Dóór met je leven

Een bericht van Annemarijn van der Laan

Zomer 2023. Het leven gaat door. Druk met werk, met de kinderen, met het huishouden, met de dagelijkse dingen. En ook weer drukker met sociale aangelegenheden. Weer lekker naar een restaurantje, een terrasje, een voorstelling, winkelen in de stad. Afspreken met mensen. Vakantie. Met het vliegtuig zelfs. Het is allemaal heerlijk, maar het voelt anders. Het voelt gek. Het voelt niet als vóór 2020, toen we nog bleu waren. Onbeschadigd.

Kan ik echt zomaar weer zonder mondkapje de trein en de winkels in zonder me te ‘wapenen’? Al die afkeurende blikken, afwijzing en tirades raakten een conflictmijdend mens als ikzelf nogal. Maar ik kon niet anders. Ik kon dat ding NIET op.

De avondklok, de mondkapjes, de lockdowns en de QR-codes die mensen als ik de toegang weigerden tot het ‘normale leven’: ik vond het een traumatische ervaring. De lege en doodse stad tijdens de lockdowns, donkere restaurants.

De ziel was eruit. De ellende aan geldzorgen en faillissementen die het impliceerde raakte me. De pijlen en stippen op de grond, die achterlijke plexiglas schermpjes. De verplichte desinfectie bij de winkels en stembus. De timeslots om de HEMA in te mogen. De juich-instructies vanuit de overheid voor tijdens een voetbalwedstrijd (wapper met je handen, spring op de plaats, maar maak geen geluid, omhels elkaar niet en neem een eigen bakje borrelnootjes!) Niet mee mogen zingen tijdens een concert in de buitenlucht. De gekmakende nutteloosheid en tegelijk schadelijkheid.

Maar het ergst van alles heb ik niet de poppenspelers gevonden die al deze grondrechten schendende regels aan de bevolking oplegden. Nee, gek genoeg vond ik de volgzaamheid van de mensen het moeilijkst te bevatten. Het gemak waarmee mensen iets ‘normaal’ maakten dat NIET normaal was. De zwijgende toestemming.

De term ‘Het nieuwe normaal’, werd na ongeveer twee weken ‘to flatten the curve’ al geïntroduceerd. En dat zei eigenlijk alles. Maar met de grootste vanzelfsprekendheid ging het gros van de mensen erin mee, verklikten ze hun buren, ontvolgden en vermeden ze je, maakten ze andersdenkenden uit voor gek, gevaarlijk en schuldig. Ja, ook vrienden en familie van mij. Vele gezinnen, families, relaties en vriendschappen zijn beschadigd.

Deden mensen dit vanuit de overtuiging dat ze echt het juiste deden? Of deden ze het om vooral niet als lastig gezien te worden, sociaal geaccepteerd te blijven? Stroopte men de mouw op voor een experimenteel middel om zichzelf en hun naasten te beschermen, of om de McDonalds in te mogen en op vakantie te kunnen? Zonder enige afweging of het risico erger was dan de kwaal, op basis van schimmige en summiere informatie.

De QR-fase spande de kroon. Het gemak waarmee dit discriminerende concept omarmd werd door veel mensen vond ik heel moeilijk om mee te maken. Ik denk ook dat veel mensen tot op heden niet beseffen wat dit voor impact had op diegenen die om diverse en legitieme redenen niet aan de QR-maatschappij mee wilden doen. Redenen die voor hen blijkbaar heel zwaar wogen, want je maakt jezelf niet graag de boeman van de gehele maatschappij. Een outcast. De schuldige.

Hoe denk je dat het voelt als je je kinderen wel moet rijden voor een uitwedstrijd, maar niet mee de sporthal in mag? Als je over de heg naar een wedstrijd van je eigen team moet kijken? Niet op bepaalde locaties mag komen om je werk uit te oefenen? Niet naar binnen mag in een restaurant om te plassen? Bij alle sociale evenementen die plaats vonden voorzichtig moest peilen bij je vrienden en familie of het een QR-loze locatie betrof omdat je anders niet mee kon?

