Ik ben Arjen Pasma (1945), een ‘ex-vaxxer’

Bijdrage van Arjen Pasma*

De redenen waarom ik ‘ex-vaxxer’ blijf zijn de volgende:

1.

In de loop van de achterliggende jaren is mij langzamerhand steeds duidelijker geworden dat vaccineren meer kwalijke kanten dan voordelen heeft. Ik heb vele gezonde kinderen ziek zien worden na een vaccinatie en ik heb nog nooit gezien dat een ziek(elijk) kind beter werd na een vaccinatie en gezondheidswinst boekte, integendeel.

Aan vaccinaties heb je niet zo veel, wel aan een goed functionerend immuunsysteem. 

Hoe je dat kunt verwerven lijkt een vergeten kunst te zijn geworden.

2.

De diepste angst in de mens is de angst voor de dood en deze angst is latent altijd aanwezig en wordt manifest wanneer wijzelf of een kind van ons daadwerkelijk ziek is/wordt. De relatie ziekte – dood is overduidelijk aanwezig bij ons allemaal en het liefst praten we er niet over. Het leidt ertoe dat bij zeer velen van ons elk symptoom van ziekte moet verdwijnen, omdat het aan de angst voor dood appelleert. Bovendien vinden we het heel vervelend als onze kinderen ziek zijn.

Een gevolg is dat bij elke vorm van ziekte, wat die ziekte ook moge zijn, er gezocht gaat worden naar medicijnen die de symptomen van ziekte zo snel mogelijk doen verdwijnen. Daarbij maakt het niet uit wat de aard van de ziekte is. De farmaceutische industrie levert een groot scala aan zelfhulpmedicijnen en medicijnen die een arts kan voorschrijven. Pijnstillers en koortsremmers zijn in de schappen van de supermarkt vrij verkrijgbaar.

3.

Vaccineren tegen een kinderziekte houdt in dat je meent dat een kinderziekte geen nut heeft en dat een kind deze ziekte niet zelf aan kan en niet goed kan doormaken. Wij vrezen bij voorbaat dat het slecht zal aflopen wanneer een kind het ‘leerproces’ (zie punt 4) van de kinderziekte doorloopt. Wanneer je zo denkt, dan ga je ervan uit dat je kind dit niet kan, dat je kind onmachtig is en niet mag en kan leren, niet mag trainen.

Het bericht van vaccineren zal zijn: “Je kunt het niet zelf. Je kunt niets zelf. Je kunt het nu niet en ook later niet en dat vertel ik je nu al vast voor 7 ziekten tegelijk (de eerste vaccinatie op de leeftijd van 6 weken). Je zult deze klus in de toekomst nooit zelf kunnen klaren. Je zult onmachtig zijn om dat tot een goed einde te brengen. Deze klus is bij voorbaat te groot voor je. Je kunt het niet.”

Ik kan geen negatiever benadering in de geneeskunde bedenken dan deze. Wij willen graag kampioenen zien in sport, in leerprestaties en we bedenken programma’s om het kinderen zelf te leren doen.

Hele onderwijssystemen worden hierop ontwikkeld en sportacademies ontwikkelen trainingsprogramma’s om sporters een centimeter verder te laten springen of nog een honderdste seconde van een toptijd af te halen. Maar als het gaat om het oefenen van het immuunsysteem is het ineens helemaal anders.

Dan mag je geen koorts hebben, je mag niet reinigen, je mag niet oefenen en dat vertellen we je al vast aan het prille begin van je leven, zelfs al voor je geboorte, en dat blijven we ook nog een flink aantal jaren volhouden.

