Er heerst veel verwarring over het aanstaande pandemieverdrag met de WHO en de veranderingen van de IHR in de Tweede Kamer en daarbuiten. Terwijl de uitkomst hiervan een herhaling van de gezondheidsdictatuur zoals tijdens de coronatijd kan betekenen. In de massamedia blijft het het doodstil over deze mogelijke WHO-dictatuur. Wij zouden dit het liefst van de daken schreeuwen.

Dreiging

In de Tweede Kamer, lijken alleen Mona Keizer namens BBB, Forum voor Democratie en de PVV zich bijzonder druk te maken over de machtsgreep over de wereld door het WHO. De rest koestert zich in meer of mindere mate in een roes van goedgelovigheid. Daarom zetten we alles maar eens op een rijtje.

Er zijn zowel besprekingen tussen de lidstaten en de WHO aan de gang over wijzigingen van de IHR als van het pandemieverdrag. Deze onderhandelingen vindt de WHO nodig omdat pandemieën ieder moment kunnen uitbreken en de wereld daarop veel beter voorbereid moet zijn dan destijds tijdens de coronacrisis. In dat verhaal past het idee dat digitale gezondheidsgegevens (covid-pas) van iedere burger uitwisselbaar moeten zijn zodat iedere gezondheidsdreiging nog sneller vastgesteld kan worden.

Volgens ‘Pandemievertrag’ en vele anderen heeft de WHO zich de laatste decennia ontwikkeld tot een oppermachtig farmakartel. De Wereldgezondheidsorganisatie WHO is in 1948 opgericht als wereldwijde beschermer van de gezondheid van de burgers.

Op 1 april 2020 publiceerde de WHO de immunisatie-agenda 2030 met als doel dat vaccinaties – de immunisatie – van alle mensen gewaardeerd en actief nagestreefd wordt. Deze particuliere organisatie die voor het merendeel door het bedrijfsleven wordt gefinancierd, wil ‘een wereld waarin alle mensen, overal en van elke leeftijd in volle omvang van vaccinaties voor gezondheid en welbevinden profiteren’.

IHR 2005

Op het ogenblik spelen zowel de wijziging van de zogenaamde IHR 2005 als die van het pandemieverdrag. IHR staat voor International Health Regulations, zeg maar internationale gezondheidsvoorschriften. Dit is een set van 66 artikelen en 9 bijlagen. Het zijn voorschriften op het gebied van gezondheid, die de 194 lidstaten van de World Health Organization WHO (met enkele uitzonderingen) met elkaar zijn overeengekomen. Hierin wordt de samenwerking geregeld tussen de lidstaten bij grensoverschrijdende ziekten.

Saillant detail is dat de volgende negen landen deze IHR niet hebben geratificeerd. En dat zijn niet de minste.

Het gaat om China, Griekenland, India, Iran, Montenegro, Portugal, Tonga en de VS, samen goed voor meer dan 2,5 miljard mensen.

Ondanks het feit dat het opvolgen van deze gezondheidsregels door de lidstaten (nog) op basis van vrijwilligheid gebeurt, zien we toch dat dit in de praktijk een dwingend karakter heeft. Het grote voorbeeld daarvan is het eenstemmige beleid van landen tijdens de coronacrisis. Denk aan de lockdowns, mondkapjesplicht, PCR testplicht, reisbeperkingen, quarantaine en vaccinatiemaatregelen, schrijft Beate Bahner in het nieuwe boek ‘WHO Pandemievertrag’.

Verplichting

Ondertussen zijn er talloze voorstellen voor verandering van de IHR 2005 gedaan. Opvallend daarbij is dat
– de lidstaten op grond van de veranderde regels verplicht zullen zijn de WHO maatregelen op te volgen,
– de WHO zal pandemieën kunnen uitroepen,
– voor de openbare gezondheid zal ook rekening gehouden worden met het klimaat en biodiversiteit,
– de WHO zal testen en vaccinaties kunnen opleggen
– alle tot dan toe geldende aanbevelingen van de WHO zullen verplicht worden.

Voor die mensen die desondanks de WHO als een onschuldig clubje willen blijven zien, bedenk dat zij een code hebben aangemaakt Z28.0 van een nieuwe ziekte groep waaronder niet-gevaccineerden vallen.

Het goede nieuws is dat uit het meest recente concept van de IHR artikel 13A is verwijderd. Hierin stond dat de WHO de coördinerende autoriteit voor de internationale gezondheidsrespons is tijdens noodgevallen.
(Lees hier het concept van 17 april 2024)

Ook de oorspronkelijke zinsnede van artikel 7 ‘At the Global level, WHO shall strengthen capacities to…(e) counter misinformation and disinformation’ is verdwenen en de verantwoordelijkheid over de aanpak van misinfo ligt nu weer bij de lidstaten.

Dit is een gunstige ontwikkeling, maar het gaat hierbij nog steeds om conceptteksten en daarnaast kan het pandemieverdrag nog evengoed de macht laten verschuiven van de staten naar de WHO.

Verdrag

In december 2021 werd door de lidstaten tijdens een speciale bijeenkomst besloten om een internationaal pandemieverdrag te ontwikkelen. Destijds vonden de lidstaten dat nog veel meer mensen gered hadden kunnen worden als de distributie beter en fabricage van het covidvaccin nog sneller had plaatsgevonden. Over slachtoffers van de vaccinaties of oversterfte werd helemaal niet gesproken, laat staan rekening gehouden.

De laatste versie van het verdrag is opgedeeld in drie hoofdstukken en bevat 36 artikelen. Daarin komen we onder andere tegen:
– de plicht tot erkenning van de centrale rol van de WHO als lijdende en coördinerende autoriteit,
– plicht tot toezending van patiëntengegevens aan een adequaat datanetwerk,
– plicht van de staten om technologie en kennis over te dragen aan zowel de WHO als fabrikanten,
– plicht om nationale wetten zodanig aan te passen met betrekking tot noodgevallen voor vaccinatiestoffen en geneesmiddelen,
– plicht van staten om desinformatie te bestrijden.

Verhouding IHR en pandemieverdrag

Belangrijk verschil is dat verdragen (dus de wijzigingen) met een twee derde meerderheid moeten worden aangenomen door de lidstaten en dat zij dit per land moeten ratificeren, terwijl voor het aanpassen van de IHR slechts een gewone meerderheid nodig is.

Ze overlappen elkaar. De vraag is vullen ze elkaar aan en of kunnen ze elkaar tegenspreken? Zo ja, aan welke van de overeenkomsten zullen de lidstaten zich gebonden voelen? En gaan de verdragsregels voor de IHR-regels? Ik denk dat op dit moment niemand hierop een antwoord kan geven.

Al met al vormen beide overeenkomsten tussen de WHO en de leden een verwarrend geheel, waarvan de uitslag voorlopig nog niet vaststaat. Het is zaak dat de wereldbevolking zich realiseert welk gevaar dreigt om hun regeringen te laten bewegen niet in de machtsovername door de WHO mee te gaan.