Ongewenst bent in al die zaken en bijeenkomsten die de lijm van onze samenleving vormen? Als onrein wordt gezien, met bordjes op winkelramen met ‘verboden toegang voor ongevaccineerden’? Door media en overheid met de vinger wordt nagewezen als zijnde de schuld van hetgeen we allen moesten ondergaan?

Continu te moeten opletten of er binnen de school van je kinderen niet wéér nieuwe maatregelen worden ingevoerd die onnodig en schadelijk zijn voor kinderen. En daar steeds op constructieve en verbindende manier over in gesprek moest treden met de school en andere ouders. Terwijl je eigenlijk van binnen kookt van woede en frustratie.

 

 

 

 

 

Tot ver in de afgelopen winter van ‘22-’23 heb ik verwacht dat er wederom op ieder moment nieuwe maatregelen aangekondigd zouden worden, een nieuwe staat van beleg. De besmettingscijfers en vooral de oversterfte gingen de hele afgelopen winter van ‘22-’23 door het dak, maar nu ineens mochten we wél ons leven leiden en kraait er verder geen haan naar. Voor mij voelt het besef dat de wurgketting deze winter niet opnieuw strak getrokken werd dus redelijk vers aan, onwennig bijna.

Maar voor velen is al het gebeurde eigenlijk oud nieuws. Lekker door met leven. Zand erover. En daar sla ik dus op dicht. Ik kan dat niet. Ik voel mij alsof ik beduusd op een slagveld zit, het stof dwarrelt neer en ik zie links en rechts om mij heen de onmetelijke schade die aan onze samenleving is toegebracht. En ja, ik zeg het maar gewoon: willens en wetens.

Want heel monter horen we nu zeggen “met de kennis van nu…”, nou, die kennis was er toen ook al, maar is vakkundig verzwegen en gecensureerd. Op ongekende schaal. Met fact checkers die zijn betaald met ons eigen belastinggeld en door grote belanghebbende partijen. ‘Met de kennis van nu’ is de grootste dooddoener denkbaar. Alsof dat alles goedpraat terwijl de kennis toen niet gehoord mocht worden. Met desastreuze gevolgen.

Mensen zijn onnodig gestorven door het illegaal maken van goedkope en werkzame medicatie, mensen zijn onnodig gestorven door het onnodig inzetten van ventilatiemachines en zware medicatie als Midazolam. Mensen zijn van eenzaamheid, wanhoop en uitgestelde zorg gestorven. Mensen, ook veel jonge mensen, hebben zelfmoord gepleegd of zijn depressief geworden, of aan lagerwal geraakt. Failliet gegaan. Vervreemd van hun familie, vrienden, collega’s.

En al heel vroeg in het hele lockdown-verhaal lag er een rapport dat vaststelde dat dit beleid veel meer levensjaren (qaly’s) zou kosten dan zou opleveren. Een rapport dat meteen onder de mat werd geveegd.

 

 

 

 

 

Er is wel degelijk wereldwijd door dappere mensen, artsen, wetenschappers, politici onder de aandacht gebracht dat dit beleid geen kans van slagen had. Met de wel degelijk reeds beschikbare kennis van toen. Althans: dat probeerden ze. Al vanaf het begin. Maar ze werden niet gehoord. Verguisd. Bedreigd. Gecanceld. De vreedzame gele pluutjes op het Malieveld en Museumplein konden een wapenstok in hun nek verwachten, opgedreven door politiepaarden, waterkanonnen en Romeo’s.

Dit mogen we nooit meer vergeten. pic.twitter.com/nbHf856SVf

— Peter Storms (@peterstorms7) June 23, 2023

 

Werden verwijderd van social media. Waren niet welkom aan tafel in praatprogramma’s. De microfoon werd soms zelfs uitgezet in de Tweede Kamer. En dat was toen, maar is nu nog niet veel anders.

