Worstelen met een taaie tante

Ze was op het eerste gezicht geen kanjer. Gebogen stond ze over het pad. Of beter gezegd, verbogen. Iets of iemand had haar gedwongen krom te gaan staan. Om haar heen had zij al vele vrienden verloren. De kaalslag had al veel slachtoffers geëist.

Op zo’n moment moet ze zich toch hebben afgevraagd waarvoor ze eigenlijk op aarde aanwezig is. Het enige dat ze kan doen is namelijk stilstaan en via de aarde communiceren met anderen, die er net zo voorstaan als zij. Daarnaast wordt er heel wat viezigheid over ons uitgestort, daarvan zijn vliegtuigstrepen het in het oog springende bewijs. Ogenschijnlijk kunnen we daaraan niets veranderen.

Ik dacht, toen ik haar zag, dat fiks ik wel even. Vanaf 7 uur was ik onafgebroken aan het werk en toe aan wat rust. Eerst was ik om haar heen gelopen. Heel kort, want ik was moe en had een inschatting gemaakt op welke manier ik haar kon overwinnen. Uiterst gespannen stond zij voor me toen ik met haar begon. Ik verwachtte niet veel moeite te hoeven doen. Ze werkte me echter tegen vanaf de eerste aanzet.

Het feit dat je alles over je heen kan laten gaan, eigenlijk alles kan loslaten, vind ik heel bijzonder. Zeker omdat de meeste mensen zich juist enorm verzetten tegen omstandigheden die veranderen. Terwijl deze wezens nergens voor wijken, ze wiegen en deinen hoogstens mee met het weer.

Ik vind dat knap, daarvoor heb ik veel bewondering. Met hun enorme kracht heb ik de afgelopen weken kennis gemaakt. Ook heb ik een ontdekking gedaan.

Normaal gesproken laten ze alles gewillig toe, ze kunnen loslaten waar wij vasthouden, maar hier verzetten ze zich toch tegen! Dan geven ze juist geen centimeter toe!

Ook deze dame niet, eerder een taaie tante. Ze bleef roerloos voor me staan alsof er niets aan de hand was, ongeacht hoe ik me ook voor haar uitsloofde.
Ze gaf geen krimp, nadat ik op de juiste hoogte mijn apparaat in haar had gestoken.
Hierbij moet ik zowel aan de voorkant als aan de achterkant respectievelijk een inkeping en een snee geven. Als het goed is, valt ze daarna in de richting van de inkeping, dus naar voren. En omdat ze al voorovergebogen stond, nam ik aan dat ze in die richting zou vallen.

Maar nee, ze dacht hier heel anders over. Mijn apparaat liep aan de voorkant compleet vast. Ik kon geen kant meer op. Het enige dat er voor mij overbleef was het proberen los te wrikken. Om de paar minuten kraakte ze echter verraderlijk, alsof ze dreigde ieder moment het loodje te leggen. Dat probeerde ik uit alle macht te voorkomen en daarom onderstutte ik haar met een dikke tak. Het was 30 graden. Ik stond weliswaar in de schaduw, maar dat samen met beschermende kleding aan en een tegenwerkende dame zorgde dat ik bijna kookte.

Je zal je misschien afvragen wat een liefhebber van de natuur daar aan het doen is. Dat vraag ik mezelf ook af, wanneer ik op zo’n moment mijn grote liefde pijn aan het doen ben.

Na een half uur worstelen met haar was ik niet veel verder gekomen dan zweet dat klotste in mijn beschermende laarzen en dat al stekend mijn ogen inliep onder mijn veiligheidshelm.

Ik zuchtte eerst en riep toen met alle frustratie:”Verdomme.”
Alsof iemand hierop zou reageren in een groot uitgestrekt en afgelegen bos.
Nee, ik moest en zou het alleen kunnen klaren.

Mijn apparaat zat vast doordat ik de snee te diep gemaakt had. Een centimeter te diep is genoeg, waardoor het volle gewicht van de dame op dat ene punt samenspant. Ik kon niet anders dan een handbijl pakken en proberen mijn apparaat los te bikken. Twintig minuten later en een liter zweet verder was het apparaat geen millimeter losser gekomen.

De dame bleef echter echter vervaarlijk doorkraken. Hierdoor liep ik het gevaar al prutsend aan mijn apparaat onder haar geplet te worden. Met iedere krak dreigde ze tegelijkertijd mijn apparaat te vernielen.

Toen brak het moeilijkste deel van de operatie voor mij aan. Het lukte me met geen mogelijkheid mijn stuk los te maken. Er bleef nog 1 mogelijkheid over. Het duurde echter wel twee uur lang prutsen voordat ik hieraan toegaf. Iemand om hulp vragen is iets dat niet in mijn woordenboek staat, het zit in dat boek als een los blad, dat er niet in hoort, maar ook niet zonder kan.

“Shit, shit”, schreeuwde ik het verlaten bos in. Toegeven hulp nodig te hebben, betekent voor mij je zwakte tonen. Daar hou ik niet van. Daarom voel ik me waarschijnlijk ook zo op mijn gemak in de aanwezigheid van deze boswezens, die veel meer dan bomen zijn.

Daarna pakte ik mijn mobiel en belde hem op. Mijn zaagleermeester Stephan. “Geen probleem”, antwoordde hij, “Ik kom eraan.”

Een kwartier later stonden we samen te kijken naar de gebogen dame met mijn kettingzaag in haar snede. Hij stelde voor 10 centimeter boven de plek met de uitstekende zaag nog een extra snee te maken. Echter voordat hij zijn zaag kon pakken gaf de dame zich met veel gekraak over en viel mijn zaag op de grond.

De natuur is een dame armer en ik een ervaring rijker. Deze tantes laten niet met zich sollen, ook al staan ze soms gebogen onder het geweld van de wereld. Ze zijn krachtig genoeg overeind te blijven zo lang ze dat willen. In deze periode ervaar ik dagelijks de enorme kracht van de natuur, die ons niet nodig heeft om staande te blijven, maar die wij nodig hebben om warm en zelfs in leven te blijven.

 

Rob Vellekoop, 1 september 2024