Om twaalf uur als de zon op zijn hoogste punt staat lig ik in het gras op mijn rug met open ogen. De hemel is deels blauw, deels licht en deels bewolkt. Een deel kan ik niet zien door de felle zon.
Daar lig ik dan. Helemaal niks te doen, want dat is de opzet. Uit de band breken en nieuwe horizonnen ontdekken door juist de andere kan op te gaan. Zacht voel ik de wind langs mijn gezicht strelen. Heerlijk hoor ik hem de boomtoppen laten ruisen. Soms verschijnt wat nevel en is het even wat kouder. Het duurt even voordat ik dit plekje aangenaam vind.
Er is namelijk ergens een afkeurend stemmetje dat zegt dat ik volslagen idioot ben. Hij zegt:”Heb je niks beters te doen? Ik bijt dan even op mijn tanden en antwoord:”Ok, dan blijf ik hier nog wat langer liggen! Verder nog commentaar?” Daarna is het weer stil in mijn hoofd.
Ondanks dat het weer voortdurend uitnodigingen rondstuurt, weten weinig mensen deze zacht golvende groene vlakte te vinden. Ja, verderop rent een kind, met zijn grootouders achter hem aan. Het mannetje rent langs mij. Nu zit ik al weer rechtop in kleermakerszit.
“Dat toont je al wat actiever, echoot het in mijn hoofd. “Je gaat toch niet lui achterover in het gras liggen op een doordeweekse dag. Zelfs de vakantieperiode is nog niet aangebroken. Je hebt dus geen enkel excuus om niet actief te zijn.” Ik sluit mijn luikje voor dit vernietigende stemmetje, weliswaar een stukje van mezelf, maar toch.
Is toch heerlijk als je op ons gras uitgebreid kunt liggen?