Geel Hesje:’ Den Haag ik ben nog niet klaar met jou.’

Verslag van een Gele Hesjesdrager die gearresteerd werd op het Binnenhof.*

Mama is boos……

Ik ben boos, en verdrietig en gefrustreerd….
Na ruim twee jaar van betrekkelijke afstand tot demonstreren en actie voeren begaf ik mij gisteren naar Den Haag. Samen met een vriend. Met een hart vol hoop en een mind gevuld met Vrede en Positiviteit.

Ik weet echter ook dat het meer dan lastig is om een grote hoeveelheid mensen eensgezind en met de neus een kant op bij een te krijgen is. Dat een aantal van 16.000 aanmeldingen op en event op een FB pagina geen garantie is dat zij ook daadwerkelijk zullen verschijnen. Bij de manier van communiceren van bepaalde “personen” is het wellicht ook maar beter ook dat we niet allemaal waren komen opdagen. Ik vraag mij dan ook af of er werkelijk 16.000 echte mensen zich hebben aangemeld. Bij hoeveel procent van de profielen is het vaak wel niet een mysterie wie daar nu echt achter gaat. De “verhalen” dat er een digitaal leger actief is in opdracht van de overheid om te beïnvloeden, naar een richting die zij wenselijk vinden, zijn voor mij geen conspiracy, maar een reële mogelijke waarheid. Wie nog niet doorheeft dat door de sleepwet een ieder gevolgd en gemonitord mag worden, heeft, naar mijn mening, niet echt door waar die sleepwet voor staat en welke bevoegdheden de “heren” en “dames” van het Haagse Pluche zich daarmee hebben toegeëigend. Met die methode blijft er niets verborgen en dus zeker geen mysterie.
Als je als een van de aanjagers heel verbaasd bent dat je zodra je trein uitstapt opgepakt en vastgehouden wordt terwijl je FB gebruikt dan wil je het misschien niet snappen?

Wij hadden besloten om ruim op tijd aanwezig te zijn zodat we van te voren een gedegen inschatting konden maken van de situatie ter plekke en de mensen. Bij aankomst eerst even bij de Mac een kopje koffie gedronken. Deze locatie heeft een prima zicht op een van de toegangspoorten naar het Dingeshof. Eerst stond er niemand. Als snel werden er twee agenten gepositioneerd. Door even later nog twee man versterkt. Een van de gasten wist te vertellen dat er wel wat op de been was op het Dingeshof zelf, maar (nog) niet schrikbarend veel.

Na de koffie besloten we om via die poort het Dingeshof te betreden. Geel hesje nog veilig weggestopt in de tas. De situatie op het hof was nog er rustig en geen agent te bespeuren.
Aan de andere kant van het hof, bij het Mauritshuis, was een groep van 50 á 60 personen in gele hesjes bezig het lied te zingen. Dit initiatief was van the Post Online waar ik gemengde gevoelens over heb.

Ten eerste omdat ik de TPO als gecontroleerde oppositie beschouw. Ten tweede omdat zij zich “braaf en slaafs” naar het Malingveld lieten leiden…..

Wij besloten ons gele hesje nog maar even niet aan te trekken, maar nog even een rondje te lopen in de hoop wat andere medestanders te treffen. In de winkelstraat trof ik een oude bekende. Samen zijn we weer het Dingeshof opgelopen en troffen daar nog meer oude bekenden en nieuwe gezichten. We waren op dat moment met zo’n 15 personen.

Ik had zelf nog niet besloten om echt daadwerkelijk mee te doen aan de demonstratie. Het was me nog steeds niet duidelijk wie nu de initiatiefnemer was, met hoeveel mensen we zouden zijn hoe het zou gaan verlopen. We keuvelden wat, maakten kennis met de nieuwe gezichten. De politiemacht nam op dat moment toe van een tweetal agenten naar steeds meer. We kregen ook de waarschuwing hier niet te gaan demonstreren en werden ook verzocht te vertrekken. Op welke grond werd er gevraagd. Het is mij tot op de dag van vandaag niet bekend waarom er niet gedemonstreerd mag worden op het Dingeshof. De reden dat dit om veiligheidsredenen zou zijn blijft mij te vaag. Er werd ons ook medegedeeld dat we geen gele hesjes aan mochten trekken. Sinds wanneer bestaat er een wet die mij kledingvoorschriften oplegt? De situatie werd steeds akeliger. Toch werden we niet van het hof verwijderd, ondanks de dreigementen van de aanwezige agenten.

