Bijdrage van Henk Joosen*
Soms kom je er niet onderuit. Heb je een paspoort of rijbewijs nodig, dan moet je naar het stadskantoor. Ze willen je snuit zien en een pasfoto. Een fotograaf bezoeken is al helemaal niet mijn hobby, dus ik besloot in een prettige opwelling een tien jaar oude foto mee te nemen. Die voldeed aan alle criteria. Zelfs de lach ontbrak. Een douanier moet niet al te vrolijk worden.
In de wachtruimte had zich een dwarsdoorsnede van de samenleving verzameld. Op een zwartleren bank streek ik neer, wat een opvallend gekraak veroorzaakte. Alleen in uiterste nood besloot ik nog in beweging te komen.
Een gedempt geluidssignaal vulde de ruimte. 213 las ik op een scherm. Een man van pakweg zeventig stond op. Hij droeg een grijze jas. Van boven tot onder dichtgeknoopt in de veronderstelling een op de loer liggende verkoudheid te voorkomen. Alleen thuis, met de kachel op 24, gaat die uit.
In een dik halfuur tijd veroorzaakte ik een twaalftal kraken. Toen verscheen mijn nummer. Onverwacht geluidloos richtte ik me op, waardoor ik trots naar de balie liep. Mijn onopvallende tussenpasjestic voorkwam een voetstap op de felgele streep van privacy.
‘Alstublieft,’ zei ik vriendelijk tegen de gemeentelijke medewerkster, terwijl ik haar mijn verlopen reisdocument en passende foto gaf.
Ik herkende de in de richtlijnen voor balie-employés vastgelegde ambtelijke glimlach. Even bladerde ze in mijn paspoort. De foto bekeek ze met een lichte frons. Met een schuin hoofd keek ze me aan en zei: ‘Die is niet goed. U moet naar een fotograaf. En dan komt u weer terug.’ Ze schoof de foto van zich af en trachtte me weg te kijken.
‘Daar ben ik al geweest,’ zei ik.
‘Ja, twintig jaar geleden,’ snoof ze protocolloos. ‘Op deze bent u te jong. Ik heb een andere pasfoto nodig.’
‘Laat me even uitleggen waarom dat níet zo is,’ zei ik rustig. ‘U ziet mijn gezicht op de foto?!’
De tamelijk lange pauze dwong uiteindelijk een stijf knikje af.
‘Kijk,’ wees ik. ‘Mijn ogen zijn open, mijn mond is dicht. Niks mis mee. Ik heb geen pet op en geen lok voor mijn gezicht. Alles klopt.’
‘U bent alleen veel ouder dan op de pasfoto,’ zuchtte ze.
‘Juist, en dat is nou net de bedoeling. Ik doe het niet zomaar. Morgen – moet u weten – heb ik een afspraak in een speciale kliniek. Daar strijkt een arts mijn rimpels glad. Hij haalt meteen ook mijn wallen weg. Die foto is toekomstbestendig, mevrouw. En mijn paspoort geloofwaardig.’
Of het overtuigde of vooral op haar gemoed werkte, weet ik niet. Het maakte me niet eens wat uit. Naast de fotograaf op het plein was een mooi terras. Een prima plek om dit succesje te vieren.
Henk Joosen, 29 april 2019
Uit: Kort en Klein
Prachtig !
Chaka!
Dank voor de reacties.