Inmiddels is het voor een kritisch mens in onze maatschappij doodnormaal om per direct in de extremistische hoek weggezet te worden. Daar mag de maatschappij hen met een gerust hart uitkotsen en cancellen. Hoef je er niet naar te luisteren. Dan kun je zelfs iemand als ik, een bezorgde moeder die al haar hele leven een groot hart voor dieren en een schone aarde heeft, een extreemrechtse ‘wellnessmoeder’ noemen.

Gewone mensen met vragen en zorgen, waaronder ook artsen en wetenschappers werden door de AIVD omgedoopt tot ‘anti-institutionele extremisten’ en geven de overheid grote reden tot stress en het nog verder inperken van privacy. Want al deze bezorgde mensen vormen blijkbaar een gevaar voor de samenleving. De omgekeerde wereld in een notendop.

Dat al deze mensen al vanaf het begin bezig waren om te waarschuwen voor wat er voor ernstigs gaande was heeft niets met extremisme te maken. Maar het overheidsnarratief mag blijkbaar niet bevraagd worden. Met de kennis van nu zijn er overigens nog steeds mensen die mij nog recht in de ogen kijkend zeggen dat de lockdowns door mensen als ik veroorzaakt werden, dat we er daardoor niet uit konden ontsnappen. Zelfs nu nog! Nu er toch inmiddels vanuit alle hoeken wel boven tafel is gekomen dat de prikken niet effectief waren en niet zorgden voor groepsimmuniteit.

Ik heb als middelbare scholier het boek ‘1984’ van George Orwell gelezen. Vol vuur waren we allemaal tijdens de lessen Engels. Stel je voor dat je in zo’n maatschappij zou leven! Dan zou je toch met hand en tand actie gaan voeren? Nee dus. Sterker nog: het gros van de mensen heeft niet eens door dat onze maatschappij zwaar Orwelliaanse trekken vertoont. En wee het gebeente van de persoon die dit onder de aandacht probeert te brengen! Die persoon is een last. De aanwezigheid van die persoon is zelfs een stil verwijt.

Voor mij is dit nog steeds onbegrijpelijk. Dat we in dezelfde maatschappij leven, in hetzelfde dorp wonen, naar dezelfde sportclubjes en scholen gaan, en dat de ene mens dit wel zo ziet, en de andere totaal niet. Huxley bleek meer to the point: tevreden slaven klagen niet. Maar hoe tevreden ben je nog als je de energierekening en de boodschappen niet meer kan betalen en je je huis kwijtraakt? Geen contant geld meer kan gebruiken? Je vrijheid alleen onder strikte voorwaarden geldt?

Dan kun je niet meer terug. Te laat. Want het digitale web rondom ons sluit zich al. “You will own nothing and be happy”, verdorie!
En of iedereen even zo snel mogelijk zijn coronasteun wil terugbetalen aan de belastingdienst. Niks uitstel of kwijtschelding. Jammer voor je.

Ik probeer het allemaal te begrijpen, het te doorvoelen en ermee in het reine te komen. Zoals ik Jandino Asporaat de ware woorden hoorde zeggen: “Ik kan vergeven, maar vergeten zal ik het nooit.” Ik wil heel graag vergeven, maar ik vind dat ondertussen toch knap ingewikkeld als we nu met z’n allen doen of er niks aan de hand was en alles achter de rug is.

Zolang de waarheid nog niet op het 8-uur journaal is geweest, zo lang de overheidsstukken staatsgeheim blijven. Zolang we het verwerkingsproces blijven ontlopen en we nog niet met z’n allen hebben uitgesproken: “dit nooit weer”. Misschien is dat teveel gevraagd en werkt het zo niet in de maatschappij, maar een mens mag hopen.

