Tent

Bijdrage van Henk Joosen*

Jarenlang loop ik rond met een probleem. Veroorzaakt door een simpel tentje. Het kán niet anders …

Lek was het, als een mandje. Je gaat daar niet van uit als je het koopt. In zo’n keurige winkel. Al is het nóg zo goedkoop. Waterdicht is de verwachting. Of drijft de lat dan te hoog?

Met het bewuste Hornbach-filiaal was niks mis. Dat winkelde prima. Bijzonder netjes voor een groothandel in klusmateriaal. Bovendien was de winkel ruim opgezet, zodat je met je wagentje niet steeds over tenen of tegen een bips aan reed. Echt, het was top allemaal. Ook het personeel. Nee, het was echt die tent.

De kinderen werden groter. Ze vonden het spannend om tijdens de vakantie niet ín, maar naast de ouderlijke vouwwagen te slapen. En dan het liefst in een eigen tent, met een echte rits.

Twintig jaar geleden hoorde je niemand over privacy. Mogelijk was zelfs de juiste schrijfwijze nog niet eens bekend. Maar het bestond al wel. Die rits moest dus lekker dicht kunnen, met een echt ritsgeluid. Nou, dat kon allemaal met dat tentje. Daar zouden we nog veel plezier in hebben, las ik in de advertentie. En die kon het weten.

Op de camping bleek het opzetten van onze tijdelijke beschutting een fluitje van een cent. Ook dat was beloofd. En precies groot genoeg. Drie dochters op een rij.

‘Welterusten,’ hoorden we nog.

Het volgende beeld van het tentje kwam nog het dichtst in de buurt van een overdadig gevuld zwembad. De dagen erna stonden in het teken van het overspannen droog willen krijgen van slaapzakken en luchtbedden. Wat ik je op een vochtige camping te doen geef. Maar daar kies je voor, hoor ik u terecht denken.

Ja, het moet dat tentje zijn. Waarom zou ik anders een hekel krijgen aan een melodietje van pakweg drie seconden? Een deuntje waar niks mis mee is. Ik kan er niks aan doen. Telkens als ik Kama-jaja-jippie-jippie-jee! hoor, denk ik aan die overstroming.

Kijk, het zit zo. Als ik op hele en halve uren in mijn auto naar de radio luister, gaat mijn rechterhand, bij het minste of geringste Hornbach-vermoeden, automatisch naar de volumeknop. Na een tel of twintig mag het geluid dan weer aan. Veilig was dat altijd. Maar duurt die reclame tegenwoordig steeds langer? Of word ik door de niet bestaande schepper van dit aards paradijs op mijn vingers getikt? Ik zet het geluid de laatste tijd nét iets te vroeg aan. Jippie-jee!

En dan wordt het allemaal nóg pijnlijker. Wéér een nederlaag! Alsof je met je volle verstand een cd van Vader Abraham opzet.

Ik weet het, ik weet het. Het wordt tijd. Die tent gaat mijn hoofd uit. Echt! Ik ben er klaar mee. Jippie-jippie-jee!

 

Henk Joosen, 18 september 2019

Uit: Kort en Klein

www.HenkTekst.nl