Bijdrage van Saskia Sieverink*

Saskia was erbij tijdens de gewelddadig verstoorde demo aan de Hofvijver op donderdagmiddag 20 augustus. Ze vertelt waarom zij bij een demonstratie voor vrijheid en verbinding aanwezig wil zijn, wat er in haar omgaat, over blootgeven, vragen, vriendschappen, de wapenstok en verdriet. Haar verhaal geeft een haarscherp beeld van een burger die zich bewust is van de radicale gebeurtenissen waarin we zijn terechtgekomen.

Blootgeven

Ik ben in conflict met mijzelf. Ik vraag mij af of en hoe ik mijzelf bloot geef. Je blootgeven staat dat gelijk aan kwetsbaar zijn? Hangt het af van de omstandigheden? Ik vermoed van wel. Voor mij wel en ik denk voor veel mensen.

Regelmatig ben ik op het strand. Vroeg dan, zo tussen 6.00 en 7.00 uur. Ik wandel graag, liefst vanaf zonsopgang van Kijkduin, strandslag 5 tot aan het havenhoofd van Scheveningen en terug. En dan, bij het naaktstrand net voorbij pier 35 geef ik mij regelmatig bloot. Ik ontdoe mij van mijn kleren om vervolgens in mijn nakie een heerlijke verfrissende en vooral vrije duik te nemen in een redelijk rustige zee, die mij wil dragen en licht maakt, mijn zorgen wegspoelt en rust brengt in mijn zijn. Is dit voor mij een vorm van kwetsbaar zijn? Ik doe het in de omstandigheid, op een plek waar er anderen ‘gelijkgestemden’ zijn en op die plek is het oké om bloot te zijn. Dus nee, ik voel mij daar in die omstandigheid niet kwetsbaar.

Zaterdag 1 en zaterdag 15 augustus stond ik op het Malieveld. Ja, op mijn Malieveld. Van mijn prachtige stad Den Haag. De enige stad, denk ik, die naast een enorm veld midden in het centrum ook veel, zeg maar gerust heel veel groen heeft waar menig andere stad jaloers op mag zijn. De tweede keer voor mij dat ik aanwezig was, op 15 augustus op het Malieveld, waar dit keer door gezamenlijke organisaties een demonstratie van Verbinding was georganiseerd. En ik ben alleen gegaan. Voor mijzelf, voor mijn zoon, voor mijn vrienden en hun kinderen, voor mijn buren, voor verbinding en vrijheid. Voelde ik mij kwetsbaar? Nee, wederom was ik op een plek met ‘gelijkgestemden’ die daar stonden voor verbinding en vrijheid.

Wat mij opviel voor de tweede keer is dat ik geen één bekende tegen kwam uit mijn netwerk.

Geen één, niemand, nada, nobody uit mijn 26 jarige carrière die ik persoonlijk ken doordat ik met ze gewerkt heb in werksetting of opleidingssetting. Oh nee, ik vergeet één wijkagent die dienst had en die ik ken van mijn voormalig werk. Daar heb ik nog een praatje mee gemaakt, hem een knuffel aangeboden die hij beleefd, omdat het niet mag, heeft geweigerd.

Ook vandaag, 20 augustus, was ik in het centrum van Den Haag. Ik had zorg besteed aan mijn uiterlijk. Lekker gedoucht, een spijkerbroek aan, pumps aan, hakken dus van een centimeter of negen (heb ze opgemeten aan de hielkant) en een katoenen jurkje er overheen, overwegend wit met grote blauwe en grijze bloemen erop. Ik heb mijzelf voorzien van oogpotlood en mascara en een vleugje Sun Delight van Jill Sander. En een regenjack in mijn fietstas voor het geval dat.

Ik was op het Plein om half één ’s middags en ben in spijkerbroek, met jurkje erover en hakken aan, gaan zitten op het stoeprandje bij het standbeeld van Willem van Oranje. Ja, ik zat praktisch bij Willem van Oranje op schoot. Ik ben naar het Plein gegaan vanwege de behandeling van de Spoedwet.

Vragen

Ik heb vragen over die spoedwet, prangende vragen. Ik heb vragen over een virus en de daaraan gekoppelde maatregelen, ik heb vragen over #proportionaliteit en #subsidiariteit van de maatregelen. Ik heb vragen over accounts en posts die verdwijnen op LinkedIn, YouTube (en Facebook). Ik heb vragen over de opvallend zichtbare eenzijdigheid van de mainstream media. Ik heb vragen over de cijfers, vragen over de informatie van de overheid, vragen over de informatie van het RIVM. Ik verwonder mij over de snelheid waarmee de zogenaamde aangepaste versie naar de kamer gaat. Ik ben ongerust over de repressieve maatregelen die erin staan. Ik verbaas mij over het moment. Ik vind deze wet (en ik heb de moeite genomen hem te lezen en dat valt niet mee) onvoldoende onderbouwd en gefundeerd als het gaat om het nu het heden, als het gaat om de #proportionaliteit en #subsidiariteit, als het gaat om schending van onze privacy en het schendt onze grondrechten op grote schaal.

