Je zou kunnen zeggen dat ieder in zijn leven voortdurend bepaalde onzichtbare barrières moet nemen. Steeds loop je er tegenaan. Je stoot je hoofd en bezeert je eraan. Totdat je het patroon gaat ontdekken. Dan ga je ook proberen deze schaduw weg te werken of deze te accepteren met al zijn nadelen.
Drie relaties heb je achter de rug. Steeds gaat het fout. Reken maar dat je met angst en beven in een vierde stapt. Als je tenminste nog durft. Zeker als je nog niet ontdekt hebt, waardoor het steeds verkeerd loopt. Misschien dat je de eerste twee keer nog geen vermoedens had, maar na de derde flop ga je gegarandeerd aan jezelf twijfelen.
Burnouts zijn ook vaak een teken van een patroon dat je al een aantal keer hebt meegemaakt. Daarom is een dergelijke depressie best een goed moment om de rekening op te maken. Ontdek het patroon en doorbreek het. Laat de schaduw verdwijnen en de zon schijnen.
Ik zal nooit vergeten dat ik bij 30 graden Celsius in Italië per se een wandelroute wilde afleggen. De eerste etappe ging stijl omhoog over de top van de heuvel. Ik had een rugzak van bijna 20 kilo met drie liter water. Wat heb ik afgezien. Terwijl het zweet van me afgutste, ik belaagd werd door wespen en nog verdwaalde ook. Na een paar uur zwoegen was ik door mijn drinkvoorraad heen. Foute boel dus. Ik voelde me heel slecht en begon hardop tegen mezelf te schelden.
Door een dicht woud liep ik, zodat ik me niet op een opvallend punt kon oriënteren. Ik had geen flauw idee waar ik zat. In plaats van bang te worden, kwam er ontzettend veel boosheid naar boven. Het verdwalen op zich vond ik zo ongelofelijk dom van mezelf, maar dat was het niet alleen. Waarom moest ik zo nodig een krankzinnige prestatie leveren op die rot berg?
Daar ging het mij om. Ik hou van uitdagingen, maar o wee als ik het idee heb dat ik faal. Plotseling werd me duidelijk waarmee ik echt bezig was. Geen leuke veertien daagse wandeling over het Franciscuspad in Toscane en Assisi. Nee, ik moest aan mezelf bewijzen dat ik wel effe deze klus zou klaren. Weer of geen weer!
Van dat inzicht schrok ik ontzettend. Terwijl ik verder liep door dat bos, hoorde ik mijn moeder zeggen:’Rob, wat ben jij toch een rare.’ Raar betekent voor mij ‘niet goed’, ook ‘niet goed genoeg’. Ze wees me eigenlijk af, althans zo voelde ik dat, omdat ik een rare was. Toen ik die twee zaken aan elkaar knoopte begreep ik wat er aan de hand was met mij.
Ik snapte waarom ik altijd het beste van mezelf eis. Zelfs wanneer mensen uit mijn directe omgeving iets fout doen, dan voelt dat alsof ik blunder. Want ik had dat moeten voorkomen. Ik ben een vreselijke scherprechter voor mezelf.
Blijkbaar wil ik prestaties leveren om aan mijn moeder (mezelf) te laten zien, dat ik het wel goed doe en geen rare ben. Ik was heel blij met die ontdekking. En een uur of zo later vond ik een weg naar een dorp.
Die vakantie heb ik iedere dag de drang die ik voelde om te presteren om zeep geholpen. In plaats van veertien dagen te wandelen, ben ik per bus en trein door dat prachtige land getrokken, zonder me in te spannen. Soms betrapte ik me erop dat ik met mijn rugzak om al weer klaarstond om erop uit te trekken. Nee, geen prestaties leveren. Nee, geen zweet op je rug, ontspannen!
Uiteindelijk heb ik mijn eindbestemming Assisi bereikt en ben er vier dagen gebleven. Het voelde heel vreemd. Ik heb gesprekken met allerlei mensen gevoerd, die ik normaal gesproken nooit zou zijn tegen gekomen, omdat ik die in mijn presteer haast voorbij zou zijn gelopen.
Sindsdien ben ik veel minder gaan presteren. Dacht ik. Ik doe meer waar ik zin in heb. Waarschijnlijk. Helemaal gedoofd is het echter nog steeds niet. Ik schrijf immers voor DLM Plus meestal vijf artikelen per week. Dat is een moordende klus. Met andere woorden mijn prestatiezucht brandt nog altijd. Blijkbaar moet ik nog steeds bewijzen dat ik geen ‘rare’ ben, maar een ‘goede’.
Nu ik dit schrijf, zie ik ineens nog meer prestaties die ik lever.
Je ziet, beste lezer, het patroon, het ‘Leitmotiv’ ontdekken is 1, maar jezelf daarna consequent niet meer voor de gek houden, dat is twee.
Toen ik destijds weigerde verder te wandelen, koos ik bewust om in mijn ogen te falen. Als ik nu mijn prestatiezucht wil tegengaan, moet ik stoppen met DLM. Ik schrijf dit immers om te presteren.
