In het Fotomuseum in Den Haag draait nog tot 3 februari volgend jaar de film Generation Wealth van Lauren Greenfield. Ogenschijnlijk gaat deze 1,5 uur durende docu over rijkdom van de aanstormende generaties. Pas aan het einde van de film ontvouwt zich de clou. Tegelijkertijd draait in het museum de gelijknamige tentoonstelling.
Greenfield (1966) verzamelde in een periode van 25 jaar een half miljoen foto’s over haar obsessie voor rijkdom en de mensen die zich hiermee bezig houden.
Zij onderzoekt het materialisme, de cultuur van beroemdheden, sociale status staat stil bij het verlangen om rijk te worden tot iedere prijs. In de film interviews in Los Angeles, Moskou, Dubai, China die de consequenties van de (zucht naar) rijkdom laten zien.
Voor sommige mensen zijn gouden handtassen, glanzende sportauto’s, juwelen, luxe villa’s en ‘killer bodies’ zo belangrijk voor hun identiteit en uitstraling dat ze het huren of een imitatie kopen om het maar te kunnen laten zien op Instagram.
De Amerikaanse fotograaf en filmmaker toont de rijke en beroemde 1% en diegenen die hetzelfde imago willen hebben.
Voor Green geven bekende personen een gezicht aan de ‘heilige graal van onze tijd’: een leven met onbeperkte materiële mogelijkheden en maximale bekendheid.
In de film worden mensen geïnterviewd tijdens hun periodes van exorbitante rijkdom en jaren later wanneer het vaak financieel minder met hen gaat.
De teneur is dat hoeveel je ook hebt, je desondanks altijd maar meer wilt.
Rijkdom blijkt een verslaving zoals elke andere. Hebzucht blijkt geprezen te worden, onder het motto:
“Greed is good. Greed works.”(Hebzucht is goed, hebzucht werkt)
Voor de in rijkdom opgegroeide kinderen geldt dat ze nog meer rijkdom verwachten als ze ouder zijn.
Bij het zien van zoveel oppervlakkigheid bekruipt me een algeheel gevoel van ontzetting en ongeloof over zoveel stompzinnigheid om met dit eindeloze gejakker naar meer bezit of een beter imago door te gaan. Vooral het imago is heel belangrijk voor de rijkaards. Hoe zie ik eruit, wat heb ik .
“Als ik aankom rijden in een super limo dan ben ik iemand.”
Pas aan het einde van de film blijkt dat deze niet gaat over rijkdom, maar over een gemis aan iets dat blijkbaar niet met geld te koop is. Eigenlijk behandelt het de geestelijke armoede en het schrijnende gebrek aan liefde dat mensen zoeken in meer eigendommen en het daarin nooit zullen aantreffen.
De docu gaat over het najagen van succes en een klinkend imago. Dit is echter een schreeuw om aandacht dat bij lange na niet in de buurt komt van liefde. Nee, het is zelfs surrogaat liefde.
De les van de film is dat met geld het meest waardevolle niet te koop is, namelijk ware liefde.
Fotomuseum Den Haag
Stadhouderslaan 43
2517 HV Den Haag
Rob Vellekoop, 17 oktober 2018
Be the first to comment