 

 

 

 

 

Gaan we dus echt zomaar weer na elkaar bijna drie jaar gemeden te hebben, na mij en vele anderen als gekkie te hebben weggezet, weer gewoon ouderwets gezellig met elkaar uit eten? Zand erover, geen oude koeien uit de sloot halen etc? We moeten dóór, je gooit al die jaren vriendschap toch niet overboord? Ik heb het daar moeilijk mee. Des te meer omdat het in mijn optiek nog helemaal niet voorbij is. De oversterfte blijft torenhoog, mensen blijven ‘plots’ overlijden, de turbokankers en auto-immuunziekten vliegen je om de oren, evenals mensen die hele winters doodziek van griep en verkoudheid zijn.

Terwijl de digitale munt en het digitale (gezondheids)paspoort voor onze deur staan. De boeren onteigend worden. De kinderen van toeslagenouders nog verdwenen zijn. Alle coronamaatregelen nog niet eens geëvalueerd zijn op hun effectiviteit, maar wel permanent zijn vastgelegd in de wet WPG, een totaal ondemocratisch machtsmiddel, dat in de jaren ‘30 in Duitsland wenkbrauwen zou hebben doen fronsen. Wat nou: ‘dit nooit weer?’ Hebben we dan niks geleerd?

Al die tijd komt er een stroom aan informatie vrij, over de frauduleuze onderzoeken van de vaccinfabrikanten, het gesjoemel met bijwerkingen, onderhandse deals, belangenverstrengeling, gekochte media en influencers, verbijsterende whatsapp-discussies, kwijtgeraakte miljarden en staatsgeheime sms-jes.

WOB-verzoeken van over de hele wereld schetsen een werkelijk ontgoochelend beeld van wat ons is aangedaan, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Voor zover er aan WOB-verzoeken gehoor wordt gegeven.

Zwart lakken is de norm en door de rechter opgelegde dwangsommen kan de overheid tot in het oneindige betalen van ons belastinggeld. Maar het komt allemaal niet op het nieuws, dus het bestaat niet. Men gelooft nog steeds in DE wetenschap. Die mondkapjes waren zo erg nog niet. De lockdown was wel lekker rustig. De avondklok waarbij we gezond en wel werden opgesloten in ons eigen huis was wel knus met een Netflix-serie.

De prikjes voor de ander en de vakantie waren een offer dat men bracht. We leven nog steeds in een vrij land, toch?
Agenda 2030? Nooit van gehoord. CBDC? Nooit van gehoord. Wet WPG? Huh? Contant geld afschaffen? Ik doe toch alles al digitaal?
En mensen stemmen bij verkiezingen gewoon weer op degenen die hun rechten afpakten en blijven afpakken. Het lijkt het Stockholm syndroom in optima forma.

Maar ik ben ook heel optimistisch. Het hele gebeuren heeft me wel degelijk hard geraakt, maar het durven vasthouden aan mijn principes was het me helemaal waard. Ik had deze leerschool niet willen missen. Want ik voel me sterker dan ooit. Kan mezelf en mijn kinderen recht in de ogen kijken. Heb vele nieuwe inzichten en levenservaring opgedaan. Heb ontzettend veel nieuwe mensen ontmoet. Mensen met wie door die gedeelde levenservaring meteen diepe banden werden gesmeed.

Want je weet niet wanneer je elkaar weer nodig hebt. Dat besef en die onzekerheid blijft. Het onbevangene is er totaal af.
Toch voelen veel dingen realistischer, nu het keurige laagje vernis van onze maatschappij af is. Rauwer, maar écht.

