Ongewoon aan het werk

Een bijdrage van Alexsander Hesse *

Dit is een van de artikelen uit de reeks die Alexsander schreef over zijn strijd met de gemeente van wie hij niet aan het werk mag, terwijl hij zich juist graag wil bevrijden uit de wurggreep van de gemeentelijke sociale dienst.

Regelmatig zie ik op Facebook berichten voorbij komen van mensen die zeggen dat ze gewoon aan het werk moeten. Als er een concert is dat doordeweeks vrij laat is afgelopen, zie ik veel mensen die graag zien dat het concert eerder is afgelopen omdat ze de volgende dag gewoon aan het werk moeten. Dat iemand die vroeg op moet niet laat naar een concert kan begrijp ik heel goed.

Natuurlijk is het moeilijk als je tot 2:00 uur ‘s nachts naar een band hebt staan kijken om dan om 6:00 uur weer aan het werk te zijn. Maar waarom is het gewoon om aan het werk te zijn? Voor mij is werk niet gewoon, ik zou willen dat ik gewoon aan het werk zou mogen maar ik mag niet. Ik droom tegenwoordig zelfs al van aan het werk zijn. Gewoon aan het werk.

Ook de maandagochtend is een moment dat mensen graag klagen over het werk, dan is het zelfs nog erger. Ze gaan niet gewoon aan het werk, maar ze moeten weer. Ze moeten na een zwaar weekend weer aan het werk. Ik wil ook aan het werk moeten op maandagochtend.

Ik wil ook zeuren dat ik niet mijn bed uit kan komen, dat het veel te vroeg is en de koffie uit de automaat niet te zuipen is, dat mijn baas er waarschijnlijk weer niet op mocht in het weekend. Maar ik woon in Groningen dus ik mag niet moeten. Ik moet wachten tot ik moet moeten en dan moet ik onbetaald en onder bedreiging. Zoals ik al 2x eerder onbetaald en onder bedreiging moest.

Wisten jullie dat iemand die in Groningen zelf probeert uit de bijstand te komen gestraft wordt? Dat iemand die tijdelijk werk vindt dit een volgende keer dus wel uit zijn hoofd laat? Nee? Dan bent u nieuw op mijn blog! Welkom! Vertel vooral ook uw familie, vrienden en buren hoe het echt gaat in Groningen. Veel mensen weten het niet. Veel mensen geloven dat wij niet uit de bijstand willen, dat we lui zijn, dat we de hele dag op de bank hangen.

Het is ook niet vreemd dat mensen dat geloven, de wethouder zegt het, de staatssecretaris zegt het en die vertegenwoordigen ons, die vertegenwoordigen alle Groningers en alle Nederlanders dus ook de uitkeringsgerechtigden, dus geloven we het. Het zijn leugenaars! Anders kan ik het niet zeggen.

Ik wil graag aan het werk, maar ik mag niet graag aan het werk willen, ik mag alleen als ik door de door ons gekozen personen gedwongen word. Maar dan mag ik niet, dan moet ik. En niet zeuren want dan wil ik niet en dan pakken ze mijn uitkering af. Dat dreigement heb ik inmiddels zo vaak gehoord dat ik er niet eens meer van op kijk. Heb je een uitkering dan wil je niet. Dan heb je ook niets te willen.

Volgend jaar mag onze wethouder zijn proefjes doen met ons, dan zijn wij zijn proefkonijnen, zijn crash test dummies. Twee en een half jaar is Mattias Gijsbertsen dan wethouder in Groningen, in al die tijd heeft hij de uitkeringsgerechtigden al gedemotiveerd, gedenigreerd en in de pers gedemoniseerd. Hij heeft er dan ook voor gezorgd dat er in Groningen genoeg mensen al jaren niet uit de uitkering komen en die mag hij vanaf 2017 als proefkonijnen gebruiken van onze staatssecretaris.

In maart 2017 zijn er verkiezingen voor de 2e kamer dus zullen er een aantal uitkeringsgerechtigden uit de uitkering mogen begin 2017, tijdelijk, dan kan hij weer aan zijn schaamteloze zelfpromotie doen. Op 1 april blijkt dan dat het een grapje was. Net als de naam van de club van Mattias, die zich nog altijd GroenLinks durft te noemen.

Laatst las ik op de pagina van een festival iemand die schreef:” Daar kan ik niet heen, ik moet helaas aan het werk.” Helaas aan het werk? Van mij mag hij de uitkering in en naar het festival, slaaf zijn van Mattias en Roeland, gedemotiveerd, gedenigreerd en in de pers gedemoniseerd worden. Ik wil wel helaas aan het werk.

Ik wil graag niet naar een concert of festival kunnen omdat ik aan het werk mag. Ik wil graag een feestje afzeggen, omdat ik aan het werk mag. Maar ik ga niet naar een feestje omdat er mensen zijn, mensen die ik niet ken, mensen die mij willen leren kennen. Mensen die vragen wat ik doe voor werk, want mensen gaan gewoon aan het werk. Ik niet. Ik blijf thuis, op de bank zoals Mattias het wil. Gezond inmiddels ook niet meer. Niet meer willen en het doel van onze wethouder is bereikt.

Alexsander Hesse 2016