Veel mensen zijn hun hele leven op zoek. Ze denken ‘het’ steeds gevonden te hebben. Carrière, stevige bankrekening, academische titel, happy family, hele bucket list gedaan. Toch blijft er dat niet voldane gevoel, een knagende onrust, dat ‘unheimische’ gevoel van ‘ik mis iets’. Als je jezelf hierin herkent dan kunnen we elkaar de hand schudden. Dan ben of was je net zo’n zoeker als ik. Gelukkig heb ik ‘het’ echter gevonden.

Klooster

Waar kan je meer rust vinden dan binnen de muren van een klooster? Ik ga een paar weken in een zen klooster. Daar mediteer ik me suf. Met een klein groepje zielsverwanten zitten we iedere ochtend vroeg in maart in de tempel. Het is een houten gebouwtje, dat door de vele kieren onverwarmd ijzig koud is, terwijl eromheen enkele metershoog sneeuw ligt. Ik staar urenlang, dagenlang naar de tempelmuur, terwijl ik in kleermakershouding bedekt met veel kleding en dekens stug volhoud.

Wat denk ik daar te vinden? Ik weet het werkelijk niet meer. Destijds zal ik daarvoor zeker een afgewogen reden hebben gehad. Dat ik daar iets zoek, dat is zeker. Daarvoor bezoek ik ook een klooster in Schotland en nog een enkele in Nederland. Ja, ik ben zelfs op het schiereiland Athos geweest, een idyllische plek in Griekenland, waar alleen mannen toegelaten worden die permissie hebben gekregen om er naar toe te mogen gaan.

Op Athos bevinden zich talloze kloosters waaronder enkele die duizend jaar oud zijn. De mannen hebben zich hier teruggetrokken om God te zoeken. Helaas lig ik snel overhoop met enkele zoekers, omdat katholieken niet toegelaten worden in de kerken vanwege een eeuwenoud dispuut tussen Rome en Byzantium. En ik beweer katholiek te zijn. Ook die tocht levert niet op wat ik zoek.

Misverstand

Maar de hamvraag is natuurlijk, wat zoek ik dan? Je kunt ook ergens naar op zoek gaan, dat juist helemaal niet de reden van je onrust is. In die tijd dacht ik op zoek te zijn naar iets ‘spiritueels’ in mezelf zonder verdere omschrijving. Een vaag gevoel dus.

Achteraf beschouwd is het een gevoel van onbehagen dat je drijft. Je probeert steeds het gevoel ergens te laten landen, ergens in te passen, zodat het daarna duidelijker voor je wordt. Van jongs af aan heb ik die enorme onrust in mij. De ongeduldige drang om op pad te gaan, zonder eigenlijk te weten welke kant ik op wil.

Het begint al op mijn achttiende als ik een interrail kaart koop waarmee ik een maand lang in mijn eentje door Europa reis met de trein. Mijn onrust van toen verklaar ik met de wens om de wereld te willen ontdekken. Met andere woorden als ik de wereld ken, dan word ik rustig. Achteraf een vreemd idee, maar goed, het brengt me naar Denemarken en Zweden en een meisje waar ik heel erg verliefd op word.

Die verliefdheid zet me echter op het verkeerde been, want later blijkt dat ik ‘het’ nog steeds niet gevonden heb, wanneer ik weer thuis ben en in militaire dienst moet. Het meisje in kwestie vindt het allemaal leuk hoor met mij, maar iets serieus wil ze niet. Mijn zoektocht gaat onverdroten verder, al herken ik dat dan niet als zodanig.

Liefde

Die verliefdheid, dat merkwaardige gevoel van verwarring en zweverigheid, doet me veel. Vanaf die tijd blijf ik daar naar zoeken. Dat gevoel is heerlijk, ik wil er meer van. In een aantal decennia volgen enkele geliefden. Ze zorgen er met elkaar voor dat ik verplicht ben naar mezelf te kijken. Wie ben ik en waarom gedraag ik me zo?

