen uit…geleerd om hun meesters te geloven en dat wanneer deze elkaar de oorlog verklaren, het hun vaderlandse plicht is elkaar aan te vallen en elkaars kelen door te snijden tot glorie en winst van de lords en baronnen.”
Hij zegt tegen zijn socialistische makkers:
“Zij alleen roepen oorlogen uit. Jullie zijn niet de reden. Jullie zijn er om uit te voeren en te sterven. Als oorlog juist is laat dan het volk deze uitroepen. Jullie die je levens verliezen, jullie hebben zeker boven ieder ander het recht te beslissen het moment van oorlog of vrede.”
Deze woorden kosten Debs 10 jaar gevangenisstraf, omdat hij de werving van soldaten zou hebben gedwarsboomd.
De onderdrukking van de Amerikaanse arbeiders is genadeloos. In 1887 worden zeven socialistische leiders ter dood veroordeeld, om maar aan te geven onder welke hachelijke omstandigheden zij vechten voor een 8-urige werkdag.
Iedereen die tegen de staat ingaat na de opkomst van het bolsjewisme in Rusland wordt bestempeld als rood gevaar. Socialisten en communisten worden verbannen, gevangen gezet en vermoord. Wanneer Duitsland WO I begint, zetten media mensen aan de leiders van de internationale arbeidersbeweging zelfs te doden. Veel IWW (Industrial Workers of the World) leiders worden in die tijd gelyncht door opgehitste mensenmassa’s.
De overheid kondigt af dat mensen die het wagen iets negatiefs over regering, leger of marine te zeggen of te schrijven gestraft zullen worden. De overheid bepaalt wat goed is en wat slecht. Ongehoorzaamheid wordt gestraft. Vijftienhonderd mensen worden opgepakt om die reden en kunnen tot 20 jaar gevangenisstraf voor deze ‘misdaad’ krijgen.
Vlak na WOI willen de bedrijven de in de oorlog gestegen lonen weer verlagen wat leidt tot fel verzet van de arbeiders. Zij worden tot rood gevaar bestempeld en vervolgd. Politiekorpsen door het hele Amerikaanse land vormen ‘redsquads’ om het socialisme te bestrijden. Duizenden worden in de cel gegooid.
Desondanks zijn er in 1912 zo’n 12 socialistische kranten en 298 soortgelijke weekbladen. Tussen 1898 en 1933 besturen 57 socialistische burgemeesters in 23 staten.
Na WO II houdt de onderdrukking van socialisten en communisten echter niet op. De angst voor het overslaan van het succes van de communistische partij in de Sovjet Unie zit er diep in bij de leidende Amerikaanse klasse. Mensen moeten vlak na de oorlog zelfs in het congres verklaren dat zij geen communist zijn, anders verliezen zij hun baan. Ieder lid van de Communistische Partij wordt gearresteerd. De leden worden bestempeld tot verraders.
Er heerst niet alleen censuur, maar ook zelf censuur, want mensen kunnen zich niet permitteren hun gedachten vrij te uiten, anders overleven zij niet in dit dictatoriale systeem. Ook de zwarte bevrijdingsbeweging van de 70-er en 80-er jaren wordt al snel rood of links genoemd en bestreden.
Met het uiteenvallen van de Sovjet Unie heeft de kapitalistische maatschappij een klinkende overwinning behaald. Zij hebben echter geen gemeenschappelijke vijand meer. Het socialistische idee lijkt nu minder bedreigend en gevaarlijk voor de heersende klasse. Bij het ontbreken van een vijand kan je alleen maar naar jezelf kijken. De wantoestanden en de groeiende ongelijkheid tekenen zich pijnlijk af. Het lijkt erop dat de oorlog tegen het socialistische idee, in ieder geval in de VS, niet door de overheid is gewonnen, anders zouden 52% van de democraten het socialisme niet als gunstig zien.
Het recente Amerikaanse socialisme wil dat iedereen het recht heeft op werk of inkomen, betaalbare huisvesting en gratis gezondheidszorg en onderwijs.
Rob Vellekoop, 8 april 2018