Bijdrage van Henk Joosen*
Notendop is een mooi woord. Er zit een goed ritme in. Elke letter klopt. Je zou er haast emotioneel van worden, van notendop. Toch denk ik er niet elke dag aan. Met het grootste gemak doorsta ik een notendoploze week. Maar gisteren kwam hij, vermomd weliswaar, weer eens voorbij.
We waren vriendelijk uitgenodigd in de zaal achter het bedrijfsrestaurant. De directie kwam vertellen hoe het ging, hoe het moest en waar dat toe zou leiden. Achter de heren stond een tweetal beeldschermen waar de hele reut, bij voorkeur in het Engels, werd samengevat. Zo gaat dat. Gewoon uitzitten, dan weer verder. Er zijn genoeg mensen die zo’n bedrijfspresentatie reuze interessant vinden. Zelf heb ik er niet veel mee.
Laat ik met het goede nieuws beginnen. In alle presentaties zag of hoorde ik in de gauwigheid geen enkele schop tegen het zere been van de Nederlandse taal. Een welverdiende pluim op de hoed van de leiding. Of er ook een Engelse pluim verdiend werd, laat ik graag aan anderen over.
De teksten worden – moeten we begrijpen – speciaal voor de internationale investeringsheren geschreven. Engels staat stoer en het oogt groots. Het is grensverleggend en daar kun je mee thuiskomen.
De sprekers deden hun best de zaal te boeien met hun verhaal. Ernst, gedrevenheid, humor, alles zat erin. Nederlandse zinnen volgepropt met overtollig noodzakelijks als compliance, commitment en team journey. Als je het goed beschouwt, is dat in een nutshell – want die hoorde ik dus ook een paar keer – het probleem. Het kan op de juiste momenten allemaal net wat Nederlandser.
Begrijp me niet verkeerd. Ik vind Engels een mooie taal. Zo nu en dan probeer ik het zelf ook te spreken. Vooral in Engeland – waar dat functioneel is – voel ik die behoefte. Maar waarom wij al dat Engels moesten lezen en beluisteren, ontging me. Er was geen Brit in de zaal te bekennen. Nou ja, één. Maar zij héét gewoon Britt en ze heeft een Twentse tongval. Ik ben op een gegeven moment maar gestopt met vertalen.
Plastic stoeltjes en een lange zit. Een gelukkig huwelijk werd het niet. En we moesten nog even.
Na ruim een uur kwam de man naar voren, die aanvankelijk nog het meest zijn best deed om tulpentaal te spreken. Dat luchtte op. Even. Vol vertrouwen toverde hij de pakkende titel Customer journey op de schermen. Verwachtingsvol keek hij de zaal in en vroeg ons of we een idee hadden wat hij daarmee bedoelde.
Wat er daarna gebeurde? Ik zou het niet weten. Vijftien was ik weer. De stoel was van hout. De overhoring Engels was onverwacht en voelde ongemakkelijk aan. Wie zat daar ooit op te wachten?
Customer journey. Was het maar vast voorbij.
Henk Joosen, 12 augustus 2019
Uit: Kort en Klein
Geef als eerste een reactie