Ik leer dat ikzelf mijn grootste obstakel ben op weg naar rust en stilte, naar vrede. Ik voer o zo vaak oorlog met mezelf. Houdt dit misschien verband met de zoektocht die ik onderneem en waarvan ik eindelijk heb ontdekt dat ik altijd al aan het zoeken ben?

Dan ontdek ik de boeken van Rulof. Achteraf weet ik echt niet meer, op welke manier ik daartegen aan loop. Deze boeken maken me echter in eerste instantie nog veel onrustiger. Het zet de wereld voor mij op zijn kop. Alles waar ik me enigszins aan vasthoud, slaat onder me vandaan. Het kost me een heel jaar om 1 boek te kunnen lezen, De kringloop van de ziel.

Wat ik dan nog niet weet is dat dit me op het pad zet waarnaar ik echt op zoek ben! Dat duurt echter wel twintig jaar.

Bewustzijn

Je kunt tientallen boeken lezen (Rulof heeft er 27 op zijn naam staan) of die van Christina von Dreien denken dat je er iets van begrijpt zonder dat dit zich vertaalt in actie. Met andere woorden ik consumeer de boeken zonder dat het me in beweging zet. De kern van het verhaal van Rulof is dat we zielen zijn die miljoenen jaren evolueren, oneindig eigenlijk. En dat onze ziel steeds ons laat terugkeren naar een planeet, nu is dat de aarde, om in een lichaam ervaringen op te doen. Deze dienen ervoor om de disharmonie die we in levens ervoor hebben veroorzaakt weg te nemen, te compenseren, goed te maken.

Daarvoor keren we naar de aarde terug en komen in aanraking met mensen met wie we iets hebben (gehad). Vaak zijn dit dezelfde personen die ons of die wij iets hebben aangedaan. Op aarde zijn we om het stukje dat we in vorige levens met anderen hebben kapot gemaakt te helen en dat kan door hen onvoorwaardelijk lief te hebben!

Dat is dus het doel van onze terugkeer naar de aarde. Naar die onszelf opgelegde opdracht zijn we steeds op zoek, omdat we alles vergeten nadat we weer terug zijn op aarde.

Deze mensen onvoorwaardelijk liefhebben is de volgende inspanning na de zoektocht, want probeer het maar eens, zonder eisen een ander lief hebben.

Relaxt

Dit hele verhaal is voor mij echter ook de basis van mijn rust en ontspanning. Zeker, ik ben niet voortdurend ‘relaxt’, maar een groot deel van de dag lukt het me wel, zonder daar koortsachtig naar te streven.

Het besef dat we talloze levens hebben en dat het fijn is om tijdens dit leven goed te maken helpt. Mijn echte bron van rust is dat we eindeloos veel herkansingen hebben. En dat er niet zoiets is als de ‘wrekende gerechtigheid’ die mensen ‘voor eeuwig laat branden in de hel’. Nee, misstappen maken we als ziel steeds goed, al kunnen daar wel duizend jaar overheen gaan voordat we dit hebben bereikt.

Vandaar uit kijken naar ons leven, maakt alles minder zorgelijk, minuscuul zelfs. Bezien vanuit de eeuwigheid, voor zover ik in staat ben om me dat voor te stellen, zijn we onze dagelijkse beslommeringen gruwelijk aan het overdrijven. Sterker nog daarvoor zijn we helemaal niet teruggegaan naar de aarde.

We zijn hier om elkaar te leren liefhebben. Al het andere is bullshit, opgeblazen flauwekul, maar echter wel noodzakelijk om ons op een zeker moment te laten inzien dat wanneer het niets met onvoorwaardelijke liefde te maken heeft, we de verkeerde route volgen.

Dan dwalen we rond, dolen over de globe, bezoeken kloosters, mediteren erop los, of stropen het internet af, …………….om ‘het’ te vinden, maar het lag al die tijd al en is nooit weggegaan….in ons hart.

Bronnen
> Rulof
> Christina von Dreien

Rob Vellekoop, 26 maart 2022