Ter geruststelling eerst even dit: ik laat me niet tegenhouden door ambtelijke prikkeldraadversperringen met mijnenvelden. En ook, ik geef de moed niet snel op. Ik ben en blijf een optimist, zelfs in het contact met La Republique.
Dit verhaal begint uiterst onschuldig en gaat over een minuscule verandering van mijn dossier, want ik verkoop geen boeken meer online, maar ga ze zelf schrijven. Simpel. Dacht ik. Ik stuur Infogreffe even een mailtje en meld dit detail. Voor intimi in de geheimtaal van de overheid, mijn APE verandert van 47.91A in een andere die ik nog niet ken!
Kleinigheidje, zeg ik als optimist. Maar daar denkt het overheidsapparaat lichtjes anders over.
Ik had namelijk verwacht dat ik het, net als de vorige keer, op aangename wijze kon gaan melden op het bureau, persoonlijk dus. Maar helaas, sinds kort beschikt de Republique over een guichet unique. Dat betekent dat we voortaan voor deze aangelegenheden alles online moeten regelen. Dat is een lelijke streep door mijn plan, want ik had gedacht de vriendelijke madame die mij een paar jaar geleden had gered met het inschrijven van mijn entreprise, opnieuw een bezoekje te kunnen brengen. De vorige keer was zij mijn laatste redmiddel, mijn reddingsboei geweest. Toen probeerde ik mijn eenmanszaakje in te schrijven bij de KvK, maar die bleek echter niet te bestaan. Maar goed, daar wil ik het nu niet meer over hebben. Dat is passe, zand erover.
Gelukkig barst het hier van de behulpzame mensen, als je ze tenminste weet te vinden. Na enkele dagen te hebben rondgezworven over het internet, op zoek naar een antwoord op mijn simpele vraag stuitte ik op de reddingsbrigade voor stumperds die dreigen te verdrinken in de regeltjessoep. Ik maakte kennis met France Services. Omdat ik dacht (volgens hun website) tot 12.30 bij hen op het kantoor in Vauvillers terecht te kunnen, drukte ik opgewekt om 12.10 op de deurbel.
Tot haar eigen verbazing opende een vriendelijke gedecideerde dame de deur met de mededeling dat ze gesloten waren. Gelukkig slikte ik mijn verwijt in, dat ze toch echt tot 12.30 kantoor moesten houden. De madame vroeg me, na mij enkele seconden te hebben gadegeslagen, waarvoor ik aanklopte. Ik legde in gebroken Frans uit dat ik me afvroeg of zij me konden helpen bij iets waar ik alleen niet uit kwam.
Ze bleek gevoelig voor mijn smeekbede en leidde me naar een ander vertrek naar een madame die een afspraak met me maakte voor de volgende week. Ze trok er meteen ander half uur voor uit. Kijk, dat geeft de burger moed.
Exact een week later zaten we samen aan haar bureau, zij voor haar computerscherm en ik erachter. Ik legde uit dat ik INPI ontdekt had en daar had geprobeerd om online mijn gegevens te wijzigen, maar vast was gelopen omdat ik geen elektronische handtekening kon zetten. Samen met de services-mevrouw herhaalden we in tien minuten exact wat ik in ettelijke uren ook al ingevuld had. Helaas kwam zij tot dezelfde conclusie als ik. Een elektronische handtekening zetten was voor mij onmogelijk, althans bij France Connect +. Ik hief mijn handen wanhopig in de lucht, maar dat was niet nodig, want ze had nog een andere oplossing voor mij in petto. Ik moest naar het postkantoor en dan niet naar een agentschap wat in de meeste dorpen zit, maar naar een grotere ‘office’.
Enigszins opgelucht bedankte ik haar voor haar services en scheurde de volgende dag naar het postkantoor van Saint Loup. Opnieuw trof ik een uitermate aimabele francaise. Ik legde haar uit dat ik een identite numerique nodig had omdat France Connect + mij hieraan niet kon helpen.
