In de vijftigste editie van De Audiokrant praat Niels Lunsing met Rick Kuitems van LNN, ondergetekende van DLMPlus en Fiona Zwart van Make That Change. In de uitzending van deze krant kan je beluisteren op welke manier Niels mij helpt de terugweg weer te vinden! Terug naar het schrijven, waar ik zoveel van hou.

Nowhere

Ik stook nu op hout. Doe ik dat niet dan wordt het hier vochtig en vooral erg koud. Daar hoort bij de kachel op temperatuur houden, dat wil in eerste instantie zeggen, ervoor zorgen dat hij blijft branden. Eerst heb je daarvoor nodig een enorme houtvoorraad. Dan leer je dat niet al het hout geschikt is, want na drie jaar is het pas droog genoeg. Ook brandt niet iedere houtsoort even goed of lang. Dat zijn zo van die kleine dingetjes die ik na een leven lang centrale verwarming op gas niet heb meegekregen.

Een trekker met een lading hout komt voor de deur. Ik doe het hek open en na een kwartier ligt er vijf kuub hout in blokken op me te wachten. Want o ja, ik moet het natuurlijk wel ergens droog opslaan. Dan blijkt het morgen te gaan regenen en komt de trekker drie uur later met nog eens 5 kubieke meter blokken.

Aangezien ik van mijn leven nog nooit eerder hout gestapeld heb, blijkt ook dat weer een kunst op zich. Blokken van 30 centimeter schijnen namelijk op een bepaald moment als de basis niet recht gestapeld is om te vallen. En o ja, een afdak is veel handiger, dan ergens op een willekeurige plaats een houtstapel opbouwen. Nat hout brandt namelijk slecht.

Het stapelen van tien kuub hout, daar heb ik een zaterdagmiddag en een maandagochtend voor nodig. Want op zondag regent het de hele dag. Dus moet ik het nog niet gestapelde hout met enorme stukken plastic afdekken, die ik van de buurvrouw heb gekregen. Kortom het leven is een terugkeer naar de eenvoud. Een simpelheid die ik niet ken(de) en die ik iedere dag mij meer eigen aan het maken ben.

Dan is de afstand met de coronawerkelijkheid van de massamedia ineens bijzonder groot geworden. Immers, als deze doortrapte media-afdeling van de multinationale wereld dit ‘nieuws’ niet zou brengen, dan is er geen coronacrisis. Dat is een gefabriceerde leugen van regeringen om hun bevolking de stuipen op het lijf te jagen, recht in de armen van arglistige medicijnenfabrikanten.

Dolen

Door de vraagstelling van Niels Lunsing, moest ik niet alleen hem, maar ook mezelf uitleggen, waardoor ik de afgelopen weken minder heb geschreven. Toen zag ik mezelf dolen door de eindeloze bossen, om de hoek van het huis. Ook zag ik mezelf thuiskomen, achter mijn computer plaatsnemen en me vol walging en verbazing door het nieuws heen worstelen.

Als de aarde zoveel schoonheid biedt, en de mens niet alleen dit verknalt, maar hun ‘leiders’ ook nog de mensheid volledig tot slaaf willen degenereren hoe past dit bij elkaar?

Nou, na een paar weken puzzelen ben ik eruit. Die twee werelden zijn niet met elkaar te verenigen. De schoonheid van de natuur, die de aarde ons geeft, samen met prachtige eigenschappen van de mens zoals creativiteit en verbeeldingskracht passen niet bij banaal hunkeren naar macht. De zucht naar macht, van een paar idioten, heeft onze prachtige planeet gebracht op de rand van de afgrond.

Het sinistere spel van verdeel en heers, het tegen elkaar opzetten van bevolkingsgroepen, het verdelen in voor- en tegenstanders, wordt steeds weer met succes door heersers toegepast. Alleen daardoor zijn ze in staat miljarden te overheersen en te onderwerpen.

De schoonheid van de natuur en het leven heeft me de afgelopen weken in verwarring laten ronddolen. Maar ik heb de weg weer teruggevonden. Nu rijker dan hiervoor, want ik put voortaan moed en kracht uit de natuur, uit moeder aarde. Onze planeet is er voor iedereen, zonder enige beperking. En als er beperkingen worden opgelegd, dan zijn deze afkomstig van naar macht hongerende idioten en daar hoef je volgens mij niet naar te luisteren. Want luisteren dat doe je alleen naar de natuur en naar het kloppen van je hart!