Tijdens mijn 3000 kilometer lange reis van Nederland naar Zweden en terug zag ik hoog boven me het vele honderden kilometers lange, vaalwitte honkbalmasker van Ahriman, die het menselijk bewustzijn wil isoleren van de kosmos. Het besef dat de chemtrails zich niet beperkten tot één land, maar doorlopen over uitgestrekte gebieden in de wereld, heeft lange tijd op de bodem van mijn ziel liggen rijpen. Tijdens mijn 1500 kilometer lange reis van Nederland-door-Duitsland-over de-Oostzee-naar-Zweden begon dit besef uit te kristalliseren tot een heldere waarneming van een werkelijkheid die mij diep blijkt te raken en uiteindelijk heeft aangezet om het contact met het geestelijke verder uit te bouwen.

Kunstmatige cirruswolk

In Zweden reed ik met mijn auto van Kivik aan de zuidelijke Oostzeekust naar Järna zo’n 30 km onder Stockholm. Op de terugweg na een verblijf van drie dagen zag ik tot mijn ontzetting over de totale lengte van autosnelweg E4 aan de linkerzijde drie chemtrails in de lucht, 400 km lang.

Toen we wegreden, zag ik ze uitsporen en waren de twee evenwijdige trails nog dik en dicht. Hoe verder zuidelijk we echter kwamen, hoe meer de trails uitwaaierden tot een sluier, tot een kunstmatige cirruswolk. Vliegtuigen doen een half uur tot drie kwartier over die afstand die wij per auto in vijf tot zes uur afleggen. Daardoor zie je steeds voor je in de auto beter het effect van de tijd en het weer op de trails. Je ziet ze uitgroeien tot een sluierdek.

Jubelstemming

Die negen dagen aan de zuidkust van Zweden heb ik enorm genoten van de stilte en van de serene lucht aldaar. De eerste dagen was mijn ziel in jubelstemming door de mooie windveren-wolken die zo prachtig gebogen en gedraaid waren door de sterk werkzame etherische krachten. Zo mooi van vorm en geweven heb ik ze in Nederland – waar ik woon – lange tijd niet gezien. Ook daar in SkåneLän verschenen soms chemtrails in de loop van een dag, wat ik uitermate storend vond, maar het totaalbeeld van de zuid-Zweedse luchten steekt gunstig af tegen dat van de Utrechtse heuvelrug.

Dat bleek ook toen we op de terugweg weer Nederland binnenreden ter hoogte van Deventer. De lucht zat helemaal dicht. Het was tenhemelschreiend. Zelfs in Duitsland was ze nog opener te noemen geweest, mijn dochter verwoorde het met: “We komen in smog”. Die smog werd hoofdzakelijk veroorzaakt door de in grote delen kunstmatige wolkenlaag.

Je let natuurlijk op alles wat je maar zien kunt, op zo’n reis van een kleine 3000 km in totaal. We zagen hoe de lente zich, naarmate wij naar het noorden reden, telkens priller voordeed. Terugkomend naar het zuiden wordt het groen steeds dikker, ouder, maar is het nog altijd vers in vergelijking met de midzomertijd die over een maand aanbreekt.

Chemische wapens

Tijdens een stop en het stukje lopen langs een meer in Zweden zagen we tientallen dode vissen. Merkwaardig genoeg waren er geen aasetende vogels die de dode beesten opaten en ook geen vliegen, die via de larven uit eitjes gekomen de dode beesten verorberden. Noch aan de kant in het water noch op de kant op het droge. Dit komt surrealistisch over, zoals in wezen ook de door chemtrails ontsierde lucht surrealistisch overkomt.

In wezen is het spuiten van Chemische sporen die een chemische sluierbewolking veroorzaken een verboden oorlogshandeling. Er mogen geen chemische wapens gebruikt worden, ook niet elke dag een klein beetje, want na verloop van enkele jaren is het resultaat hetzelfde, als wanneer je in één keer een chemische bom gooit en dan tien maanden niet.

Het zijn dus uiteindelijk wel wapens, deze chemisch-mechanische luchten die boven dit deel van West-Europa worden ingezet. Waarom stelt GroenLinks daar geen Kamervragen over?

Experiment met vis

Over 1500 kilometers werd op mijn reis een zo dichte laag met nanodeeltjes in de lucht geïnduceerd dat de vliegen, kraaien en eksters er geen brood van lusten. Het was geloof ik 1984 – passend – dat ik het volgende experiment uitvoerde: we deelden een vis van de visboer doormidden en sneden hem in mootjes.

De ene helft van de deeltjes werd om en om links op een elektrisch kookplaatje gekookt en de andere helft rechts op een gastoestel. Beide gekookte delen werden buiten op aparte borden in een beschaduwde open kast geplaatst. Na een kleine week al krioelde in het op gas gekookte visvlees de vliegenmaden rond. Het via elektriciteit gekookte visvlees, daarentegen, was ingedroogd en verschrompeld, maar bevatte geen maden. Zelfs de vliegen hadden er geen eitjes in gelegd.

Dit schrijf ik niet om u aan te sporen niet meer via elektriciteit te koken, maar om aan te geven wat die hele elektrificatie die we mee-maken voor gevolgen kan hebben voor leven en de dood.

Intieme samenhang

Het als een sleepnet inzetten van nano-chemie-lucht dient om bewustzijn, zenuwzintuigprikkels en het denken te dimmen. Om je ademhaling en bloedsomloop met horten en stoten te laten gaan in plaats van ritmisch. Om onze handelingsbekwaamheid en onze wil om ons in te zetten voor de wereld te verslappen.

In het oude Egypte werden noviciaten, als ze werden ingewijd in de Egyptische mysteriën, in een verheven zielentoestand gebracht waarin ze waarnamen hoe de Sluier van de godin Isis, – de onwetendheid die de mens scheidt van het Eeuwige Vrouwelijke, van het kosmische bewustzijn -, werd weggenomen. Daarna werden zij zich gewaar van de intieme samenhang tussen de mens en de werkingen van de hemellichamen. Zij wisten zich verbonden met alle krachten uit het universum.

Tijdens mijn reis langs de oostkust van Zweden, zag ik aan de hemel het vaalwitte honkbalmasker van Ahriman, die het menselijk bewustzijn wil isoleren van de kosmos.

Bijziend

Waar in de Egyptische cultuur mensen met geestelijk-morele middelen verheven werden tot het kunnen waarnemen van de sterrenwereld, worden in de huidige Westerse cultuur volkeren met technische middelen als het ware bijziend gemaakt. Zowel hun uiterlijke, als hun innerlijke blik wordt als het ware gericht op de fysieke aarde.

Het is een fase die weer over zal gaan, als wij dat willen. Ik heb onlangs zanglessen genomen. Ik vind het heerlijk om mijn ziel in klank uit te drukken. En sinds ik terug ben, zing ik een ziekmakende lucht als deze toe, als het even kan, met gezond makende woorden en klanken. Dan heb ik tenminste iets gedaan, al is het maar iets kleins.