Ik nodig iedereen uit me te vergezellen op mijn reis. We gaan op reis, maar weten niet wanneer we er zullen arriveren. Er zijn talrijke routes naar dit paradijs op aarde. Het is net als met waarheid, er zijn er vele. Dit is de beschrijving van het begin van de eerste etappe van NL naar Wappieland.

Iedere reis begint met het vaststellen van een route. Je stelt jezelf een reisdoel en zoekt op een kaart of het internet naar je bestemming. Helaas komt Wappieland op geen enkele kaart voor. Dus dat maakt het lastig. Toch willen veel mensen hier naartoe. Zij voelen een buitengewone drang, een bijzonder verlangen om op reis te gaan naar deze hogere sferen. Diep in hen, in ons, zit het vertrouwen dat we het kunnen vinden. Sommigen reisden al de wereld over hiervoor. Ik ook, maar we vonden het niet.

Tot op zekere dag iets me vertelde dat ik ‘het’ steeds weer meeneem. Dat ‘het’ is namelijk een stukje van mezelf. Voordat ik hierop verder in ga, naar wat ons tegen wil en dank in NL vasthoudt. Dit in plaats van allemaal naar WL op reis te gaan. Ik zal de hand in eigen boezem steken. Al meer dan 10 jaar klaag ik de overheid en dergelijke machtscentra aan. Sinds kort staat me dit echter steeds meer tegen.

Dat komt omdat ik ontdekt heb, dat het aanklagen die instellingen en mensen juist versterkt in hun negativiteit. Hoe meer ik de leiders als slechteriken afschilder, des te groter en angstaanjagender worden zij. Surf eens over Facebook. De ene (aan)klacht na de andere rolt over het scherm. Alles en iedereen wordt aangeklaagd en verder gebeurt er niets. Blijkbaar blijven de boze mensen steken in hun woede en de verdrietige mensen in hun ellende. Natuurlijk proberen zij met hun berichten mensen te waarschuwen, bijvoorbeeld die zich willen laten vaccineren.

Dat blijven hangen in woede of verontwaardiging komt doordat ze midden in een rouwproces zitten. De betrouwbare overheid, de respectabele deskundigen blijken alleen als een illusie te bestaan. De rouwende mensen moeten dus afscheid nemen van hun vertrouwen in een systeem, in de overheid. En dat doet pijn. Heel veel familieleden en vrienden keren zich van ons, de Wappies, af. Zij willen niets meer met ons te maken hebben, want volgens de autoriteiten zijn we gevaarlijk. Daarom verlaten ze ons.

In eerste instantie houden we krampachtig vast. Wij willen hen immers niet verliezen. Evenmin ons geloof in de goede bedoelingen van de overheid willen we niet kwijt. Daarom vechten we tegen onrecht: we kunnen of willen niet accepteren dat we hen en ons geloof in hen verloren hebben.

Pas toen ik dit inzag, begreep ik mijn heftige strijd. En daarna kwam er een heerlijke rust over mij. Dat is de rust en het comfort van acceptatie.
Alleen dan wanneer ik kort even boos of geïrriteerd ben, weet ik dat mijn verzet opspeelt en ik bijna, maar nog niet helemaal los ben van vrienden en vadertje overheid.
Maar gelukkig voel ik nu bijna voortdurend acceptatie.

Ik kan niet meer boos worden op mensen die zich laten vaccineren en ik voel ook geen verdriet meer, ondanks dat ik geen prettig vooruitzicht heb voor hun lot. Maar ik kan niets meer doen, dat moet ik accepteren. Zij hebben bewust hun pas gekozen. Net zoals wij dat ook doen. Dus daarvoor zullen we respect moeten hebben, uit achting voor onze medemens.

Ons pad gaat in de richting van Wappieland. Helaas kunnen wij pas de juiste richting voor de eerste etappe bepalen, nadat we deze situatie hebben geaccepteerd. Dat komt omdat we voor die tijd vastzitten in onze negatieve emoties (boosheid, verdriet, ergernis) en ons in een mist bevinden. Samen met de acceptatie trekt de mist op.

Daarom kan ik nu helder de eerste etappe voor me zien. Ik hoop dat je meegaat. Nederland ga ik verruilen voor Wappieland. De eerste stap heb ik gezet. Mijn rugzak en wandelschoenen staan klaar. Binnenkort ga ik beginnen aan een reis waarvoor geen kaart is getekend. Tot gauw en tot ziens bij de start.

Mocht je nog in de mist zitten, accepteer dus het verlies, maak je vrij, en ga mee op ontdekkingsreis naar het ‘land zonder grenzen’. Ik schrijf je weer over een paar dagen.

Serie

In deze serie artikelen beschrijf ik een denkbeeldige reis naar Wappieland. Voor mij is dat een metafoor voor de lange mars  naar een breder bewustzijn.
Op de Telegramgroep Wappieland nodig ik mensen uit hun positieve berichten hierover met anderen te delen.
Link naar Telegramgroep

 

Rob Vellekoop, 17 juni 2021