Bijdrage van Henk Joosen*
De website beloofde een restaurant met ambiance. Vertaalt u mee? Sfeer. Nou hangt er altijd wel iets van sfeer, al kan die heel vervelend zijn. Smaak, dat wil nog weleens ontbreken. De inrichting kan behoorlijk smakeloos zijn, en wat er uit de keuken komt ook.
Ambiance dus. Het begon bij de man bij de deur. Ik voelde direct het ongemak. Hoe hij de jas van mijn vriendin en die van onze dochter elegant aannam. De overdreven aandacht voor ‘de dames’, zoals hij hen honingzoet noemde. Ik durf er iets dierbaars om te verwedden dat hij op dat moment niet eens wist of ik een kale kop of kroeshaar had. Begrijp me goed, ik zit niet op speciale aandacht te wachten, maar wat ik wel verwacht is balans. Ambiance in balans, zeg maar. De keiharde feiten vertelden me echter dat ik vanavond een tweede viool zou wezen.
Of we wat wilden drinken terwijl we de kaart bekeken. En als we verder nog wat wilden weten … ‘Ik ben er speciaal voor jullie.’ Allebei, zag ik hem er nog achteraan denken.
Toen we eenmaal heerlijk zaten te eten – want met de kok was niks mis – werd de ergernis naar de achtergrond verdrongen. Toch bleef het knagen, elke keer als hij langsliep en informeerde of alles naar wens was. Dan ga je je vanzelf bezighouden met onzinnigheden die de ambiance negatief beïnvloeden. Verwerpelijk, ik weet het, maar de mens is soms zwak. Zo ging ik me op een gegeven moment zelfs afvragen naar wie hij vaker staarde, naar vriendin of dochter. Ongegeneerd vanachter de bar waar hij op de automatische piloot glazen spoelde en spoelde en spoelde.
Nutteloze ergernissen dwingen verkeerde beslissingen af. Het tegenoffensief moest worden ingezet. Kansloos, ik wist het. Maar eenmaal begonnen is het niet meer te stuiten. Bij het dessert zou ik toeslaan. Hard en meedogenloos.
Of we er al uit waren, vroeg hij toen we de menukaarten dichtgeslagen hadden. Dat waren we en nadat mijn dames de complimenten hadden ontvangen voor hun uitstekende keuze was ik aan de beurt. Ik besloot het kaasplankje te bestellen.
Slechts een enkeling kent mijn ergerlijke neiging tot betweterij omtrent de kaasplank. Mijn tafelgenoten behoren tot de ongelukkigen en wierpen me direct vernietigende blikken toe. Als je dat maar laat, betekenden die vrij vertaald. Het betrof niet zozeer de plank, als wel het bijbehorende ritueel met aan de gastheer gerichte irritante vragen rondom etiquette.
Die bleven ditmaal knarsetandend achterwege. Geen zoete wraak, maar gewoon drie stukjes kaas in de goede volgorde en met de juiste mesjes. Het smaakte me nét iets minder. Toch jammer. Toen ik netjes afgerekend had, kregen we onze jassen terug. Van een alleraardigst meisje met een opmerkelijk vriendelijke glimlach.
Henk Joosen
Uit de serie ‘Kort en Klein’
De rij bij de kassa heeft een ongeloofelijk verhoogde ongeduldfactor in vergelijk met de in het algemeen wat slome uitzoeken in in het karretje-leg-gedrag. Bij de kassa moet schijnbaar de verslofte tijd uit de rest van de winkel worden ingehaald en probeer gepast te betalen met contant geld. Achter mij hoor ik het iets te duidelijke gezucht over mijn betaalgedrag. Met wat gegraai in mijn beurs maar ik de som kloppend. Terwijl het gezucht in volume toeneemt zeg ik demonstratief,”toch verdom ik het om met pin te betalen zolang het nog kan”!
Die supermarkt, daar wordt wat afgezien.