Australië meer geteisterd door waterroof dan #klimaatverandering

Max Igan analyseert de situatie in Australië en komt tot een hele andere conclusie dan “klimaatverandering” als oorzaak voor de enorme branden die al weken lang het land teisteren. Door New South Wales en South Australia kronkelt een 2500 km lange rivier, de Murray. Alleen al vorig jaar zijn de sluizen van deze machtige rivier 141 dagen opengezet door het waterbedrijf in opdracht van de overheid. Ondertussen lijden de boeren onder de ernstigste droogteperiode denkbaar in dit gebied. Dit blijkt echter geen incident te zijn, maar beleid!

Waterroof

Klimaatverandering

Zodra het ergens warmer is dan ‘normaal’ of er op de een of andere manier verwezen kan worden naar mogelijke opwarming van de aarde dan springen de massa media daar als goed afgerichte honden op af. Zo ook de enorme bosbranden die het Australische continent, ondanks heftige regenval van dit moment, in de as leggen.

De federale regering van de neoliberaal Scott Murray, door zijn talrijke tegenstanders ScoMo genoemd, heeft in het recente verleden iedere klimaatverandering door opwarming afgewezen. De reden hierachter is dat global warming wordt gelinkt aan fossiele brandstoffen. Uitgerekend deze fossiele brandstoffen, zoals olie, gas en steenkool, blijken de stokpaardjes van de verachte premier te zijn. Hij kan dus niet anders dan global warming afwijzen, maar enkel vanwege zijn hobby. Hij doet dit niet uit overtuiging dat de theorie van broeikasgassen hopeloos verouderd en achterhaald is.

Velen nemen als vanzelfsprekend aan dat meer CO2 in de lucht moet leiden tot hogere temperatuur. Dit is gebaseerd op een idee van Svante Arrhenius uit 1896. De gedachte is dat van de infraroodstraling die door het aardoppervlak wordt uitgezonden een deel door “broeikasgassen” wordt geabsorbeerd waarbij warmte vrijkomt. Arrhenius meende dat bij een verdubbeling van het CO2-gehalte van de atmosfeer de temperatuur 5 °C zou stijgen (hij zag dit zelfs als een mogelijk voordeel). Dit noemt men wel de “klimaatgevoeligheid” van CO2. Het IPCC is ongeveer 100 jaar later opnieuw van dit getal uitgegaan, met in het kielzog talrijke landen die hierin ook geloven.

Volgens Frans Schrijver in Climategate blijkt dit echter zijn langste tijd te hebben gehad. De temperatuur van de aarde schijnt namelijk te stijgen of te dalen onder invloed van de luchtdruk in de atmosfeer.

“Voor de dagelijkse weersverwachting weten we niet anders dan dat een iets hogere of lagere luchtdruk grote invloed heeft. Maar dat blijkt ook te gelden ook voor het klimaat.”

Volgens onderzoek aangehaald in het artikel doet de samenstelling van de atmosfeer helemaal niet ter zake, dus is de hoeveelheid CO2 niet relevant.

Jan Jacobs schrijft in Climategate.nl dat uit een studie van eind 2017 blijkt dat de invloed van kooldioxide in de atmosfeer veel kleiner is dan verwacht en dat de planeet veel trager opwarmt. De computermodellen kwamen met een opwarming van 1,3°C, maar echte metingen niet verder dan 0,9°.

De temperatuur op de Zuidpool vanaf 10.000 jaar v.C. tot 1800 n.C. varieert maximaal 2°C (van -1°C tot +1°C t.o.v. 1800 n.C.). De gemiddelde temperatuur in Europa vanaf 1800 n.C. is tot op heden met 1,2°C gestegen. (Ap Cloosterman in Climategate.nl)

Met andere woorden eigenlijk is er niets nieuws qua temperatuurverschillen aan de hand. We warmen niet op, maar verkleumen ook niet.
Lees verder 3e Klimaatmythe: de aarde warmt op

Qua opwarming is er dus helemaal niets mis met Australië. Er blijkt iets heel anders mis te zijn, namelijk door het waterbeleid van de recente jaren blijkt het land uit te drogen.

Waterroof

Door bewuste waterverspilling, zoals het 141 dagen openzetten van de stuwen van de Murray, ontstaat een enorm natuurgebied in centraal Australië onder water en zijn boeren tegelijkertijd verplicht hun kuddes te verkopen voor de slacht omdat ze geen drinkwater kunnen krijgen.

In het najaar is er de moesson in het noorden van Australië. Deze regen bezorgt ieder jaar normaliter de beken en rivieren in het zuiden veel water. Tal van dammen houden het water echter tegen, alleen al 20 tot 30 in de Murray Darling en leiden het om naar enorme agro- en mijnbouwbedrijven waar het in grote oppervlakten wordt opgevangen. Denk bij agrarische giganten aan het verbouwen van amandelen en katoen.

Daar blijft het echter niet bij. Op 43.000 plaatsen zijn er fracking wells. Deze gebruiken gigantische hoeveelheden water voor de winning van gas en olie. De frackvloeistof bestaat voor 95% uit water, 4% zand en 1% chemicaliën. Zie onderstaande video over de gevolgen van fracking.

Ondertussen leggen kleinere boerenbedrijven het loodje. Melkveehouders bijvoorbeeld betaalden vorig jaar $30.000 voor water, maar dit is nu $300.000 tot $400.000 per jaar.

Volgens Igan kan het water wettelijk gezien helemaal niet verkocht worden. De Grondwet zegt in sectie 100 dat het recht van een staat of de inwoners op een redelijk watergebruik van rivieren voor opslag of irrigatie niet mag worden beperkt.

Hij voegt eraan toe dat de droogte is gecreëerd. Zonder water kan niemand overleven, maar dat is volgens hem dan ook het plan. Met branden en het omgeleide water worden de mensen verdreven van hun land naar de steden. Er zouden plannen liggen om de inwoners van 90 gemeenschappen te evacueren door gebrek aan water!

Hij beschouwt de verkoop van water aan de multinationals dan ook als roof door de overheid.

 

Rob Vellekoop, 18 januari 2020