Tijdens een zonnige middag verzamelen zich naar schatting 5.000 mensen op het Malieveld in Den Haag. Podia zijn sinds enkele maanden door het regime verboden tijdens manifestaties, maar daar hebben de deelnemers prachtige alternatieven voor verzonnen. Het wordt een middag van twee uitersten. Het eerste deel verloopt vredig en gezellig, als een prachtig feest tegen de afschuwelijke coronamaatregelen. Aan het tweede deel kleeft bloed dat vloeit door het toedoen van sadisten. In dit deel beperken we ons tot de bijdrage van de deelnemers. In deel twee speelt de Mobiele Eenheid de hoofdrol.

Start met 200

De manifestatie mocht van de burgemeester door slechts een paar honderd mensen bezocht worden. Hij vond de 70.000 vierkante meter van het Malieveld niet groot genoeg. Ondanks de verwarring die de politie daarom sticht, weten ze allemaal toch later het enorme grasveld te bereiken.

Het Malieveld blijkt in eerste instantie ook te zijn afgezet met linten en politie. Regime Rutte moet wel erg bang zijn voor dit tegengeluid zo dicht bij de Tweede Kamerverkiezingen.

Eerst stuurt de politie de manifestanten naar een plein, om daar aangekomen hen te escorteren terug naar het Malieveld. Dit verloopt allemaal uiterst vreedzaam. De mensen zijn aan dit soort fratsen van de Nederlandse ME wel gewend geraakt in de afgelopen periode.

Op een zeker moment zijn er zo’n vijf duizend mensen bij elkaar gekomen op het veld. Hier maken ze duidelijk waar ze voor staan: Vrijheid.

Feest

Uitgerekend dat wat het regime de bevolking uit duistere redenen verbiedt, vindt plaats op het Malieveld. Mensen hebben plezier met elkaar. Zij dansen, zingen en praten als normale mensen met elkaar zonder muilkorven en andere zogenaamd beschermende middelen. Ze zijn gewoon blij elkaar als sociale wezens te kunnen ontmoeten, zonder zich als afgerichte hondjes te gedragen.

Het is een graad of tien. Het zonnetje schijnt. Er worden allerlei kringen gevormd van mensen op het gras en ondertussen klinkt er voortdurend muziek.

Ondanks de vreedzaamheid verschijnt er opeens een massa ME met wapenstok en in gevechtsuitrusting aan de horizon.

Ze beginnen onvriendelijk te doen en mensen weg te duwen. Dit politie-optreden is overbodig omdat er een vreedzame sfeer overheerst. Met nog een half uur te gaan is het vier uur.

Ook de hondenbrigade komt in beeld. Er lopen eveneens al mensen van het Malieveld af die wel geïntimideerd raken. Midden op het veld is echter een grote groep gaan zitten van zo’n vijftien honderd mensen. Zij willen van geen wijken weten.

Omroep

De politie roept om dat de mensen het veld moeten verlaten. Een deel luistert, een ander deel blijft dus achter.

Terecht merkt iemand op dat het vreemd is dat je niet meer in vrijheid op een veld kan staan.

De hele grote groep moedigen is in het midden van het Malieveld gaan staan of zitten achter een tientallen meters lange banier, waarop staat Liefde, vrijheid, geen dictatuur. Spreekkoren als ‘Hier spreekt de burger’ (als reactie op Hier spreekt de politie) en ‘Liefde, vrijheid, geen dictatuur’ schallen over het grasveld van enkele hectaren.

De duizend weigeren weg te gaan. “Wij zijn het volk, sluit je aan’ roepen ze vastberaden.

Ondanks de opstomende ME, met honden en paarden, blijven ze staan, zoals ze zeggen voor hun vrijheid. ME sluit de groep langzaam in.

Ogenschijnlijk maakt dit geen indruk op de zittenblijvers. Het algemene gevoel is dat ze in hun recht staan.

De politie dreigt ondertussen geweld te gebruiken als de mensen niet uit zichzelf weggaan. Dat is waarmee ze door de luidspreker het volk bedreigen. De tijd dat de demonstranten gedwee dit soort bevelen opvolgden is definitief voorbij. Dat gebeurde vorig jaar geregeld, maar nu niet meer.

Liefde

‘Wij zijn vreedzaam, wat zijn jullie.’ klinkt het uit meer dan duizend kelen naar de oprukkende politie. De sfeer is prima, zelfs ontroerend mooi. De laatste tien minuten voor 16 uur moeten ze toch vertrekken van de burgemeester, maar dat vertikken ze. Ze moedigen elkaar aan om allemaal te gaan zitten.

In de verte doemt zelfs een waterkanon op (die niet over het veld kan rijden, omdat hij anders wegzakt).

De ME verwijdert met grof geweld de enorme banier. Met veel materieel, honden en agenten komen ze dreigend op de grote groep vrijheidsverdedigers af, die geen krimp geven. Al het machtsvertoon maakt weinig indruk.  De mensen blijven gewoon zitten. Liefde, vrijheid, geen dictatuur klinkt het onophoudelijk richting de gewelddadige arm van het regime. De politie staat toch wat besluiteloos voor de vreedzame massa.

Er stormt politie op paarden langs de zittende groep. Ook zij maken geen indruk. Ondertussen voeren de geheime politie-agenten, de romeo’s, stiekem mensen af. Dat hoort bij het nieuwe normaal van Rutte.

Agressie

De politie staat nog steeds met agressieve bedoelingen voor de zittende mensen, die blijven roepen ‘liefde, vrijheid..’

Op de valreep zet de ME toch nog even het waterkanon in, om de mensen uitgerust met regenpakken en paraplu’s nat te spuiten. Ze trotseren eensgezind hun waterstralen.

Ze warmen zich aan hun slogans. Ondertussen proberen ook weer manifestanten terug te keren op het veld.

Het is ondertussen vijf minuten voor vier geworden.

De groep is omsingeld door de ME, maar er is een status quo.

Tot slot zingen ze de politie toe:”Schaam je, schaam je kapot.”

Vier uur

Dan klinkt geklap en gejoel. De mensen staan precies om 16 uur op. Dat is het tijdstip waarop ze vooraf hadden aangegeven te zouden gaan stoppen met hun actie.

Ze mogen trots langs de ME-ers lopen die Rutte op de vrijheidsminnende medelanders heeft afgestuurd. De politie, het regime, kraakte vandaag in al haar voegen. Nederland omarmt de vrijheid. Het zal als een lopend vuurtje steeds meer harten raken.

Vandaag was een dag waar de heldenmoed van deze mensen voorop stond. Er vielen slachtoffers door het politiegeweld. De zinloosheid van hun acties spreekt boekdelen. Het was niets anders dan machteloosheid. Nederland heeft vanmiddag op het veld in Den Haag Hart voor Vrijheid getoond en ballen!

Ik ben voor het eerst in mijn leven echt trots op mijn landgenoten.

 

Rob Vellekoop, 15 maart 2021