Nederland is geen gaaf land. Nederland is tot op het bot corrupt en Nederland is één van de eerste landen waarin de uitrol van Agenda 2030 wordt uitgevoerd. Het braafste jongetje van de WEF-klas. Nederland is een getraumatiseerd land, net zoals grote delen van onze wereld. En zolang we dat niet met z’n allen onder ogen willen zien, zullen we niet met helen kunnen beginnen, en al helemaal niet met vergeven en vergeten. Glijden we met z’n allen gestaag af richting een totaal door de staat gecontroleerde maatschappij met grote verdeeldheid. En worden we een oorlog met reële kerndreiging in gerommeld.

 

 

 

 

 

De totale desinteresse waar ik vaak op stuit raakt mij. Ik kan er niks mee. Ik wil erover praten, het gaat verdorie ergens over: onze toekomst, onze vrijheid en vooral de toekomst en de vrijheid van onze kinderen! Maar nee: stilzwijgend de schouders ophalen. En lekker gezellig borrelen terwijl we het over de vakantie hebben en vooral niet over dingen die er werkelijk toe doen. En dus gooi ik er maar weer eens een FB-bericht uit, dat alleen wordt geliket door de mensen die er hetzelfde over denken. De rest zwijgt. Lezen ze het überhaupt?

De WHO zinspeelt alweer op nieuwe pandemieën en de klimaatangst wordt opgehitst. Alle voortekenen voor een herhaling van zetten zijn daar en de wettelijke kaders zijn vastgelegd. Ik ben nog steeds vol goede moed dat we daar als mensheid volmondig NEE tegen gaan zeggen. En tot die tijd ga ik onverdroten voort met het schrijven van dit soort stukken, om alles voor mezelf op een rijtje te zetten en de boosheid en frustratie even door mijn lijf te voelen gieren.

Dat lucht op en geeft mij een bepaalde urgentie. Om dingen onder ogen te zien en mijn eigen koers te bepalen.
Want de tijd dringt. Ik zou willen dat ik milder was, mezelf makkelijker over dingen heen kon zetten, zand erover. Maar dat kan ik niet. Ik blijk een principiële hardliner, iets wat ik nooit over mezelf had gedacht. Want het gáát ook ergens om!

Het gemak waarmee de ‘daders’ willen doen of er niks gebeurd is, denken de waarheid onder de pet te kunnen houden. De SIRE spotjes, zwaar gesponsord door voornamelijk WEF-bedrijven, waarin wordt opgeroepen om op te passen voor polarisatie, om elkaar vooral niet kwijt te raken. Jaja, raak elkaar niet kwijt. Nadat onze overheid er werkelijk alles aan gedaan heeft om mensen lijnrecht tegen elkaar op te hitsen. En de media daar nog stug mee doorgaan. Met resultaat.

Ik wil zo graag dat we dit met z’n allen kunnen gaan verwerken. Maar voor mijn gevoel zitten we als collectief nog helemaal niet in die verwerkingsfase, maar eerder in de ontkenning. En kunnen we dus helemaal nog niet ‘dóór’ met het leven. Met elkaar. Daarvoor is er net een tikkie te veel voorgevallen en kapotgemaakt.

Dus willen we echt met elkaar door, elkaar niet blijvend verliezen, dan zullen er in mijn optiek toch een aantal noten gekraakt moeten worden. Dat het niet om gezondheid ging maar om gehoorzaamheid. En wat dit met ons gedaan heeft, en met onze kinderen. Onze ouderen, onze ondernemers. Onze hele samenleving.

 

 

 

 

Want ja, we moeten ook door met ons leven.
We moeten tegelijkertijd collectief het beest in de bek kunnen kijken. Om te kunnen verwerken, tot elkaar te kunnen komen. Met z’n allen NEE durven zeggen tegen alles wat als een schending van onze grondrechten en overmatige overheidsbemoeienis wordt ervaren. Weg met die gemanipuleerde polarisatie. Samen. Zodat dit nooit weer gebeurt, en niet van kwaad tot erger gaat.

Dit artikel verscheen eveneens op stichting vaccinvrij

Meer
Lees hier ons coronadossier