Sommigen van ons gingen een rondje lopen om te kijken wat er gaande was buiten ons zichtveld. Deze mensen keerden niet meer terug. Toen het ons duidelijk werd dat er ook mensen werden tegengehouden bij de poort hebben we beraadslaagd: wat doen we nu? Blijven we hier zitten? Sluiten we ons aan bij de mensen buiten het hof? We kwamen tot de conclusie dat op het hof blijven zinloos was en dat we zouden vertrekken. Mijn voorstel: maar dat doen we dan met opgeheven hoofd, karakter én ons gele hesje aan, werd unaniem aangenomen. We wisten dat we direct respons zouden krijgen van de aanwezige agenten. Dus de camera was aan en op het moment dat we ons gele hesje aantrokken begaven wij ons naar de uitgang. En ja hoor, de agent die al de nodige provocatie op ons had losgelaten kwam op hoge poten bevelen geven dat we moesten vertrekken. Waarop ik reageerde met: ‘je had je de moeite kunnen besparen, we zijn al op weg naar de uitgang.’ Nog een provocerend bevel. Mijn volgende reactie: ‘we zijn al op weg naar de uitgang, maak je niet zo druk.’ Weer een provocerende uiting van de agent…en ja ik ben ook maar een mens en schoot uit mijn slof. Door de emoties vlogen er woorden uit mijn mond die ik achteraf beter had willen verwoorden. Ik vertelde de agent dat ik hem een fascist vond, terwijl ik eigenlijk had willen zeggen: ik vind dat jij je fascistisch opstelt/gedraagt.
Door twee agenten in de greep genomen en afgevoerd. Eerst in een busje geparkeerd en later naar het bureau gebracht, was het resultaat van het verliezen van mijn kalmte.

In het busje werd me gezegd dat ik niet verplicht was tot antwoorden. Gevolgd door de nodige bijdehande opmerkingen…..ik vroeg of het nog steeds van kracht was: mijn recht op zwijgplicht. Dat werd bevestigd waarop ik reageerde: then please shut the fuck up….Daarna besloot ik mij te concentreren op ademhalingstechnieken om de adrenaline die door mijn lijf gierde en voor de nodige stress zorgde te reduceren. Ik weet door schade en schande van andere actievoerders dat (verbaal) verzet op dat moment niet in mijn voordeel werkt. Als is het alleen maar voor mijn eigen gemoedsrust niet in die neerwaartse spiraal mee te willen gaan van provoceren en beledigen.

Ook op het bureau bij de balie waar je je spullen afgeeft, heb ik alles heel gelaten over me heen laten komen. Weerstand is hier niet in mijn voordeel dus waarom zou ik daar mijn energie aan verspillen? Hier en daar toch wel met mijn antwoorden laten merken hoe overtrokken bepaalde zaken op mij overkwamen. Zo werd mij verzocht mijn trui en overhemd uit te trekken. ‘Want?’ Vroeg ik. Het antwoord: ‘omdat mensen zich eraan kunnen ophangen, de wc ermee verstoppen.’ Mijn reactie: ‘ik ben een moeder. Ik heb de plicht om veilig en behouden thuis terug te keren.’ ‘Mevrouw, voor iedereen, dief, moordenaar gelden dezelfde regels.’ Waarop ik terugkaatste: ‘ach ja, die komen in elke laag van de samenleving voor hè?’ Er werd besloten dat ik toch mijn overhemd en trui mocht aanhouden.

Eenmaal in de cel het besef: ‘what the fuck nu?’ Ik heb hier geen ervaring mee. Wat staat me te wachten? De houding van de agenten ter plekke was nu niet echt bemoedigend. Het eerste uur heb ik gevuld met meditatie en ademhalingstechnieken. Mezelf gecentreerd in Peace en Forgiveness. Naar mezelf, want ik baalde dat ik doordat ik enigszins mijn kalmte verloor, mijn woorden niet zo zorgvuldig had uitgesproken als ik graag had willen doen. Maar ook naar alle betrokken agenten. De meesten weten gewoon niet beter.

Zijn zo verdomd goed geprogrammeerd dat bevel is bevel genadeloos en zonder moreel worden opgevolgd.

Na twee uur werd ik gehaald voor verhoor. Het was me inmiddels duidelijk dat het heel erg druk was, en dat zoals ik het kon overzien, alle cellen bezet waren, met grotendeels mensen die, net als ik, naar Den Haag waren gekomen om hun recht op demonstratie uit te voeren.
De rechercheur die mij kwam halen was meer dan redelijk. Ik heb dan ook een goed gesprek met haar kunnen voeren. Totaal geen provocatie, grotendeels heel neutraal, met hier en daar zelfs begrip voor mijn handelen en actie.
Na het verhoor kreeg ik de gelegenheid om mijn moeder te appen zodat ik er zorg voor kon dragen dat mijn kind in goede handen was en mocht ik op de luchtplaats roken en een kopje thee drinken. De verwachting was dat ik niet langer dan 6 uur zou worden vastgehouden. Gezien mijn financiële situatie zou ik waarschijnlijk een taakstraf opgelegd krijgen.

Om half 7, na 5 uur, werd ik op straat gezet met de mededeling mijn gele hesje niet meer aan te trekken. Op mijn vraag sinds wanneer de politie bevoegd is om mij kledingvoorschriften op te leggen kreeg ik het antwoord dat zij niet met mij in discussie wilden gaan.

Nee, het gele vlammetje is nog niet door geslagen naar geheel Nederland, maar wel naar mijn hart en mind, die zitten nog steeds vol hoop, manifestatie en inspiratie.

Daar ben ik intens dankbaar voor.

Ten laste legging: belediging.