Er worden veel zinvolle voorzetten gegeven in de richting van de Nieuwe Wereld waarnaar velen op zoek zijn. Ik mis echter een schakel die vaak over het hoofd wordt gezien en dat is de mens zelf. Daarover gaat dit artikel.

Conflict

Natuurlijk heb ik niet alle modellen voor een nieuwe wereld gelezen, wel kan ik voorspellen dat als ze dit onderdeel missen, ze geen stand zullen houden. Volgens mij is namelijk een nieuwe wereld niet mogelijk zonder een nieuwe mens. Steeds kwam ik zelf, in de gemeenschappen waarin ik geleefd en gewerkt heb, hetzelfde euvel tegen. De kleinste schakel in de gemeenschap (welke gemeenschap dan ook), de mens, kon de nieuwe samenlevingsvorm niet aan, doordat hij of zij er nog niet klaar voor was.

Een van de pijlers van een nieuwe vorm van samenleven is namelijk de deelnemer. Er kunnen prachtige zelfvoorzienende ideeën zijn, maar degenen die deze uitvoeren moeten eerst in staat zijn de innerlijke conflicten met zichzelf op te lossen. Lukt dit niet dan zullen deze zich vroeg of laat doen gelden, waardoor ze in het ergste geval de gemeenschap verlaten of waardoor deze uit elkaar valt. Het voortbestaan van een samenleving staat dus op het spel, door hieraan geen aandacht te besteden.

Een mens die namelijk vrede kan vinden in zichzelf, zal geen conflicten meer krijgen met een ander of met zijn omgeving. Hij of zij zal het conflict bij zichzelf houden en met zichzelf oplossen (zonder dit bij zijn omgeving te leggen). Het is ook noodzakelijk dat ieder zich realiseert dat een ander jou niet gelukkig kan maken, met andere woorden anderen zijn niet verantwoordelijk voor jouw welbevinden. Jij bent de stuurman die aan het stuur staat dat naar jouw geluk kan leiden.

Keuze

Ik geloof dat een mens pas volledig voor vrede gaat als hij weet wat het inhoudt. Als hij het kent.
Want aan dat vredige, harmonieuze gevoel raakt iedereen die het voelt verslingerd. Tenzij er obstakels zijn die dat in de weg staan. Waardoor hij of zij niet aan vrede kan toekomen.

De basis van vrede is die van ieder mens met zichzelf. Als we dit vermenigvuldigen met vrede van iedereen met zichzelf is het een kleine stap naar wereldvrede of vrede binnen de samenleving. Hier heeft ieder niet alleen vrede met zichzelf, maar ook met de rest van de wereld.

Onvrede

Heel even hebben we dus gekeken naar vrede met jezelf. Zover zijn we echter nog niet, want als iedereen dit zou hebben dan bestaan er geen oorlogen meer. Dus wanneer heb je geen vrede met jezelf, is de startvraag van de zoektocht.

Je hebt onvrede wanneer je bijvoorbeeld boos bent op jezelf of op een ander. Of als je ontevreden bent over omstandigheden.

Wat blijkt nu?

Alles wat je legt bij een ander, heeft niets met die ander maar alles met jou te maken.
(dus in plaats van boos te worden op jezelf, word je dit op een ander)

Hetzelfde geldt voor omstandigheden.
Wanneer we boos zijn op de buurman die herrie maakt, dan zijn we in feite boos op onszelf (omdat we het onszelf kwalijk nemen dat we hem hierop niet aanspreken).
Of als we ons irriteren aan het weer dan zijn we eigenlijk boos op onszelf (omdat we niet in staat zijn ons bij die weersgesteldheid neer te leggen, zodat deze ons humeur kan beïnvloeden).

Dus nadat we ons slechte gevoel in de schoenen van een ander of van een gebeurtenis geschoven hebben, komen we toch (uiteindelijk) bij onszelf terug. Het is namelijk ons eigen negatieve gevoel, onze eigen onvrede, die we afgeschoven hebben.

De clou is dat ieder van ons beslist hoe we daarmee omgaan, en dan zijn we terug bij ons zelf als basis van vrede. De buurman kan namelijk veranderen of de omstandigheden kunnen wijzigen, zonder dat wij zelf daarna tevreden zijn.

Vrede

Ik ga ervan uit dat zolang we geen vrede hebben met onszelf, het onmogelijk is om in vrede te leven met een ander.

Met andere woorden hoe kunnen we ooit een conflict tegenhouden of waarom zouden we dat doen wanneer we steeds herrie hebben met onszelf? Hoe kunnen we naar iets hunkeren dat we niet kennen?

Daarom is vrede hebben met jezelf een vereiste voor vrede met je naaste.
Zolang we niet in staat zijn met onszelf te-vrede-n te zijn zullen er conflicten met ons zelf of anderen blijven.

De basis voor onenigheid zal dan blijven bestaan.

Prioriteit

Als vrede met ons zelf een vereiste is voor een vredig leven met iedereen waarom leggen we daar dan niet de prioriteit?

Dus als je niet tevreden bent met jezelf, dan voel je je niet goed en zal je last hebben van een negatieve emotie.
Je zal dan helemaal geen behoefte hebben aan het zoeken naar vrede. Zoals we gezien hebben ben je namelijk in eerste instantie bezig met anderen of je omgeving. Dat zie je als oorzaak van jouw slechte gevoel, van jouw onvrede.

Waarom zou jij dan gaan werken aan vrede hebben met jezelf? Zij moeten toch eerst veranderen? Of die omstandigheden moeten toch eerst wijzigen?

Er is helemaal niets met jou aan de hand. Jij voelt geen onvrede maar zij!

Dan is er passiviteit. Natuurlijk willen we vrede, maar dan moeten de anderen eerst minder agressief zijn. Of dan moet de buurman eerst maar eens gaan rekening houden met ons. Nadat die anderen meewerken, pas dan kan er vrede zijn.

De prioriteit leggen we dan bij anderen, zelf hebben we ons straatje schoon geveegd. We gaan wachten op de actie van een ander. Zolang die niet komt, kunnen wij ook niet veranderen. Eigenlijk zijn anderen en verkeerde omstandigheden de oorzaak van onze onvrede. En zolang we dat blijven vinden, kiezen we (on)bewust voor het conflict.

 

Rob Vellekoop, 4 maart 2023