Waardoor kost Chinese eenkindpolitiek 385 miljoen kinderen het leven

In een periode van meer dan 35 jaar verbiedt een handvol gezagsdragers in China de geboorte van 385 miljoen kinderen. Veel foetussen waren 8 tot 9 maanden oud. Hoe kon deze oorlog tegen de eigen bevolking met zo verschrikkelijk veel slachtoffers China zoveel jaren teisteren zonder dat de bevolking hiertegen in opstand kwam?

N. Wang maakte de docu “One Child Nation” waarin zij aandacht besteedt aan de gevolgen van de 1kindpolitiek voor de moeders, de vaders en de kinderen. Ook laat ze zien op welke manier propaganda bedreven wordt om de mensen zo ver te krijgen dit onmenselijke beleid uit te voeren. Toch schiet zij tekort in haar verklaring voor deze verschrikkelijke episode. Aan het eind voegen we daarom een mogelijke verklaring toe.

Eenkindpolitiek

Tijdens de 70er jaren voert de Chinese Communistische Partij de eenkindpolitiek in. De leiders gaan ervan uit dat als de gezinnen halverwege de 21ste eeuw drie kinderen hebben er hongersnood zal heersen. Terwijl met 1 kind per gezin de levensstandaard zal verdubbelen. Tot aan de afschaffing in 2015 geldt dat meer dan 1 kind per gezin verboden is (met maximaal twee op het platteland).

In 1982 wordt deze politiek zelfs opgenomen in de grondwet. De overheid ontvoert vrouwen op grote schaal en steriliseert hen. Dit gebeurt door teams van zogenaamde ‘gezinsplanningsfunctionarissen’.

Vanaf de jaren 90 blijken deze gezinsfunctionarissen ook op grote schaal kinderen te ontvoeren en onder te brengen in weeshuizen. Hiervandaan worden ze door buitenlandse pleeggezinnen geadopteerd.

Propaganda

Wang laat in haar film ook zien op welke manieren de overheid onophoudelijk propaganda maakt voor eenkindgezinnen. De staat zet ook boetes en economische stimulansen in.

De mensen wordt voortdurend het gevoel gegeven dat ze iets verkeerds gedaan hebben wanneer er meer kinderen in het gezin zijn, bijvoorbeeld op het platteland 2 kinderen per gezin. Zo’n familie krijgt dan op het naamplaatje bij de deur een ster minder voor verrichte prestaties vanwege het extra kind.

Dorpsvoorstellingen tonen hoeveel voordelen het biedt om 1 kind te hebben. Op de tv zingen vrouwen “ons leven is geweldig dankzij de wijsheid van de Partij”. In kinderliedjes:”Als je twee kinderen krijgt, overtreed je de wet. Dan word je opgepakt.”

Op propagandaborden door het hele land is te lezen:”Word niet zwanger en beval niet zonder kind.”
“Geef iedereen met meer dan 1 kind aan en ontvang een beloning.”
“Iedereen die sterilisatie weigert, wordt direct gearresteerd.”
“Beter een rivier bloed vergieten, dan meer dan 1 kind krijgen.”

Macht

Zelfs na het zien van zoveel propaganda blijft het lastig te begrijpen hoe mensen zich weliswaar verzetten tegen dit beleid, maar niet tegen degenen die het bedacht hadden en de feitelijke schuldigen hiervan zijn.

Op het witte doek spreekt bijna niemand zich tegen het beleid uit. Een voormalig dorpshoofd spreekt van een van hogerhand opgelegde politiek. Hij zegt:”We wilden het niet, maar hadden geen keuze, anders moesten we hun huis vernielen en hun bezittingen afpakken. We moesten bevelen uitvoeren. Het was misschien wreed, maar zo was het beleid. Wat konden we ertegen doen? Insubordinatie werd niet getolereerd.”

Op dezelfde manier praat een vroedvrouw over deze periode. Zij heeft tussen de 50- en 60.000 sterilisaties en abortussen uitgevoerd. Ze heeft dit bijgehouden uit schuldgevoel, omdat ze zegt de baby’s te hebben gedood. Ook zij zegt:”Ik had geen keus. Het was het beleid van de regering. Wij mochten niets bepalen, we moesten alleen orders uitvoeren.”

Zonder de regering als schuldige aan te wijzen, zegt ze:”Ik was degene die ze doodde. Ik was de moordenaar. De staat gaf het bevel, maar ik voerde uit.”

