Klachten?

“Klachten?”, vraagt de uitbater.

Het koffiezetapparaat maalt en pruttelt, daarna spuit het de magische vloeistof in een huiselijke mok.

“Ja, dat er een eind komt aan dit soort gezeik.”, antwoord ik lichtelijk geïrriteerd.

“Je mag op het terras gaan zitten.”, geeft hij mij onverstoorbaar terug samen met de kop geurige koffie.
Hij kent me, ik heb hem al eens verteld hoe ik over de situatie denk.

Ik neem plaats op een ongemakkelijk bankje recht tegenover het ‘Mondkapjesatelier’.

De enorme kop die ik naast me op het bankje heb neergezet, lonkt naar me. In het schuim staat een hart van havermoutschuim.
Er slenteren mensen langs mij op de Groenmarkt, maar gelukkig passeren geen mondkappen.

De meesten zijn dolgelukkig met hun even teruggekregen vrijheid. We mogen weer op een terrasje sinds enkele dagen en een kopje drinken. Van 12 tot 18 uur.

Wel moet door de ondernemer vooraf naar de gezondheid worden gevraagd van het regime van Peppie en Kokkie.
De vraag is alleen wie durft nog te beweren gezond te zijn in deze tijd van krankzinnige maatregelen en koronakolder.

De maatregelen gelden in ieder geval deze week tot nader order.
Dat draagt weer bij aan meer onzekerheid bij de bevolking, want daar kicken de demissionaire heren op.

Nu even niet verder denken, neem ik me voor, maar genieten van het hier en nu. Van de koffie en het zonnetje.

Het haverschuim raakt mijn neus. De cafeïne prikkelt mijn lijf.
Wat zonnestralen toveren een straatje met aangename kleuren. Het leven kan mooi zijn, als je het nog wil zien.
Ik geniet.

De eigenaar van de horecagelegenheid hoor ik juist vertellen bezig te zijn met een tweede uitspanning. Dat is dan wel afhankelijk van de financiering.

Gelukkig zijn er nog steeds mensen die vooruit durven te kijken, ver voorbij de gezondheidscrisis waarin politici zitten.

Deze optimist verwacht dat het einde van het c.tijdperk in zicht is.
Ik niet.

Toch wens ik hem alle succes, wanneer ik mijn kop ij hem inlever. Ik vertel er echter niet bij, dat ik mijn hart vast hou, omdat een wereldwijde reset dreigt.
Daar zal hij overigens niets van geloven, want dat zijn wappie’s complottheorieën en die kloppen nooit volgens het NOS Journaal.

Ja, hoor daar loopt er een. Een wat oudere man met stevig aangetrokken mondkapje. Samen met zijn vrouw wandelt hij in het voorzichtige zonnetje door het centrum.
Hij trotseert de gevaren van een samenleving met een virusfobie en van een straatje met koffiedrinkende mensen.

In Vlaanderen zouden ze zeggen:”Och arme.” Althans het wakkere deel. De rest schijnt nog veel fanatieker de muilkorfplicht te volgen dan hier.

Aan een geïnteresseerd koppel legt de uitbater nog even uit hoe de tweede vestiging eruit gaat zien en dat hij klaar moet zijn voordat mensen ook weer binnen een consumptie mogen gebruiken.

Ja, we leiden een vreemd leven. Om de dinsdag geldt weer een ander regime. Niets staat nog vast, zelfs niet meer enigszins. Mensen hangen af van het dictatoriale duo.
Zij bepalen hoeveel vrijheid erbij komt of eraf gaat. Het zijn de moderne kruideniers. Een pondje erbij of op hetzelfde gewicht blijven.

Dit zal nog eeuwen doorgaan, net zolang dat mensen geleid willen worden door ‘democratisch gekozen’ dictators.

Hou dat laatste liever voor je. Wij begrijpen elkaar.

 

Rob Vellekoop, 18 mei 2021