Hoe ver wil ik mijn hoofd en schouders boven het maaiveld uitsteken? Hoe kwetsbaar wil ik zijn? Ga ik wel of niet de bühne op? Het zijn terugkerende vragen, een state of mind van hoofd, hart en buik samen waar ik in mijn leven aardig mee in conflict ben of kan zijn. Op verschillende momenten, in verschillende situaties. Ik kan niet zo goed ‘net doen alsof er niets aan de hand is’. Heb ik het geprobeerd? Jazeker wel. En toch, toch kan en wil ik het niet.

Ik kan niet als een struisvogel haar kop in het zand steken. Wegkijken is niet mijn beste hoofdbeweging. Ik ga het aan. Ik ga het graag aan met mijzelf. En met de ander als mijn waarden in het gedrang komen. Ik ga het aan in opleidingssetting met mijzelf en met de groep als ik iets te delen heb, kwetsbaar ben over wat er bij mij van binnen gebeurt. Ik ga het aan op werkplekken als ik het belangrijk vind, als het mij raakt, als ik een mate van invloed heb. En ook al heb ik in mijn eentje de invloed niet, dan nog laat ik mij horen. Ik heb in het verleden niet altijd gekozen voor de beste strategie of tactiek of de juiste woorden. Misschien hebben mensen, zonder overigens die intentie van mijn kant, toch ‘pijn’ ervaren met de manier waarop of door de woorden die ik hen heb gestuurd of gezegd heb waarin ik mijn beleving van het gedrag van de ander en mijn ‘pijn’ heb gedeeld.

Vriendschap

Het heeft mij door de jaren heen een vriendschap gekost, die mij overigens dierbaar was en ik heb er ook voor gekozen om organisaties te verlaten. Niet vanwege het werk of de collega’s, wel vanwege de mate van energie die het mij kost. Ik heb goed voor mijzelf te zorgen en dat vind ik nog niet zo gemakkelijk. Ben ik dan kwetsbaar? Ja. Want vaak ben ik in die situaties wel met gelijkgestemden. Die het niet lukt om hun hoofd en schouders boven het maaiveld uit te steken. Die niet durven vanwege de mogelijke consequenties, die hun baan veilig willen stellen, die het allemaal te veel is om te bevatten, die druk zijn met hun eigen werk en gezin om het hoofd boven water te houden, die het gewoon niet kunnen of willen geloven, die toch liever een struisvogel zijn. En ik snap hen, ik voel hun angst, ik voel hun verdriet, ik voel hun ongemak, de onmacht, ik voel hun onwetendheid, ik voel hun blind vertrouwen. En ik wil er niet over oordelen.

Ook vandaag ga ik het weer aan. Omdat ik vragen heb. Reële vragen, logische vragen, kritische vragen.

Ik ben wat later in de middag op de Lange Vijverberg beland, de strook groen schelpenzand en bomen aan de lange kant van de Hofvijver. Dat was de plek die aangewezen was voor de demonstratie. Een niet al te groot aantal mensen stond daar. De een met spandoek of vlag, de ander in vol ornaat, strak in pak met een groot kartonnen bord beplakt met foto’s van o.a. Rutte en tekst, mensen bedrukt met tatoeages, oudere dames. Mannen, vrouwen, jong, gemiddeld en ouder. En ik ertussen, jurkje, spijkerboek en hakken. Een bont gezelschap zowel in uitdossing als leeftijd.

Ik ben op een bankje neergestreken naast een oudere dame die een praatje maakte met een andere dame. Ik rolde een sigaretje. Achter mij zat een meneer op het gras met, ik vermoed, zijn vriendin. Soms werden er leuzen geroepen, mensen waren met elkaar in gesprek, soms rustig, soms iets luider, lekkâh op z’n Haags, fotografen liepen rond, een dame van Duitse afkomst stond te filmen. Mensen uit de buurt lieten hun hond uit. Het was relaxt en ontspannen. Af en toe riep een organisator uit Enschede iets door een megafoon. Ik keek uit op de Hofvijver, zittend in de schaduw, met een gevoel dat ik, op mijn manier met hakken aan, deel neem aan verzet tegen een spoedwet.