Natuurlijk is het resultaat van een dergelijke handelwijze dat een kind dan inderdaad niets geleerd heeft, een onderontwikkeld immuunsysteem heeft en ten prooi is gevallen aan de gevolgen daarvan: een vroegtijdig ingezette chronische ziekte en een leven lang lijden is begonnen. Hoe meer zou het voor de hand liggen om ook op het terrein van de afweer (het immuunsysteem) kampioenen te maken door training, ondersteuning en bemoediging. Toch doen we dat niet: in tegendeel. Door acute ziekten te onderdrukken verhinderen we het organisme om zich te reinigen en door vaccineren belemmeren we de training van het immuunsysteem.

Zorg eerst voor een goede uitgangssituatie: een warm nest, zorgende ouders, een redelijke hygiëne, goede en natuurlijke voeding en een creatieve geneeskundige die weet hoe je een organisme moet stimuleren tot de beste prestaties. Laten we vooral niet te klein denken over wat onze kinderen kunnen.

4.

In de reguliere geneeskunde wordt geen enkel onderscheid gemaakt tussen acute ziekten en kinderziekten enerzijds en chronische ziekten anderzijds. De reguliere geneeskunde realiseert zich niet dat acute ziekten en kinderziekten een nut en noodzaak in zich dragen, terwijl chronische ziekten tot niets leiden. In tegendeel, het lijden wordt alleen maar groter.

Het nut en de noodzaak van acute ziekten is om het organisme te reinigen door koorts en uitscheidingen en tegelijk het immuunsysteem sterker en creatiever te maken. En het zijn met name de kinderziekten die een groot belang in zich dragen om het immuunsysteem te trainen en daardoor de afweer en weerbaarheid te versterken. Het is de menselijke natuur die in elk nieuw mensenkind de mogelijkheid tot het doorléven van kinderziekten heeft ingebed en wanneer je dit mechanisme bruuskeert met vaccinaties moet je niet gek opkijken wanneer dit zijn repercussies op de gezondheid van een kind heeft.

Wanneer acute ziekten onderdrukt worden (door pijnstillers, koortsremmers en onnodige antibiotica) en wanneer kinderziekten onmogelijk gemaakt worden (door vaccinaties) zal een organisme alleen maar kunnen reageren met het maken van ernstiger acute ziekten (waartegen dan ook weer gevaccineerd moet worden) en het doen verschijnen van chronische ziekten.

De gevolgen van deze handelwijze zien we terug in de enorme hausse aan chronische ziekten op steeds jongere leeftijd.

Het lijden aan psychische en chronische lichamelijke aandoeningen is veel omvangrijker dan voordat het RijksVaccinatieProgramma (RVP) van start ging en voordat antibiotica ongebreideld werd toegepast. De afwezigheid van enig begrip om dit onderscheid tussen acute ziekten en kinderziekten enerzijds en chronische ziekten anderzijds te maken, brengt artsen ertoe om mee te gaan in de wens van ouders tot demping van symptomen van acute ziekten en te melden dat kinderziekten ‘gevaarlijk’ zijn en niet moeten plaatsvinden.

Zij worden in hun werk van harte ondersteund door de farmaceutische industrie die uit is op winstmaximalisatie en de overheid en de beroepsgroep van frauduleuze onderzoeken voorziet. De reguliere geneeskunde handelt in deze vanuit een blinde vlek: er wordt nauwelijks nog nagedacht en vele artsen volgen slechts vastgestelde protocollen. Ik ken zelfs een huisarts die zijn patiënten onomwonden meedeelt dat ‘koorts nergens toe dient’.

De omvang van de chronische ziekten op steeds jongere leeftijd is evident en steeds meer kinderen kunnen niet meer functioneren in het huidige onderwijs: inmiddels zijn er duizenden thuiszitters.

Dit aantal zal alleen maar groter worden. In Rotterdam alleen al zijn vele 5-jarigen die een vrijstelling hebben ontvangen voor de leerplichtwet: zij hebben geen enkele mogelijkheid meer om ‘gewoon onderwijs’ te ontvangen. Een kno-arts van de Isala-klinieken meldde in december 2017 dat 47% van de kinderen lijdt aan één of andere vorm van allergie en dat dit percentage jaarlijks stijgt met 1 procentpunt.