Die dwang vind ik echter niet zo erg, maar wel zijn slopende tegenhanger, het falen. Niet meer presteren, stoppen, opgeven, dat staat voor mij gelijk aan falen. Dat geeft me een irritatie en frustratie waarvan ik ziek kan zijn. Deze frustratie heb ik al langer ontdekt, dankzij een techniek. Ik weet dus al langer dat ik over presteer met De Lange Mars.
Dat is mijn rode draad in mijn leven: falen. Gelukkig heb ik een manier om de pijn ervan ongedaan te maken. Zo lang ik echter wil blijven presteren, zal ik die irritatie erbij moeten nemen of mijn falen accepteren.
Wat is jouw rode draad? Heb je deze ook bedwongen of besloten ermee verder te leven?
Om er gemakkelijker achter te komen wat jouw rode draad is (in plaats van vele jaren er tegen aan botsen), heb ik een paar technieken die ik een volgende keer zal beschrijven.
Lees ook Vredesgids (1) voor bewuste mensen
Rob Vellekoop, 13 december 2019 en 30 december 2023
Haha, die rob. Tja,mijn grootste prestatie Nu is al een tijdje, dat ik loslaat.
Na jaren van presteren, 2 x ned. kampioen op 24 uur hardlopen, 2x spartathlon en verder presteren in het dagelijks onderweg zijn, laat ik dat los en kijk er met verwondering naar.
Een nieuwe periode wenkt, zonder grote tuin, NU rustig zitten en genieten van wat is, met plezier kijken naar wat was, en vooruit met ,,,ferme,,, pas, zo ongeveer. WElk een rust…..
Prachtig, Lammert!
Beste Rob,
Allereerst mijn beste wensen voor het komende jaar en hartelijk dank voor al de info die jij voor anderen beschikbaar hebt gemaakt.
De drang om te presteren en het streven naar perfectie is nogal eens een rode draad in iemands leven.
Na zorgvuldige analyse kan men de oorzaak daarvan terug vinden in de gekregen opvoeding gedurende de kinderjaren waarin men onvoldoende waardering kreeg in wat men deed en hoe men nogal eens de aandacht vestigde op mislukkingen die men als jonge oefenende kinderen maakten.
Als voorbeeld kan ik geven de reacties op een schoolrapport met daarin allemaal ruime voldoendes, op 1 enkel cijfer na met een onvoldoend.
Gegarandeerd dat men dan zei: ” mooi rapport, alleen zo jammer van dat ene cijfer, volgende keer proberen om dat ook tot een voldoende te krijgen”,
En kijk, daar liggen de kiemen van de ontwikkelingen van bewijsdrang en presteren.
Dit is maar een enkel voorbeeld waarvan er nog meerdere zijn die op langere termijn het groeien naar volwassenheid kunnen gaan beïnvloeden, met soms zelfs desastreuze gevolgen.
Na zelfanalyse zou men erachter kunnen komen dat bewijsdrang en streven naar perfectionisme een onbewuste behoefte is naar een
” klopje op de schouder ” van jezelf danwel van de buitenwereld.
Wij leven in een wereld vol met verwachtingen om te presteren en het belonen bij goed resultaat en afwijzing bij ‘falen’, de ons bekende ‘ratrace’.
Door mijn levenservaringen ben ik tot de conclusie gekomen dat, wanneer je 10 mensen voor je hebt staan die een mening over je mogen geven, er altijd mensen zijn die een aantal mindere punten van je kunnen benoemen.
Je kunt het dus nooit perfect doen en bizar genoeg, nogal eens niet eens voor jezelf…
Net als jij ben ik in mijn leven over mijzelf gaan nadenken en tot bevindingen gekomen.
Ik stelde mijzelf ooit eens de vraag; “waarom doe ik zoals ik doe?”
Het zes jaar de tijd nodig gehad om daarop antwoorden te vinden.
Dit omdat er vervolg vragen bij kwamen: ” wie ben ik, waarom is dat, ga ik daarmee akkoord, wie wil ik echt zijn, en vooral; wat is mijn taak in dit huidige leven?”
Ik kan je vertellen dat het een helse klus is om objectief naar jezelf te kunnen kijken, zowel naar de positieve, als ook de negatieve dingen van jezelf, en dat zonder oordeel over jezelf tijdens dat proces.
Inmiddels op gevorderde leeftijd zijn veel dingen minder aanwezig en hoeft niemand meer iets te worden bewezen, hoewel de neiging daartoe nog subtiel aanwezig blijft.
Ik weet inmiddels wie, wat en waarom ik ben en wat de reden is in dit huidige leven.
Hou met de mogelijkheid rekening dat wanneer je algehele perfect persoon bent geworden, je het ‘noodlot’ op je pad kunt krijgen omdat je niets meer te leren hebt en dit aardse bestaan mag verlaten.
Beste Rob,
Mocht je daar behoefte aan hebben mag je mij altijd mailen, je hebt mijn mailadres.
Mogelijk zul je dingen willen weten of vragen hebben waarop ik geen antwoord weet, ik ben immers ook niet perfect.
Groet,
Tigon