Een bijdrage van Henk Joosen*
Het is zeker niet mijn bedoeling om een fanclub op te richten van mensen, die rode vlekken in de nek krijgen bij iedere op de loer liggende verrassing. Sterker nog, ik word graag verrast. Een spontaan voorstel om alles te laten vallen en iets lekkers te gaan eten of drinken. Of een uit te pakken pakje krijgen met een strik erom. Niks mis mee.
Ook minder prettige verrassingen accepteer ik. Zo hoort het. Ze horen bij het leven. De ondanks de tamelijk optimistische voorspelling van de tv-metreoloog bevroren voorruit. Krabben geblazen. Voor je het weet is het weer lente.
Waar ik wel moeite mee heb, zijn de verborgen verrassingen, de ongeleide projectielen, die zich vermommen als tikkende tijdbommetjes. Je ziet ze niet aankomen. Plotseling zijn ze er. En je doet er niks aan. Machteloos en gelaten.
Zo hadden wij in die categorie de hennepkwekerij verderop in onze straat. Nooit iets van gemerkt. Die aardige meneer en zijn al even voorkomende vrouw. Altijd goededag of een vriendelijke knik. Tot een gesprekje had dat nooit geleid. Misschien liepen ze niet direct in de pas. Hadden een dikke auto en een onduidelijke baan. Maar wat zegt dat nou allemaal?!
Vorige week stond ik even met hun buurman te kletsen. Op een gegeven moment liet hij zich ontvallen dat hij nauwelijks nog stookkosten had. En dat terwijl ik me een paar huizen verder scheel betaal aan energie. Op dat moment ging er bij mij een energieneutraal lampje branden. Ongemerkt ga je dat stel toch anders bekijken. In je hoofd spoel je de film terug. Het in de winter nimmer witte dak, de gesloten gordijnen, de eeuwige condens, de zelfs overdag brandende verlichting, die ongewone geur. De puzzelstukjes en de puzzel. Argwaan werd achterdocht.
Je verwacht het allemaal niet in die rustige wijk, waarin je al een half mensenleven lang woont. Maar toen ik vanochtend vogeltjesvroeg mijn bed uit kwam om me na het ontbijt in de file te nestelen, hoorde ik een hoop rumoer door het openstaande raam.
Politieauto’s, zwaailichten, geel reflecterende uniformen en snuffelgrage honden. Ik wreef me in de ogen. Alsof dat er iets aan zou veranderen. Een vrachtauto op de ventweg, klep open, vol met kliko’s. Op een paar centen na betalen wij niet minder dan 4 euro voor een volle gft-container. Dit werd een duurder vrachtje.
Het rood-witte lint werd gespannen. En daarna natuurlijk het hoogtepunt, de arrestatie. Ik ging er niet op wachten.
Onwillekeurig dwalen je gedachten af naar overbelaste meterkasten, een huis in de fik. Verschrikking en ellende. Je zult ernaast wonen met je lage maandlasten.
Ik ben in mijn auto gestapt. Anderhalf uur later zat ik vierhoog in een kantoor, snakkend naar een espresso. Een dubbele. Niet erg verrassend, maar wel lekker.
Henk Joosen, 9 juni 2019
Uit: Kort en Klein
Geef als eerste een reactie