Zeer zorgwekkend. Astma bij jonge kinderen komt exponentieel meer voor dan 50 jaar geleden. Vele kinderen staan op de wachtlijst om gezien te worden door een kinderpsychiater. Hoe erg is het geworden! De gevolgen van de onderdrukking van de acute ziekten en kinderziekten wordt dagelijks gezien in het (speciaal) onderwijs dat inmiddels uit zijn voegen is gebarsten en vele kinderen worden gediagnosticeerd met ASS (Autisme Spectrum Stoornis) of ADHD of een verwante stoornis.

Ook dit is exponentieel meer dan 50 of 60 jaar geleden. De statistiek uit de USA (ons ‘voorland’ qua vaccinatiebeleid) belooft niet veel goeds: daar wordt inmiddels 1 op de 30 kinderen gediagnosticeerd met ASS. Gekleurde jongens worden daarbij nog frauduleus buiten de statistiek gehouden omdat het beeld anders nog veel slechter zal zijn. Voortgezet vaccinatiebeleid zal deze verhouding doen verslechteren en er zijn er al die voor ASS bij jongens over enkele generaties een verhouding van 1: 2 voorspellen. En dan te bedenken dat deze verhouding een aantal decennia geleden 1: 2.500 was.

Hoe gezond een populatie is kun je afmeten aan het medicijngebruik. Wanneer van enig medicijngebruik zou worden afgezien voor de gehele populatie (in ons land) zal de maatschappij binnen een week volledig ontwricht zijn. Dat is dan de staat van gezondheid in ons land. Men denke hier niet te gemakkelijk over. Het is wat mij betreft het gevolg van het onderdrukken van acute ziekten en het onmogelijk maken van kinderziekten.

Therapeuten die uitgaan van het stimuleren van het zelfgenezend vermogen worden door de overheid en velen in het veld van de gezondheidszorg en daarbuiten geridiculiseerd en gemarginaliseerd.

Het lijkt wel of artsen geen enkel benul hebben van een zelfgenezend vermogen, laat staan dat men zou weten hoe het gestimuleerd zou kunnen worden.

5.

In mijn werk (ik ben homeopaat) heb ik inmiddels, meer dan mij lief is, gezien dat de BMR-vaccinatie een toestand van autisme ‘overnight’ heeft getriggerd. Wie dit niet wil onderzoeken of ontkent, kiest ervoor om deze kinderen en de ouders van deze kinderen in de steek te laten en niet te steunen. Dit is niet alleen mijn ervaring, maar wereldwijd zijn het er inmiddels vele, vele duizenden. Het is erger dan wij denken.

6.

Het valt mij op dat degenen die met een kritische blik naar het vaccinatiebeleid kijken door de overheid en haar beleidsorganen (RIVM, GezondheidsRaad) stelselmatig worden geridiculiseerd en worden weggezet als onwetende criticasters die geen enkele bijdrage leveren aan een ‘rustig vaccinatie-beleid’. De term ‘bakfietsmoeders’ valt geregeld. Ja, vooral maar doen! (Men leze het artikel in ‘Linda’ van november 2018.)

Het RIVM bestempelde mij als ‘een man met gevaarlijke ideeën’ en een lid van de GezondheidsRaad ‘stuurt een leger van juristen op mij af’ wanneer ik een mailwisseling met hem openbaar maak. Dat is het niveau ten aanzien van critici. Vragen van ouders worden niet beantwoord, hun zorgen worden weggewimpeld en zij worden niet gehoord omtrent hun ongerustheid. De media (radio, tv, krant etc.) doen hier van harte aan mee en lijken wel ingehuurd te zijn om het vastgestelde vaccinatiebeleid uit te dragen en de critici te ridiculiseren en monddood te maken.

7.

