Angus mijn vriend

Hij is een mix van een Mechelse herder en een bull-mastiff. Drie maanden is hij al onze partner, onze vriend met wie we lief en leed delen. Ik voel me een schoft terwijl hij vredig ontspannen, eindeloos aan het knagen is op zijn bot onder de tafel in de keuken.

Angus is mijn vriend. Samen hebben we al het een en ander uitgevochten. Dat komt omdat hij soms vindt dat hij de baas is en ik zijn hond. Dan is er een echt conflict. Dan springt hij met een buitenaardse blik in zijn ogen tegen me op en wil me bijten. Aanvankelijk in zijn riem, waar hij wild op kauwend dwars doorheen wil bijten.

Ik word dan kwaad, omdat ik me realiseer dat hij zichzelf daarmee het leven bij ons onmogelijk maakt. Je hond en jij moeten een vertrouwensband met elkaar hebben, als daar iets in knapt komt het meestal niet meer goed.

Een keer op het pad langs de weilanden maakt hij het zo bont dat ik bang van hem word. Nadat ik me dat eenmaal thuis realiseer besluit ik daaraan wat te doen. Ik vertrouw hem niet, dus ik moet mezelf weer oplappen, ik moet over mijn angst heen dat hij me aanvalt. Gelukkig lukt het me na een week van deze emotie af te raken, daar heb ik EFT voor.

Daarna zal hij me nog een paar keer aanvallen, gewoon omdat hij vindt dat ik naar hem moet luisteren. Dan houd ik stand en commandeer hem te gaan zitten, wat hij zelfs in zijn zotste bui doet. Daarna is er weer evenwicht tussen ons. We zijn er steeds weer als echte vrienden samen uitgekomen. Toch sta ik op het punt iets verschrikkelijks te doen.

Dat heeft dan weer een andere reden. Het heeft alles te maken met de intelligentie van Angus. Hij is leep, dat kan ik rustig ondertussen stellen.

We moeten hem weleens alleen thuis achterlaten en dat bevalt hem slecht. Op de een of andere manier maakt dat iets in hem wakker waar Houdini jaloers op zou worden. Omdat hij in huis alleen een ware speurtocht naar alles wat eetbaar is onderneemt, kunnen we hem niet in de buurt van de keuken achterlaten. Een keer hebben we dat wel gedaan en toen wist hij zichzelf uit een kamer te bevrijden en via een kattenluik de keuken in te wurmen.

De chaos die we aantroffen toen we thuis kwamen was enorm. Mijnheer had al het fruit inclusief schil verorberd, de broodtrommel omgekeerd en leeggegeten. Het leek alsof hij in een veldslag verwikkeld was geweest met alles waarin eten zat. Hij sprong ondertussen vrolijk kwispelstaartend in het rond ons tegemoet, blij als hij was ons weer te zien. Dat was echter even niet wederzijds, ik heb hem toen kwaad weggestuurd, om de keuken te kunnen opruimen.

De kamer naast de keuken bleek dus geen optie.

Daarna hebben we hem in de garage opgesloten. Je moet weten dat onze garage in verbinding staat met een giga zolder, waarop gereedschap en dergelijke ligt. Het was de bedoeling dat hij beneden zou blijven. We lieten hem achter met een nieuwe kluif en tot onze verbazing kwam hij toen we hem zochten vrolijk van de zoldertrap af. Hij had een barrière die ik voor hem had gemaakt en vastgezet doodleuk ontweken door via de achterkant van de trap die open was omhoog te klauteren.

Okay, wisten we, die trap is de zwakke schakel, die heb ik toen dicht gemaakt.

Toen wisten we al zeker, hem achterlaten in de garage maakt een echte speurder in hem wakker. Ik nam allerlei voorzorgsmaatregelen om hem dit keer echt in de garage te houden. Desondanks gingen we enigszins ongerust boodschappen doen. Na terugkomst openden we voorzichtig de keukendeur op weg naar de garage…en nee hoor, daar stond Angus te kwispelen in de keuken. De deur van de garage bleek voor hem kinderspel, die heeft hij geopend door net zo lang tegen de deurhendel aan te springen totdat deze in de juiste richting meegaf. En daarna is hij naar de keuken gegaan, zijn walhalla. Gelukkig had ik dit keer de deur naar de kamer op een kier gelaten. Ik wilde er natuurlijk geen rekening mee houden, maar had toch de deur met luikje opengelaten.

Dat soort uitbraken zet een mens aan het denken. Ook een mens die niet echt handig is met zijn handen. Ik stond voor de opgaaf ervoor te zorgen dat hij nu echt niet meer zou kunnen uitbreken. Ondertussen had ik al schade genoeg moeten repareren. Na dagen piekeren maakte ik een constructie waarbij volgens mij de hendel van de garagedeur niet meer bewogen, laat staan door Angus geopend kon worden. Ik heb er zelfs een blok steen van een kilo of dertig voor gelegd, zo van, dit schuif jij niet opzij, vriend.

Nou, vriend dacht ook hier anders over. Dit soort eigenwijzigheden, daar hou ik normaal gesproken wel van. Vriend Angus had bij aankomst de garagedeur verbouwd, het blok steen opzij geschoven. Vervolgens was hij weer op strooptocht gegaan naar de keuken en niet alleen overal naar eten gezocht, maar zelfs mijn klein zakje cement dat daar klaarstond aangevreten. Ik denk niet dat hij er echt van genoten heeft, het valt immers nogal zwaar op de maag, maar toch had hij de vijf kilo zak versleept naar de huiskamer en geopend. Dat eet misschien gemakkelijker, ik weet het niet.

Kortom deze veldslag was de nekslag. Zelfs een pot met hazelnootpasta had hij opengebeten en voor de helft opgelikt.

Toch is het niet vanwege zijn Houdini capriolen dat het over is tussen ons. Mirjam kan hem niet meer vertrouwen, omdat hij al een paar keer aan haar mouw heeft gehangen en haar armen bont en blauw heeft gebeten. Op een keer was hij in een wilde bui achter geritsel in het bos aangegaan en was even vergeten dat hij aan de lijn zat. Hij had haar toen omver gegooid waardoor zij op haar hoofd viel.

Er zijn grenzen. Mijn beste vriend onder de dieren ligt nu te slapen naast mij, terwijl ik dit stukje schrijf. Hij slaapt vredig en vooral tegen mij aan. Ik zal zijn warmte en aanwezigheid missen. Morgen moet ik afscheid van hem nemen en hem achterlaten op de plek waar hij vandaan komt. Afschuwelijk.

Hij weet van niets en ik voel me vreselijk schuldig, dat ik hem zijn mooie leventje bij ons afneem en hem terugstuur naar een opvang waar hij niet zoveel kluiven, wandelingen en aandacht zal krijgen als bij ons. Want dat is Angus op en top, thuis een lammetje (behalve als hij alleen thuis is), maar buiten een bruut die voorbijgangers niet zonder angst laat passeren en katten of andere honden benadert alsof ze zijn vijanden zijn.

Het voelt voor mij als het verraden van een echte vriend.

 

Rob, 20 maart 2022