Ik ben net terug uit een van de meest sprookjesachtige plaatsjes die ik ken. Het ligt ergens verscholen achterin de enorme bossen van de Harz en ik heb er vier dagen rondgewandeld. Zoveel moois mag ik niet voor mezelf houden. Een korte maar heftige indruk.
Voor nog geen 60 euro zit je vanaf het hart van Nederland met de trein in de Harz in Duitsland. Soms ligt schoonheid dichter bij dan je denkt. Eenmaal in BH lonkt het meer dan 2000 vierkante kilometer woud met zijn bergen van tot boven de duizend meter, zijn machtige beken en kabbelende stroompjes en paden.
In dat oord kruip ik steevast in een ‘Familien’ hotel. Niet te klein om allerlei verplichte beleefdheden uit te moeten wisselen en ook niet te groot om te voorkomen dat ik een sleutelnummer ben. Tot de aangename zaken van het plaatsje horen de prettig geprijsde maaltijden met helder bier voor amper 15 euro per stuk.
Bezoek BH vooral niet om te flaneren of de bloemetjes buiten te zetten. De meeste toeristen zijn op leeftijd en komen om te wandelen of voor een verblijf in een van de termen. Dan heb je ’s avonds meestal nog weinig puf om aan de zwier te gaan. Wel is er een schitterende straat, een ‘allee’ die recht door het dorp als vals plat omhoog kruipt, omzoomd met machtige kastanjes. Hier zijn ook de meeste restaurants en cafés.
Met het enthousiasme van een dolle hond race ik ’s morgens na het overvloedige ontbijt van het hotel meestal het bos in om er niet eerder dan minstens zeven uur later afgepeigerd terug te keren. Ik trakteer mezelf dan meestal op een nullfuenf Bier (halve liter), waggel op mijn pijnlijke benen terug naar mijn kamer, waar ik rond etenstijd wakker word, klaar voor mijn schnitzel in 100 variaties.
Mijn voettochten breng ik meestal in extase door, althans de eerste uren.Met de rust die slechts een enkele wandelaar eventjes verstoort, maar zonder een auto of trein te horen. Dan zie ik nog de beekjes die door het dichte bos kronkelen en bewonder de schitterende vergezichten in deze groene hemel. Totdat ik ineens merk dat de paden vervaarlijk hellen, ik toch wel erg lang stijl omhoog aan te lopen ben. De inspanning jaagt het zweet uit mijn lijf, en ik moet bekennen, ik vind dat prettig. Dan voel ik me als een jonge god die onversaagd bergen bedwingt.
Deze editie van mijn vakantie in BH ben ik helaas een dag geveld. Niet door spierpijn, ook niet door blaren, maar doordat mijn gezicht zo rood en geblakerd was dan ik niet anders kon dan mezelf te veroordelen tot een dag in de schaduw op een bankje met een boekje. Dat boekje wordt een pil met de verzamelde werken van Nietzsche. Na drie pagina’s blijk ik echter hele andere dingen in mijn hoofd te hebben, die Nietzsche even niet verdragen. Mijn hoofd staat op ‘balen’. Ik wil wandelen.
Maar ja nog meer geblakerd worden is toch geen goed idee. Zoiets heb ik al eens eerder meegemaakt, toen zaten de blaren op mijn gezicht en in mijn baard! Gelukkig smaakt het bier toch lekker en stort ik me op mijn andere grote hobby: schrijven. Via mijn smartphone volg ik V-Day in Moskou. Na twee uur oorlogstuig over mijn telefoon te hebben zien lopen, kan ik iets zinnigs erover schrijven.
Daarna wijd ik me aan mijn derde grote hobby, slapen. Wanneer ik rond 5 uur in de namiddag wakker word, weet ik dat ik morgen om deze ‘verloren’ dag goed te maken twee keer zo ver ga stappen als normaal. Dat stelt me gerust.
Rob Vellekoop, 12 mei 2018