Het gaat zelfs zover dat de mensen die de te vondeling gelegde kinderen naar een weeshuis brachten (tegen een beloning) worden veroordeeld tot jarenlange gevangenisstraffen. Maar de gezinsplanningsfunctionarissen die de baby’s doden werden gehuldigd als helden en als voorbeeld gesteld voor iedereen.

Een van de gezinsfunctionarissen verklaart voor de camera:”Het was een bevolkingsoorlog die we voerden. Dan vallen er slachtoffers.”

Hoe kan dit?

Wat bewoog de verpleegkundigen om die moorden te plegen? Wat zette hen ertoe aan?
Misschien was het de voortdurende indoctrinatie suggereert Wang. “Het algemeen belang overstijgt alles, het individu staat in dienst van het collectief, de partij is onfeilbaar.” “Indoctrinatie vernietigt de menselijkheid, de individualiteit en het geweten.”De meeste mensen twijfelen niet aan de eenkindpolitiek. Ze geloven dat het beleid noodzakelijk was om te overleven.

One Child Nation mist echter een belangrijk onderdeel van de onderdrukking door de macht. Dat is de inzet van geweld. Dit geweld is de stille factor die dreigend op de achtergrond meespeelt en die niet gebruikt wordt zo lang de mensen gehoorzamen. Ze schuiven zichzelf nog liever als schuldige naar voren, dan dat ze kritisch spreken over het communistische regime.

De macht van de communistische partij was alom tegenwoordig. Mao voerde een waar schrikbewind. Niemand durfde het tegen de partij op te nemen. Zij durfden zich wel te verzetten tegen sterilisatie, tegen de 1 kind politiek, maar niet in te gaan tegen de partij. Deden zij dit wel, dan niet uit kritiek op de partij, maar omdat ze een opvolger wilden van de familie (een jongetje).

Geloof

Naast de dreiging van geweld is er nog een verklaring voor de acceptatie van het ongekende leed van de Chinese bevolking. Zonder dat de meesten zich ervan bewust zijn hangen zij een religie aan, dat niet als zodanig bekend is.

Hoe kan het dat mensen hun regeringen meer macht geven dan zij zelf ooit zal kunnen krijgen? Dat mensen gehoorzaamheid aan de overheid als goed en niet luisteren als kwaad ervaren?

Wat is de verklaring dat bijna iedereen aanvaardt dat
– moordpartijen niet, maar oorlog wel geaccepteerd wordt,
– diefstal en onteigeningen onder de noemer van belastingen wel kunnen,
– corruptie niet kan, maar vriendjespolitiek wel en
– door de wet verplichte abortussen geen moord is?

Waardoor kunnen leden van de Communistische Partij over het lot van een miljard Chinezen beslissen?

Waar haalt de overheid de macht vandaan om een volk te regeren? Hoe kan je nu als weldenkend mens goedkeuren dat mensen die je de les lezen en belasting laten betalen of laten opsluiten als jij dingen doet die in hun ogen verkeerd zijn?

Waarom staan burgers zo gemakkelijk hun macht af aan mensen die zeggen hen te vertegenwoordigen?

Op al deze vragen is slechts een antwoord mogelijk: geloof of religie.

Bijgeloof?

Want het is natuurlijk niet rationeel om dergelijke belangrijke taken en verantwoordelijkheden over te dragen aan volstrekt onbetrouwbare mensen. Dat kan je alleen maar doen op basis van een geloof. Burgers geloven in het gezag van de overheid en de regering. Het is hen van jongs af aan geleerd. Zij weten niet beter en zullen dit meestal kritiekloos aanvaarden omdat hun ouders en vele generaties voor hen dit ook geaccepteerd hebben.

Dat verklaart waardoor de wereldbevolking door een kleine elite al duizenden jaren geleid wordt. Burgers hebben doodeenvoudig geen keuze.(dat zeggen het voormalige dorpshoofd en de vroedvrouw hiervoor ook) Zij kunnen niet zeggen wij willen geen regering. Zij zijn verplicht naar iedere nieuwe regering te luisteren. Altijd wordt er gezag uitgeoefend en daar gelooft iedereen in.

De spin van de macht heeft mensen ingekapseld in een web wat heel moeilijk zichtbaar is. Door er steeds weer bij stil te staan hoe de samenleving werkelijk in elkaar zit kunnen ze zich langzaam vrij maken en kan de burger zijn zeggenschap terug krijgen.

Larken Rose heeft een boek over dit thema geschreven. Hierin houdt Rose van allerlei kanten gezag en autoriteit tegen het licht.

Het meest gevaarlijke bijgeloof

Rob Vellekoop, 28 november 2019