Kan onze planeet weer tot volledige bloei komen en kan de natuur haar ongenaakbare schoonheid terugbrengen als we gezinnen zogenaamde familiethuisgronden van 1 ha geven waarmee ze grotendeels zelfvoorzienend kunnen leven? Moet dat de nieuwe basis worden of is er veel meer voor nodig, moet het allemaal veel ingewikkelder, zoals met een nieuwe ideologische basis, religie, overheidsapparaten en dergelijke?

De overheid als idee en organisatie is failliet en toe aan afschaffing. Dat bewijst de coronacrisis, iedere uitbarsting van onvrede, de armoede in een rijk land als NL, iedere demonstratie en iedere krankzinnige oorlog. Kijk ook naar het lijstje van het collectieve zelfmoordprogramma, dat laat zien dat we als mensheid de richting van de ondergang inslaan.

Daarvoor in de plaats suggereren allerlei denkers een wereld met duizenden vrije gemeenschappen waarin de mensen in vrede samenleven en gelijke rechten hebben. Anastasia-gemeenschappen kunnen zo’n oplossing zijn. (zie ook deel 1.)

Toekomst

Vladimir Megre is de schrijver van de boeken bekend als de Anastasia-reeks. Zijn eerste boek kwam twintig jaar geleden uit en sindsdien heeft hij in meer dan 27 landen talloze lezers geïnspireerd met zijn verhalen over Anastasia. Zijn boeken zijn in 25 talen vertaald.

In zijn boeken stelt de schrijver vragen over de samenleving. Als de mensen rationele wezens zijn waarom vervuilen zij dan het water dat ze drinken en de lucht die ze inademen? Waarom eindeloze oorlogen voeren, als iedere partij zijn eigen concept heeft? Wat moeten we doen om de aarde te veranderen in een vruchtbare tuin en onze gezinnen in harmonie laten leven?

Door de boeken te lezen krijgen mensen niet alleen een beeld van een mooie toekomst van hun land maar ook van de planeet!

Want voor Megre is er een eenvoudig antwoord op deze vragen. De eerste belangrijke stap op weg naar een leven van harmonie is dat iedere familie 1 hectare grond bezit.

Dat staat centraal in zijn boeken: het gebruik van een hectare grond door een familie qua bloedlijn of spiritueel. Volgens enkele van de meer dan 300 familieverbanden die een dergelijk stuk grond bezitten in Rusland, geeft dit leven je verbazingwekkende energie, gezondheid en kracht. Ze zeggen:”We vullen onszelf met een gevoel van vrede en verbinden ons met de natuur. Moeder natuur geeft alles wat we nodig hebben.” Als miljoenen dit doen, zeggen de Russische deelnemers, dan kunnen we de hele wereld transformeren in een prachtige oase.

Dat is goed nieuws uit Rusland.

Een hectare

De betekenis van deze ene hectare grond gaat echter oneindig veel dieper dan die van een stuk grond van 10.000 m2. En heeft ook veel meer spirituele waarde dan op het eerste gezicht lijkt. Megre beschouwt via Anastasia deze grond als de verbinding met de kosmos waar alles met elkaar in verbinding staat, ‘de grote zon en het kleine aardse madeliefje’, aldus de schrijver, in ‘Een nieuwe beschaving‘. In de kosmos reageert namelijk alles met elkaar, doordat alles met elkaar in verbinding staat.

Met de planten die ieder op zijn persoonlijk stuk grond verbouwt, krijgen de mensen een speciale band, doordat ze hen koesteren en liefde geven.

Megre maakt duidelijk dat volgens hem God ons een schitterende wereld ter beschikking heeft gesteld. Helaas maken we geen gebruik van dit geschenk, omdat we de wereld niet begrijpen. We kunnen de Aarde niet technisch, maar enkel psychotelepathisch tot ontwikkeling brengen. We moeten gaan leren waarin de werkelijke schoonheid van het heelal ligt.

Dat kan doordat ieder een klein stuk grond neemt en met zijn verstand en spiritualiteit dit transformeert tot een bloeiende tuin.
‘Als miljoenen mensen dit doen in een heleboel landen, dan zal de Aarde veranderen in een grote bloeiende tuin, waar geen oorlog is, omdat miljoenen mensen helemaal opgaan in hun scheppingswerk.’

Persoonlijk

Ik heb zelf een ca 8oo vierkante meter grote moestuin waarin ik steeds meer tijd doorbreng omdat het me dichterbij brengt bij iets ontastbaars. Het is alsof het me doet beseffen dat alles wat we bedacht en uitgevonden hebben me verder weg brengt van wie ik in wezen ben. Het verbouwen van voeding, het leven met en dankzij de natuur en dat iedere dag opnieuw ondervinden, brengt me op het spoor naar mezelf. Ik kan helemaal opgaan in het maaien van een grasveld met de zeis, het omspitten van de grond.

Dit ontwikkelt zich bij mij overigens zeer langzaam. In het eerste jaar dat ik bezig was met de tuin, groeiden er meer wilde planten dan groente. In het tweede jaar legde ik wat meer bedden aan en verplaatste de kas naar de hoek van de tuin in plaats van deze er midden in te zetten, waardoor ik meer vierkante meters tuin kon benutten. Pas in het derde jaar sloeg de vonk over. Ik wied nu veel consequenter de overbodige plantjes, die het voedsel van mijn groenten opeten, ik verzorg, ja koester zelfs, veel meer dan hiervoor iedere plant die voor mijn voeding zorgt.

Er ontstaat inderdaad heel voorzichtig een band met de planten. Ik geef ze voorzichtiger water en let veel meer op hun gezondheid en controleer zo mezelf of ik ze wel voldoende zorg geef. Het voelt voor mij als thuiskomen in een huis dat er altijd al was, maar dat ik niet zag of herkende. Het is alsof de natuur langzaam onderdeel wordt van mij en omgekeerd. Alles lijkt beter bij elkaar te passen.

Megre schrijft ook ergens dat de natuur alles herbergt wat de mens nodig heeft, dat wil zeggen dat alles wat de mens daaraan heeft toegevoegd overbodig is. Ja, zelfs tegenwerkt.