De hoeveelheid kennis omtrent de negatieve gevolgen van het vaccinatie-beleid is zeer omvangrijk. Desondanks worden de deskundigen met deze kennis stelselmatig monddood gemaakt of ook geridiculiseerd. Ik denk o.a. aan Dr. Susan Humphries, M.D., die haarfijn en overduidelijk kan uitleggen waarom ‘kudde-immuniteit’ een volkomen achterhaald begrip is. Kudde-immuniteit bestaat niet en alleen al daarom moet vaccineren geheel vrijwillig zijn.

De beleidsmakers hebben nog nooit van haar gehoord of willen niet van haar horen. De wijze waarop Robert Kennedy Jr. en Dr. Brain Hooker hebben onthuld hoe frauduleus het CDC (het ‘RIVM’ in de USA) handelt is schokkend. Toch wordt er ook naar hen niet geluisterd. Hun inbreng in de vaccinatiediscussie wordt minachtend beschouwd door de officiële organen.

De mensen die werken voor de Facebook-pagina Vaccin Vrij zullen door de minister nooit gehoord willen worden: “Zij mogen geen bijdrage aan de discussie en informatievoorziening leveren.” Wil de minister niet luisteren naar de argumenten van deze ouders? Is de minister bang dat het kaartenhuis met als opschrift ‘Ons Succesvol Vaccinatiebeleid’ zal instorten?

8.

Ouders die hun kinderen niet willen laten vaccineren worden bestempeld als de grootste boosdoeners en krijgen alle agressie van de bange en onwetende massa over zich heen. Het is de wereld op zijn kop. Inmiddels horen we in de media steeds maar over dodelijke infectie-ziekten en de angst (voor ziekte en dood) regeert de emotie.

Ik ging naar school in 1951. Gedurende mijn gehele schoolperiode kregen mijn schoolgenoten en ik de gewone kinderziekten, ook de mazelen. Ik herinner me niet dat er ooit een kind is overleden aan de mazelen en dat er klassen huilende kinderen op het kerkhof stonden. In mijn werkzame periode bij het onderwijs (1969 tot 1980) is er éénmaal een sterfgeval van een schoolkind geweest: overleden door een ongeval op de kermis.

Wel zag ik steeds meer kinderen naar het speciaal onderwijs verhuizen, totdat ook daar het water tot boven de lippen gestegen was. In mijn hoedanigheid als adviseur omtrent de toegang tot het speciaal onderwijs (Regionale VerwijzingsCommissie, RVC 1998 in Flevoland) beoordeelden wij in een jaar tijd honderden dossiers van kinderen die in het reguliere onderwijs niet meer te handhaven waren. Niemand begreep waar die toeloop vandaan kwam.

Vandaag is het nog erger dan in die jaren. De minister van onderwijs heeft toegezegd dat op 1 januari 2020 alle ‘thuiszitters’ een plek op een school zullen hebben. Het zal niet gelukt zijn, in tegendeel. Er zullen tegen die tijd meer thuiszitters zijn dan ooit. Ik schreef hierover de KinderOmbudsMan. Zij wil niet ingaan op wat ik te melden had. Het Instituut voor Verantwoord Medicijngebruik archiveert mijn brief hierover, maar wil niet met mij in gesprek.

De vereniging BOinK laat niets horen op hetgeen ik hen toezend. Het is nog niet voorgekomen dat ik een inhoudelijk weerwoord kreeg op hetgeen ik hier schrijf. Het brengt mij tot de conclusie dat overheden en instanties dit allemaal wel weten, maar dat er geheel andere drijfveren zijn om het vaccinatiebeleid voort te zetten.

9.

Voor iedereen in te zien materiaal van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) geeft te zien dat de bijdrage van het RijksVaccinatieProgramma (RVP) aan de terugloop van de sterftecijfers door kinderziekten in de twintigste eeuw verwaarloosbaar klein is. Dat instituten (RIVM, GezondheidsRaad) en bestuurders (overheid) dit niet inzien mag als hoogst kwalijk beschouwd worden.

Lees verder…..