Bijdrage van Henk Joosen*
Een knalrode, hoogbejaarde auto heb ik. Hij rijdt als een zonnetje. Daar kan ik van genieten. Een echte auto, mijmer ik als ik hem op me zie wachten. Zo heeft ieder zijn afwijking.
Wat oud is, heeft de neiging te verslijten. Niet alleen rode auto’s hebben er last van. Mensen zijn van hetzelfde laken een pak. Er is wel een verschil. Spullen worden nog weleens snel afgedankt, tenzij het klassieke auto’s of pak ‘m beet antieke kasten betreft. Waar een wil is, blijkt een weg. Maar de wil is weleens weg.
Bij mensen ligt dat gewoonlijk anders. Die wil je over het algemeen níet snel afdanken. Een enkeling daargelaten. Met uw goedvinden laat ik het hellend vlak van strenger straffen hier links liggen. Een gebroken arm, een verdraaide knie of een gat in je hoofd zijn meestal nog wel redelijk op te lappen. Daar zie je met een beetje mazzel, geduld en deskundigheid niks meer van. Maar er zijn genoeg zaken waar helemaal niks aan te doen is. Ik geef in dat verband graag de schuld aan Vadertje Tijd. Dan weet u genoeg.
Het bedoelde verval hoeft niet per se een probleem te zijn. Je kunt nog prima leven met heel wat geluk en voldoening. Als het een beetje meezit, dan hè. In het verzorgingstehuis waar ik regelmatig kom, is de verzorging in ieder geval oké. Zelf ervoor tekenen, doe ik overigens niet. Sterker nog, zonder heel goede reden krijgen ze mij tegen die tijd mijn huis niet uit.
Gisteren was ik weer in de woongroep. Het volume van de tv stond op 75. Een ruwe schatting. Meneer Van Gool heeft last van zijn oren, waardoor de rest van de bewoners meegeniet van het getetter. De almachtige afstandsbediening ligt op een veilige plaats. Anders zou het digitale schuifbalkje van het geluid vaker te zien zijn dan André Rieu. En dat wil hier wat zeggen.
Ze zaten naar het nieuws te kijken. Naast mijn vader en de hardhorende Van Gool waren de dames Grimbergen en Van Pelt ook present. Mevrouw Blakens was een rondje lopen. Die kan geen vijf minuten stilzitten. Als ze weer terugkomt, ploft ze neer in haar luie stoel. Die vrije val wordt muzikaal opgeleukt door een piepklein benepen windje.
Mevrouw Grimbergen heeft ook een aparte gewoonte. Regelmatig begint ze te applaudisseren. Zomaar, een klapje of zes, zeven. Zelfs tijdens het nieuws. De ergste rampen brengen hier geen verandering in.
Al jaren wacht ik op het droomscenario. Een rumoerige neerplof van mevrouw Blakens, en dan een welgemeend applaus van mevrouw Grimbergen. Het is er nog niet van gekomen. Maar hoop doet leven.
Henk Joosen
Uit de serie ‘Kort en Klein’
Geef als eerste een reactie