Vrijdag 11 mei is een drukke dag voor Het Gezag. Het pakt op Twitter uit met meer dan 25 reacties op gebeurtenissen en commentaren op het hellende vlak van de macht. Reden voor DLM Plus om de stoute schoenen aan te trekken voor een interview met een Twitter-account.
Het Gezag opent die dag met
Wie van mijn toverdrank gedronken heeft, is voor de rest van zijn leven verslaafd aan macht en geld. Het is namelijk kinderlijk eenvoudig om het volk te bedotten, ze smeken om leugens & bedrog, iedere verkiezing opnieuw.
— hetgezag (@hetgezag) 11 mei 2018
Omdat ik nieuwsgierig ben geworden naar de persoon achter Het Gezag besluit ik een e-mail te sturen met een verzoek voor een interview. Ik schrijf:”Beste heer, mevrouw achter @hetgezag. Graag zou ik met jullie tête-à-tête een interview hebben. Kan dit?
Een dag of twee later krijg ik antwoord:”We kunnen morgen rond twee uur chatten.”
Toch verheugd over dit minimale contact klim ik de volgende middag klokslag twee achter mijn toetsenbord.
“Wie bent u of wie zijn jullie? Vertegenwoordigen jullie een groep mensen?”, open ik opgewekt.
Als antwoord krijg ik:”Domme vraag. Het Gezag is een geloof.”
‘Maar wie geloven dan in u?”, tik ik uitdagend.
“Iedereen gelooft in Het Gezag, anders zou de massa zich niet laten besturen door een klein groepje mensen. U gelooft ook in ons, anders zou u geen belasting betalen en zich niet aan de Wet houden.”
“Dat lijkt me logisch, chat ik snel, als ik niet luister naar wetten en regels word ik opgeborgen in de gevangenis. Ik geloof niet in Het Gezag, ik luister alleen maar omdat ik me niet kan verdedigen tegen de macht van het geweld van de overheid, die mij op kan sluiten als ik niet gehoorzaam ben aan de wetten.” Zo denk ik, breng hier maar eens wat tegenin.
“Dus u gelooft niet in Het Gezag. Bent u soms een anarchist, een terrorist of een verdekte communist?”
Hmm, denk ik. Wat is dat voor een dreigende vraag. Bovendien ben ik toch de interviewer? Op de een of andere manier voel ik me geïntimideerd, maar ik kan niet goed thuisbrengen waardoor.
“Waarom beantwoordt u deze simpele vraag niet, mijnheer Vellekoop?”
Ik begin me enigszins ongemakkelijk bij dit chatgesprek te voelen. Wat is dat eigenlijk, Het Gezag? Misschien is het wel echt een overheidsdienst die mij op de een of andere zieke manier uit mijn tent wil lokken en mij erin wil laten lopen?
“Mijnheer Vellekoop, bent u daar nog?”
“Jazeker”, chat ik een beetje nerveus. Gauw stuur ik een al voorbereide vraag:”Hoe komen jullie erbij dat de kiezers zo gemakkelijk te belazeren zijn, zoals jullie schrijven?”
“Mijnheer Vellekoop, ik ga graag in op uw vraag, maar vertelt u mij eerst eens even, met wat voor soort mens hebben we met u van doen? Wat bent u? Een anarchist, een terrorist of een communist?”
Weer die vraag met die dreiging. Ik chat moedig:”Ik pas in geen enkel hokje. Ik ben een vrijdenkend mens.”
“Wij denken dat u een anarchist bent. Kunt u dat bevestigen?”
Getverderrie, denk ik, waarom houden ze zo aan. Het gaat toch niet om mij. Trouwens die privé informatie hoef ik toch niet te delen?
Geïrriteerd chat ik terug:”Ik vind mijn antwoord op uw vraag niet relevant voor dit interview.”
“U heeft toch niets te verbergen, mijnheer Vellekoop, mijnheer Rob Vellekoop? Bent u soms bang voor mogelijke consequenties van uw antwoord? Ziet u dat u wel gelooft in mijn gezag? U bent zelfs bang om een persoonlijke vraag te beantwoorden, zoveel autoriteit geeft u mij.”
Nu begin ik echt boos te worden. “Wat een onzin, tik ik. Het gaat u geen flikker aan wat mijn idealen zijn. Die zijn van mij en die blijven mij.”
“Wij hebben ook geen moment gedacht deze van u af te nemen, Vellekoop. Wij willen echter uitsluitend info over u verzamelen, net zoals u dat over Het Gezag wilt doen. Overigens hebben wij al een antwoord gevonden op onze vraag. We hebben wat metadata gecombineerd en het is ons duidelijk, u bent een terrorist.”
“Wat? Ben je helemaal gek geworden?”, chat ik zo nijdig dat ik bijna door het toetsenbord heen sla.
“U hoeft slechts mijn vraag te beantwoorden, zodat wij in ons dossier uw antwoord bij ons rapport kunnen voegen. Dat zal toch niet te veel moeite kosten?”
Verbouwereerd staar ik naar het chatbericht, dat voor mijn ogen ijzig op het scherm staat.
“Naar aanleiding van uw verzoek tot interview zijn wij een antecedenten-onderzoek naar u gestart. Dat bracht een aantal interessante inzichten over u boven water. De vraag die ik u nu al een aantal keren heb gesteld, is bedoeld om een bevestiging te verkrijgen over iets waarover wij ons al een oordeel hebben gevormd. Eigenlijk doet uw antwoord voor ons er niet meer toe, maar het is wel een nuttige aanvulling voor het dossier. Overigens is uw voortdurende weigering om een antwoord te geven al voldoende bewijs dat u een terrorist bent.”
“Wij danken u voor deze info.”
Zelden heb ik mij in mijn leven lulliger gevoeld dan nu. Na de laatste zin, wordt de verbinding verbroken en staar ik naar een inactief scherm. Volkomen uit het veld geslagen dool ik de rest van die middag door mijn huis rond, zonder ook maar een woord uit te brengen.
Rob Vellekoop, 14 mei 2018