Toch zat ik een drie kwartier later, misschien een krap uurtje later huilend op de fiets naar huis. Huilend van de schrik.

 

Wapenstok

Vanuit mijn rug, rustig zittend op het bankje, hoorde ik commotie en ongeveer tegelijkertijd, terwijl dat niet kan tijdtechnisch dan, zag ik op ongeveer een meter naast mij slagen van een wapenstok. Mensen renden naar het bankje toe waar ik zat, begonnen te roepen en te schreeuwen. Ik heb mij in eerste instantie klein gemaakt op het bankje waar ik zat, zoals je in het vliegtuig doet bij een noodlanding, want ik voelde mijzelf in nood. Ik ben toch gebukt opgestaan en een paar meter naar voren gelopen en me omgedraaid.

De man op het gras met zijn vriendin, was al omgegooid en kreeg het aan de stok met een wapenstok. Jonge mensen in ‘gewone’ kleding (politie in burger) met als uitzondering op de rest diagonale gevouwen zakdoeken voor hun neus en mond geknoopt. Ze waren er weer. Ik had ze eerder die middag op het Plein gezien, waar ze instapten in een politiebus, na een charge van de ME. Blijkbaar zijn ze vanuit mijn rug uit een politiebusje gestapt. Ik heb het niet gezien. Van schrik begin ik te huilen en roep “Houd op! Houd alsjeblieft op! Waarom?!! Waarom??!.” Binnen een paar minuten was het net zo snel voorbij als dat het gekomen was. Ik ben op mijn plekje gaan zitten op het bankje en huilde. Ik huilde, iets anders kon ik niet.

Ik verzet mij niet tegen de politie. Toen mij door hen werd verzocht het Plein te verlaten, koos ik ervoor om een aanbod voor koffie op een terras op het Plein te accepteren van een mede demonstrant, een ontzettend leuke vrouw. Ik wil geen boete, aanhouding of ander gedoe. Ik schreeuw niet tegen politieagenten, tegen de ME, tegen de jongemannen en -vrouw van de politie, die in burger met diagonaal gevouwen zakdoeken over neus en mond geknoopt, zich mengen tussen demonstranten vóór de charge en die ik, nippend aan mijn latte machiato, uit de richting van de charge zie komen lopen en een politiebus instappen. De Romeo’s van de politie, zoals ze genoemd worden, hebben een taak. Bij verstoringen aanhoudingen verrichten van mensen die deze verstoringen veroorzaken. Daar kun je iets van vinden.

Kaart

De laatste keer, op de Lange Vijverberg, was er geen verstoring. Gewoon geen verstoring. De Romeo’s zijn ingezet, de ME maakte een cordon met de opdracht iedereen van de banken te vegen. Ik bleef zitten. En ze zagen mij niet. Lag het aan de hakken? Aan het jurkje? Aan de spijkerbroek? Ik wilde hakken aan, want ik wil niet wegrennen. Ik ga het aan, op mijn manier, geweldloos, in vol ornaat, op hakken, kwetsbaar.

Thuis gekomen met de mascara waar het niet hoort, ‘panda ogen’ zoals mijn zoon altijd zo leuk omschrijft, leeg ik mijn brievenbus. Ik zie een handgeschreven envelop met mijn naam en adres in een handschrift wat ik niet ken. Mijn tranen waren nog niet opgedroogd en ik open de envelop. Een kaart (zie foto). De dochter van mijn vriendin schrijft ( citaat): “Ik vind het zo mooi om te zien hoe jij al het goede in alles ziet. ….., een positieve blik op de wereld (ook al is die niet altijd even leuk of eerlijk) soms gebeuren er namelijk ook nare dingen. …..,vergeet jezelf niet in het midden daarvan en luister naar die stilte, die jij, van wat ik gezien heb, vaak zo goed kan begrijpen. …..want uiteindelijk overwint het goede altijd, toch?”.

Wat een troost geeft deze kaart, zowel de plaat voorop als haar tekst. Het goede overwint altijd, ik weet het zeker.

Zondag 23 augustus ben ik weer op het Malieveld. Mijn vierde keer in mijn leven dat ik demonstreer, in één maand tijd. Omdat ik vragen heb, veel vragen en kritische vragen. Ik ga alleen. Ik ga het aan, op mijn manier, geweldloos, in vol ornaat, op hakken. Ik hoop zaterdag iemand uit mijn grote netwerk in Den Haag te zien. Om een knuffel te geven, om er te staan. Omdat ik voel wat ik nodig heb om te leven zoals ik wil.

Saskia Sieverink, 22 augustus 2020