Een bijdrage van Peet van Hees*

Mijn laatste bijdrage over de luchten boven Driebergen was eind oktober 2021. Begin december lag ik in een ziekenhuis in Utrecht. Door verregaande uitputting kreeg ik corona en lag ik daar op een duur bed met een mondkapje op.

Het was heerlijk om verwend te worden. Ik had er ook plezier in. Soms dacht ik bij mezelf: ‘Jaar in jaar uit wordt onze, dus ook mijn lucht verpest met alles wat daar ingespoten wordt en wat wij in feite ook nog betalen via ons lidmaatschap van de NAVO. En nu lig ik hier zuurstof te happen; het op industriële wijze verkregen, zuivere levensdeel van de lucht, O2. Ook die betaal ik zelf, te weten via mijn ziekenfondsbijdrage. Dus eerst betalen om te verpesten en dan betalen om te genezen, dacht ik. Daar lag ik om te grijnzen.

Chemische cirrus

Nu, eind maart 2022, schrijf ik weer. De directe aanleiding was de foto van 30 maart 2022 om zeven uur ‘s ochtends. Woensdagochtend. De lucht vol met chemische luchtmacht-trails van onze bevriende, ons tevens indirect overheersende, NAVO-USA-bondgenoten. Chemische trails, niet gratis, maar wel ongevraagd bezorgd. Binnen een uur was de hemelkoepel bedekt door een cirrus van chemie. Het zonlicht was veranderd in een soort TL-schijnsel. Een half uur later waaide er een wolkentapijt binnen dat in korte tijd van wattig en diffuus veranderde in een soort plasma-sprei, verstijfd en verdicht.

Dinsdagmiddag sprak ik met een goede kennis over het ‘mooie weer’. We uitten al snel ons wantrouwen over deze bijna knisterende droge lucht, die in zo flagrante tegenstelling stond tot de natte periode van een paar weken ervoor. We spraken tegen elkaar uit dat het weer de menselijke habitus volgt. Die is in het algemeen op dit moment van de mensheidsontwikkeling zwart – wit; warm – koud; voor – tegen; belangstellend – onverschillig.

Zo zijn onze dagen: overdag warm, ‘s nachts koud. Het idee dat we leven in een woestijnklimaat wordt in de hand gewerkt door de grote vlagen Saharazand die als een stoflaag onder andere de vensterruiten en auto’s bedekken. Mijn zorgzame overbuurvrouw poetst ongeveer elke derde dag haar autootje, ze zegt om fijne krasjes in de autolak te voorkomen. Ja ja, van een ander kaliber zijn de huidproblemen die ik tegenkom: een soort van eczeem huid op de oogleden en een bekende met een dunne huid waarvan het gezicht zo open ligt dat hij een grote pleister op de neus draagt.

Slechte luchtkwaliteit

Ik merk dat ik oppervlakkig adem op het moment en denk dat het een reactie is op de slechte luchtkwaliteit van nu. In wezen ben ik verbijsterd en verdrietig, maar ook vol woede, omdat ik de lucht die ik inadem niet meer vertrouw! Het kost me regelmatig veel inspanning om vooral de uitademing diep te maken, echt te proberen alles wat eruit kan via deze weg ook op te ruimen, mij er volledig van te ontdoen.

Het voelt ook zo intriest dat al de mensen – bekenden en onbekenden – moeten lijden vanwege wat door NAVO – USA en bondgenoten met aan de aan andere kant van het geo politieke spectrum, de voormalige USSR, wordt uitgevroten. Dit gevoel heb ik ook hier in Driebergen waar we door ‘onze bondgenoten’ al decennialang in feite als oorlogsgebied worden behandeld. We moeten driedubbel betalen voor de bezetting, waaronder we lijden. Het is niet de USSR – of haar rechtsopvolger Russische Federatie – die hier bijna elke dag chemische trails oftewel chemtrails in de lucht spuit, het is dezelfde NAVO-USA, die hiervoor verantwoordelijk is. De Russen zijn niet degenen die ons al vanaf 1945 tot op de dag van vandaag indirect hun wil opleggen. Zij zijn wel degenen die nu terugmeppen en ook dat moeten wij incasseren.

Schaliegas en ik-ontwikkeling

Nu, op donderdag 31 maart 2022 wijst de thermometer van de kamerthermostaat, die weken niet onder de 20 graden is gezakt, ineens 18 graden aan. Ga ik me druk maken, omdat ik mijn gasrekening in roebels moet betalen of ga ik me druk maken omdat ‘we’ nog duurder USA-gas gaan kopen wat voor een deel uit schaliegas bestaat?

Deze gassoort, schaliegas, wordt uit stenen gewonnen in het aardoppervlak en is desastreus voor het milieu. Bij de winning ervan komt methaan vrij. Dit geraakt in de atmosfeer en vergiftigt die, waardoor de aarde afsterft.

Maar methaan is niet het enige dat vrijkomt. Tijdens de procedure van de winning van schaliegas komt er stof vrij van graniet. Dat heeft kwartseigenschappen en houdt – als het via aan chemtrails injecties verwante procedures in de dampkring geraakt – de ik-kwaliteiten van het zonlicht tegen. Daardoor treedt een proces op dat vergelijkbaar is met de transmissie van energie uit de kosmos die optreedt tijdens zonsverduisteringen.

Indien dit stof wordt gecomprimeerd tot ‘panelen’ die in de dampkring worden geïnduceerd, veranderen ze de ‘codes’ in de stralen van het zonlicht en dus de Ik-ontwikkeling van de mensen.

De praktijk van schaliegaswinning is niet voor niets verboden door onze regering die nu ineens overweegt haar eigen verbod te veronachtzamen. Dit mag niet gebeuren! Schaliegaswinning is geen proces, waarvan de schadelijke gevolgen kunnen worden opgeheven door ze te beperken. Wij moeten er als mensheid in zijn geheel van afzien, anders doen wij afstand van onze innerlijke ontwikkeling als mens, waarvan de zon ons uiterlijke hemelteken, onze hemelse leidraad en onze hemelse gids is.

Dit artikel verscheen ook op Transitieweb