De madame, misschien was het een mademoiselle, vroeg mij naar mijn carte d’identite francaise. Ik vertelde dat ik buitenlander was, neerlandais, en alleen over een paspoort beschikte. Tja, antwoordde de mamselle dan kan ik u helaas niet helpen. Ik protesteerde en vroeg haar waar ik dan naar toe zou moeten gaan. Ga naar de mairie stelde zij voor. Ik dankte haar voor haar tijd, maar realiseerde me dat ik geen spat vooruit gekomen was.
Zoals ik je al heb verteld, ik geef de moed niet snel op. Vandaar dat ik na twee dagen lichtelijk geïrriteerd te hebben rondgelopen opnieuw in actie kwam.
Aangezien het INPI de boosdoener was, moest ik daar maar mijn energie in steken. De mairie was absoluut geen optie. Ons gemeentehuis is alleen op twee ochtenden in de week geopend en als bonus op vrijdagmiddag. Daar zit (opnieuw) een vriendelijke dame achter het loket heel behulpzaam te wezen, maar onze gemeente is niet meer dan een schroef in het raderwerk van de Republique.
Vol goede moed zou ik dit wild zwijntje wel even wassen, vond ik. Ik verzon een list en wel deze. Ik printte de pagina’s uit die ik, de dame van France Services, en daarna weer zelf (omdat concepten niet opgeslagen worden) ingevuld hadden. Alleen deze keer ondertekende ik ze met pen. Deed alles in een envelop met een kopie van mijn paspoort waarop mijn handtekening staat en stuurde het aangetekend naar INPI, wat tien uur hier vandaan ligt, aan de Atlantische kust.
Enkele dagen later kreeg ik van mijn vrienden bij La Poste de mededeling dat de brief aangekomen was. Weer enkele dagen later kreeg ik zelfs antwoord van INPI: ze vroegen mij om een digitale handtekening, alsof mijn ondertekende documenten wel aangekomen waren, maar voor hen niet meer dan Atlantische zeelucht waren.
Nogmaals, ik ben een optimist. Zelfs nu nog. Bon, dacht ik, jullie willen een digitale handtekening, dan kunnen jullie hem krijgen.
Ik ondertekende de vier pagina’s (nog steeds voor enkel en alleen een wijziging van mijn bedrijfsactiviteiten) met pen, scande ze en uploadde ze naar het systeem van INPI. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zoveel vertrouwen in deze laatste poging had, maar ik kon het niet verkroppen dat ik voor een dergelijke simpele wijziging een digitale handtekening moest zetten en hiervoor nog moest betalen ook. Maar dat volgt nog.
Alsof er helemaal geen correspondentie tussen INPI en ondergetekende was geweest, stuurde het Atlantische bureau met de vier letters, mij als reactie opnieuw de mededeling dat ze een digitaal ondertekend document van mij wilden. Ze stuurde me als service er zelfs een waslijst met ondernemingen bij waar ik een digitaal document kon KOPEN, want je handtekening zetten was ooit een gratis actie, maar hiervoor moet tegenwoordig betaald worden.
Ik ben een rustig mens, niet snel boos of uit de plooi gebracht, maar dit raakte me wel. Ik zal er verder niet over uitweiden.
Goed, na enkele dagen te hebben tegengestribbeld, was ik gisteren zo ver dat ik de drempel naar een betaalde eigen handtekening heb gezet. Ook hier werd ik online aangemoedigd om een formulaire in te vullen. Daaraan voldeed ik braaf, totdat mij de vraag gesteld werd om een ‘code privilege’ in te vullen. Dankzij mijn ondertussen opgebouwde ervaring met het lezen van websites uit de Republique zocht ik razendsnel naar deze code. En je raadt het al, nergens werd hiernaar verwezen, dus kon een zoekende ziel zoals ik niet weten wat ze er in godsnaam mee bedoelden. Oke, dacht ik, dan stuur ik even een mailtje.
Tja, dit mailtje is waarschijnlijk ergens blijven hangen in een paal onderweg tussen ons dorp en Paris, want daarop heb ik nog geen antwoord gekregen. Misschien dat morgen de file op het internetverkeer voorbij is en zij daar mijn mailtje ontvangen. Tot die tijd wachten we af. Het duurt nu toch al weken, dus wat extra vertraging, daar kijk ik in ieder geval niet meer van op.
Rob Vellekoop, 5 februari 2025
Geef als eerste een reactie