Hoe een ooit dapper volk zijn mondkapje alleen durft af te zetten met een smoesje

Ik neem mij voor tot aan het eindpunt deze fles in mijn hand te houden. Het is een talisman geworden die mij beschermt tegen waanzin. Ik ben gestopt het nieuws dagelijks te volgen omdat daarin de waan van de dag regeert. De media hebben baat bij berichtgeving die mensen angstig maakt. In tijden van angst is er meer behoefte aan informatie wat meer aandacht voor de media oplevert wat meer geld stopt in de zakken van de media. Zo simpel zit het in elkaar in medialand.

Ik kijk om mij heen en zoek naar medestanders, naar andere weldenkende mensen die weigeren een persiflage van zichzelf te maken. Aan het begin van de reis waren er nog enkelen, maar die zitten nu verstopt achter mondkapjes. Ik snap ze ook wel want de sociale druk is immens.

Het volgen van regels is tegenwoordig heilig verklaard, zelfs als deze regels geen nut hebben. Dit wordt het ‘nieuwe normaal’ genoemd: Niet denken maar opvolgen!

Het doel van mondkapjes is om verspreiding van een virus te voorkomen waarvan bij meer dan 99.5 % van de bevolking het miljoenen jaren oude immuunsysteem voldoende uitgerust is deze aan te kunnen. Alle maatregelen die de overheid aanraden in de strijd tegen de ziekte verzwakken overigens je immuunsysteem. De voornaamste slachtoffers zullen hoogbejaarden met onderliggende problemen zijn. Velen van hen zijn klaar om te sterven en willen dat het liefst doen met geliefden om zich heen.

Dit wordt echter vanwege veiligheidsredenen niet toegestaan. Van de mensen die op de intensive care terechtkomen is meer dan 80% obese. Vooral mannen met een (hele) dikke buik lopen gevaar. Dit weet ik van mijn vriendin die in het ziekenhuis werkt. Wil je dus een overbelasting op de ic-bedden voorkomen moet je die groep in bescherming nemen. Dat is pas wat je een intelligente lockdown zou kunnen noemen! Dit echter wordt allemaal niet gedaan en in plaats daarvan worden we gedwongen deel te nemen aan een toneelstuk over schijnveiligheid.

Want zie asjeblieft de absurditeit in van het volgende verhaal: Om de verspreiding van dit virus in het openbaar vervoer tegen te gaan mogen alleen mondkapjes worden gebruikt die NIET werken! Gebruik je er een die WEL werkt tegen verspreiding, dan ben je STRAFBAAR!!!

Dit gebeurt dus in ONS Nederland, een land waarvan de inwoners als een van de eersten de wereldzeeën tot het einde durfden te bevaren en te domineren. Tegenwoordig hamsteren we in tijden van paniek als eerste toiletpapier .

Is er een treffender en symbolischer beeld om aan te geven hoezeer we een land van schijters zijn geworden? Piet Hein en de zijnen zouden zich in hun (zeemans)graf omdraaien hadden ze hun nazaten tot dit zien verworden! Het meest humoristische van de situatie vind ik dat anderhalf jaar geleden er nog een wet werd aangenomen dat stelde dat gezichtsbedekking (o.a. boerka) niet in het Nederlands straatbeeld thuishoorde.

Dat niemand om deze absurditeit lacht is een indicatie te meer van hoezeer angst ons dagelijks leven geïnfiltreerd heeft. Angst verlangt namelijk een zo maximaal mogelijke controle over het leven. Het fundament van angst ligt in wantrouwen, toegeven aan angst staat gelijk aan het lessen van de dorst met zout water. Ik kan je uit persoonlijke ervaring verzekeren dat iedereen om je heen met mondkapjes zien zitten de angst niet vermindert.
Integendeel! Het bevestigt enkel de angst en vergroot het!

Dit ziende ben ik als de dood dat dit de samenleving gaat zijn die wij door gaan geven aan onze kinderen. Dat ik een van de volwassenen ga zijn die de muilkorf- sorry, ik bedoelde het mondkapje- als blijvend zal accepteren, daarmee de wereld van verstand en rede tot een tragische zwijgen brengende. Een stilte overigens die het laatst te horen was tijdens de laatste bezetting van dit land.
Vele angstige gedachten komen bij me op als ik om me heen kijk naar een wereld vol mondloze mensen en allemaal zijn ze veel erger dan het virus.

Zojuist kwam er een boze passagier naar me toe die mij asociaal gedrag verweet omdat ik al de hele reis geen mondkapje droeg. Ik hield hem mijn fles voor en zei dat ik aan het drinken was. Woedend zei hij achter zijn mondkapje dat ik al de hele reis aan het drinken was en dat ik niet solidair was en mij moest schamen, waarna hij boos wegbeende.

Mijn bijna lege fles voelt nu aan als laatste strohalm waar ik me als redelijke en nuchtere Nederlander aan vast kan klampen en ik zou het bijna een kus willen geven. Dat doe ik echter niet omdat ik heb geleerd dat als je gewoon doet, je al gek genoeg doet.

Ik neem me echter voor wel mijn mond open te trekken, omdat dat steeds minder normaal lijkt te zijn als je omringd wordt door gemondkapte medeburgers.

Ik zal echter altijd blijven geloven in – en vechten voor- dit land vol nuchtere mensen die gewoon normaal hun gezonde boerenverstand gebruiken en gaan grommen naar ieder ander die de woorden ‘het nieuwe normaal’ in de mond durft te nemen. Ik moet dit wel geloven want dit land noem ik THUIS en in dit land wonen mijn kind en geliefden.

Demonstratief nu drink ik uit mijn bijna lege fles en ik hoop dat anderen om mij heen de hint begrijpen. Aan het begin van de overtocht zag ik enkele andere mensen die ook geen zin in het mondkapje hadden en vooral hen keek ik aan. Ze keken echter weg want niemand heeft zin in sociaal contact als je een mondkapje op hebt. Daarom plaats ik nu dit stuk dan maar op Facebook in de hoop dat als ik de volgende keer weer met de boot ga, of met ander openbaar vervoer, er HEEL VEEL mensen zullen zijn met een fles in hun hand waardoor ze geen mondkapje op hoeven te doen, en dat we dan weer gewoon ‘ouderwets normaal’ naar elkaar zullen kunnen (glim)lachen.

Oscar Wijnstein, 6 juni 2020