We hebben een baby

Mensen die mij persoonlijk kennen zullen denken dat ik gek geworden ben. Vier en zestig en dan weer vader worden. Ik moet toegeven dat ik dat ook niet van mezelf had verwacht, maar het is er toch van gekomen. Mirjam en ik hebben een kleintje.

Vandaar dat ik nu doormaak wat bij het vaderschap (en sowieso moederschap) hoort: ’s nachts wakker gemaakt worden door jammer en huilgeluidjes. Ach, ja, dat was ik ook vergeten, wanneer er kleintjes zijn spreken we in het algemeen meer in verkleinwoordjes, zoals kleintje, geluidjes, plasjes, poepjes, piepjes enzovoort.

Mirjam heeft echter de maximale last van de zorg voor onze kleine op zich genomen. Zij slaapt in de ruimte bij ons piepdoosje, terwijl ik in de slaapkamer erboven probeer te slapen. Zij doet verwoede pogingen ons moppie te vertroetelen, haar dingetjes te leren en vooral gerust te stellen nu zij kennismaakt met onze boze wereld.

Ze heeft een heel schema dat erop is gericht alles op het juiste moment te doen. Nauwgezet en fanatiek voert ze de handelingen uit en ondertussen genietend van het kleine hoopje leven, dat helaas plast en poept op onverwachte tijden.

Wanneer ik me in de ochtend meld in de kamer waar ons snuffeltje verblijft, schrikt ze zo hard van die enorme vent die binnenwandelt, dat ze plast op de tegelvloer. Ik hou afstand, want dat heb ik van een trainer geleerd. Zij moet naar mij toekomen en niet andersom. Zo schijnt het beter te zijn. Dus ik ga op de grond zitten in haar buurt, zodat ik niet meer op de Eiffeltoren lijk, en enigszins op haar niveau fluister ik haar dan toe.

Zij schuifelt eerst in mijn richting om vervolgens het hazenpad te kiezen naar de voeten van Mirjam. Ik fluister haar toe dat ze een poepdoosje is, een schijtertje, maar dat beantwoordt ze slechts met een onderdrukt piepje. Dan rammel ik met haar kauwsleutelbos en met haar nepkauwbeestje, maar een reactie blijft uit. Vervolgens geef ik het op, ja, stelt Mirjam mij gerust, dat komt vanzelf goed. Ik knik, en ga mijn ontbijt maken.

Even later loopt Mirjam met ons knuffeltje onder de arm naar buiten voor haar geplande plasje/poepje. Het diertje piept bij de herkenning en ik hoor haar even later in de tuin jammeren. Het is nog een heel angstig wezentje in een kolossale wereld die volstrekt onbekend is.

Op het programma, zie foto, staat ook socialiseren gepland. Op het gegeven tijdstip neemt Mirjam truffeltje weer mee naar buiten en wandelt een klein stukje het dorp in. Ik zie haar ons moppie op straat voorzichtig neerzetten terwijl zij een geel halsbandje omheeft. Ze begint direct te piepen en te jammeren bij de aanblik van de vreemde bedreigende omgeving. Mirjam schuifelt het straatje in met doosje aan het riempje, richting het centrum. Voor alle duidelijkheid ons dorp en dan het centrum is niet groter dan de mairie met daaromheen een kerk en een stuk of twintig huizen.

Na enkele minuten herken ik het gejammer van truffeltje, ze gaat tekeer alsof ze vermoord wordt. Ik weet dat dit zeker niet het geval zal zijn, Mirjam waakt als een leeuw over een lammetje. Het gejammer neemt in geluidssterkte toe en even later hoor ik volwassen geblaf. Ik ga ervan uit dat ons poepdoosje aan het socialiseren is met een soortgenoot.

Enkele minuten later keert mijn vrouw terug met ons schoothondje, althans die omvang heeft ze nog een tijdje voordat ze uitgroeit tot een echte truffelhond. Mirjam heeft haar Tika genoemd, voor mij is het een schijtertje maar wel een lieverdje. Ze vertelt dat ze de buurvrouw is tegengekomen en die heeft een volwassen hond van vier. Deze volwassene wilde na wat gesnuffel meteen gaan spelen met ons hoopje, maar dat schrok zo van dit behaarde gevaarte, dat ze luid begon te jammeren. De buurvrouw heeft direct aangeboden het socialiseren de komende dagen voort te zetten. zodat ons hondje haar angst leert overwinnen voor een soortgenoot.

Wij, dat wil zeggen Mirjam met mij op de achtergrond, werken het schema af, koesteren ons moppie als twee trotse liefhebbende ouders, die op hun oudere dag zo nodig een kleintje wilden. Als Tika zo ver is om haar eerste truffels in de bossen te gaan opsporen, meld ik me als trotse vader weer.

 

Rob Vellekoop, 25 augustus 2024