Werk of geen werk

Een bijdrage van Alexsander Hesse *

Dit is een van de artikelen uit de reeks die Alexsander schreef over zijn strijd met de gemeente van wie hij niet aan het werk mag, terwijl hij zich juist graag wil bevrijden uit de wurggreep van de gemeentelijke sociale dienst.

Eind december vorig jaar zat bij de post een envelop met daarop het voor mij bekende logo van de gemeente Groningen en het woord stad, de standaard envelop die gebruikt wordt door de sociale dienst. Aangezien ik mijn uitkeringsspecificatie van die maand al had schrok ik hiervan en opende ik de envelop met trillende vingers uit angst voor wat ze nu weer hadden bedacht om mij te korten of te beboeten.

Het bleek iets heel anders. Tot mijn verbazing zat er in de envelop een stapel vacatures van Primark. De gemeente Groningen die mij aan het werk wil helpen? Het moet niet gekker worden.

Naast verschillende vacatures waar ik mijzelf niet geschikt voor achtte was er ook vraag naar magazijnmedewerkers. “Dat kan ik wel.” dacht ik en ik stuurde de sollicitatie samen met mijn cv naar het bij de vacature opgegeven adres. Enkele dagen later werd ik al gebeld.

“ Wij moeten van Primark een aantal aanvullende vragen stellen.”
“ Okay.”
“ Heeft u ervaring in een magazijn?”
“Ja.”
“ Heeft u zichtbare piercings of tatoeages?”
“Nee.”
“Bent u beschikbaar van maandag tot en met vrijdag?”
“Ja.”
“Primark betaalt een boven marktconform salaris, gaat u daar mee akkoord?”
“Ja.”
“Primark betaalt geen reiskosten is dat een probleem?”
“Ik woon vlakbij.”
“Ow ja, ik zie het. Dat waren de vragen, u hoort nog van ons.”

Afgelopen maandag kreeg ik in de mail een uitnodiging voor een kennismakings- en sollicitatiebijeenkomst op vrijdag. Er werd geëist dat ik mijn cv en sollicitatiebrief wederom mee zou nemen, dit keer op papier, op USB-stick en ik moest mijn cv en brief ook nog eens in mijn email kunnen openen. Ik vond het wat veel maar ik wil aan het werk dus ik moet er iets voor over hebben.

Bij binnenkomst moest ik de uitnodiging die ik had moeten printen overhandigen aan een man en kreeg ik een sticker met mijn nummer, deze sticker moest duidelijk zichtbaar op mijn kleding, ik was nummer 295. Dus je bent nog niet binnen bij Primark en je bent al een nummer. De uitnodiging moest geprint worden omdat daar het nummer opstaat en een werkloze kan volgens Primark natuurlijk geen 3 cijfers onthouden.

Na enige tijd wachten in een overvolle wachtkamer werden we binnengelaten in de zaal waar het spektakel zou plaatsvinden. Medewerkers van Primark hielden ons nauwlettend in de gaten en regelmatig werd er iets op papier geschreven. Ik durfde mijn vinger niet in mijn bips te steken, gelukkig voelde ik ook geen enkele aandrang maar als ik die aandrang wel had gevoeld, ik had het niet gedurfd!

Vervolgens werd het verhaal verteld over hoeveel Primarks, waar, hoeveel personeel er is en hoeveel handdoeken er verkocht worden. Ook werd er door het vooral zichzelf erg goed vindende meisje (kijk mij, ik was vier jaar geleden slechts parttime verkoopmedewerkster en nu mag ik werkloze lozers toespreken, wat een groeimogelijkheden binnen Primark) verteld over de kleding die men verwacht dat het personeel draagt en dat mag het personeel dan zelf aanschaffen maar wel met korting bij Primark. Inclusief stropdas maar dat mag geen Simpsons stropdas zijn.

Toen was het tijd om te solliciteren.

Behalve……….

Ja, voelt u hem al aankomen?

Inderdaad! Behalve voor de mensen die kwamen voor de vacature van magazijnmedewerker. Het gespecialiseerde beroep van magazijnmedewerker werd er door het meisje zelfs bij gemeld.

Was het in eerste instantie nog zo dat je ervaring nodig had om te solliciteren nu was dat alleen niet meer voldoende, sterker nog, alleen als je minimaal 30 jaar ervaring hebt in een magazijn van een kledingwinkel heeft het nut om te solliciteren. Solliciteren als magazijnmedewerker met ervaring in een magazijn voor bijvoorbeeld auto-onderdelen heeft geen enkele nut werd er nog even specifiek aan toegevoegd. Dan solliciteer je maar voor verkoopmedewerker.

Wat dit over een Primark verkoopmedewerker zegt laten we maar even in het midden.

Als werkloze weet je natuurlijk ook niet hoe dat moet, dat solliciteren. Dat doe je nooit. Gelukkig hadden ze ook daar iets op bedacht, er waren medewerkers van de gemeente ingehuurd om te helpen. Als je het echt zelf kunt mag het ook thuis, werd er gezegd maar dat werd sterk afgeraden. Toen ik zag dat tussen de hulptroepen ook mijn voormalig klantmanager van de sociale dienst zat. Mevrouw:” Ik ben niet langer jouw klantmanager, ik werk alleen nog met jongeren tot 27 jaar want daarvoor is nog wel hoop.” wist ik voldoende. Ik kan het zelf wel, thuis.

Toch blijf ik met 1 hele belangrijke vraag zitten. Wie was toch die blonde mevrouw die zo braaf in het zwart gekleed was maar wel op hakjes terwijl dat van de uitnodiging niet mocht, van ongeveer mijn leeftijd of een jaar of twintig of iets ouder dan mij met nummer 378*?

Alexsander Hesse 2016
(Alexsander Hesse)

* Om de privacy van deze mevrouw niet te schaden is 378 een gefingeerd nummer.