Mijn Franse lerares

Natuurlijk was ze geen Franse lerares, maar een docent die ons Frans gaf. Evenmin dat ik Frans spreek, maar ik probeer me verstaanbaar te maken in La France. Toch begint mijn relatie met dat buitenland op de middelbare school. Ik was nog nooit op vakantie naar het buitenland geweest, maar deze wekelijkse lessen in de Franse taal brachten me ver buiten mijn gebruikelijke leefwereld.

Dat kwam niet door de onmogelijke ‘grammair’ of de verschrikkelijke vervoegingen van onregelmatige werkwoorden. Ook had het niets te maken met de croissants of andere misverstanden over dit vreemde land. Nee, het was de docente die me ver voorbij de grenzen voerde.

Ik weet het, het heeft wat tijd nodig gehad om dit idee te laten rijpen en erover te schrijven. Die beslissing was niet eenvoudig. Iets zo persoonlijks van jezelf vrijgeven, doe ik althans, niet een-twee-drie. Maar voordat ik in details treed wil ik eerst even de achtergrond kleuren van de omstandigheden van toen.

Je moet je voorstellen, ik was zo groen als gras en wat ze noemen nog niet ‘droog achter mijn oren’. Eigenlijk was ik een dromer, die nog geloofde in de schoonheid van de wereld en de mensheid. Meisjes waren voor mij in die tijd een soort heilige Maria’s. Ik aanbad dan ook regelmatig een dergelijk wezen, maar durfde niet op zo’n verheven persoon af te stappen, terwijl ik wel stiekem naar haar keek. Tja, eigenlijk in een soort van stille aanbidding. Overigens zonder welke bijbedoeling dan ook. Ik koesterde enkel het beeld van hun gezicht. Verder ging mijn interesse niet?

Ja, de eerlijkheid legt me op om hier een vraagteken te schrijven, ik was natuurlijk wel een aanbidder van vrouwelijk schoon, maar niet altijd even eerlijk tegenover mezelf als Eros in het spel kwam (maar dan platonisch wel te verstaan).

Ok, dus ik vond sommige meisjes van mijn school mooi, maar contact leggen en op de versiertoer gaan, dat deed ik nog niet voluit op mijn zestiende. Ik herinner me nog dat ik ooit met een meisje, die drie jaar ouder was dan ik, naar Amsterdam met de trein ben gegaan. Dat was een opgave die zwaarder was dan drie proefwerken wiskunde op een rijtje. Zij was leuk en vlot, maar een beetje te doortastend. Terwijl ik nog leefde in het stadium van de bewondering en verering van vrouwelijk schoon drong zij eigenlijk gewoon aan op sex (pas later zijn we dat als ‘seks’ gaan schrijven).

Zij wilde namelijk graag met mij naar de duinen, zoals zij dat noemde en was heet zo lichtte zij die behoefte toe. Hoeveel ik ook van de kust en de zee hou, waar ik ben opgegroeid, dat was me nu net een kontje te hoog. Je begrijpt, het droombeeld van een vrouw mocht niet vertroebeld worden door erotische escapades. Althans zo verkocht ik het aan mezelf, maar eigenlijk was ik gewoon bang dat ik niet wist hoe ik het moest doen. Het einde van dit sprookje was dat ik aan het einde van de dag in mijn woonplaats uit de bus stapte en zij koeltjes met enkel ’tot ziens’ afscheid nam. Toch had ik er vrede mee, later komt het wel hield ik mezelf voor.

Daarom wil ik ook eerlijk zijn over mijn docente Frans, met dit detail dat ik hierover nooit met iemand heb gesproken. In die tijd was ik een ietwat verlegen leergierige plattelandsjongen, die ‘de disco’ net ontdekt had, daar was ik mijn duinendate dan ook tegengekomen. Het liefste ging ik naar dergelijke uitspattingen als een disco-avond om meisjes te bewonderen, de mooie dan, want kieskeurig was ik wel. Ik dronk dan met mijn vriend(en) exact 1 biertje (meer kon ik niet betalen met mijn zakgeld).

Franse les heb ik maar drie of vier jaar gehad, en tijdens een van deze jaren, het zal wel de laatste zijn geweest, begon ik steeds meer geïnteresseerd te raken niet zo zeer in wat de lerares vertelde als wel in haar outfit. Mijn ogen waren goed in die tijd, dus ik zal ergens in het midden van het klaslokaal mijn plekje hebben gehad. Het moet in de lente zijn geweest toen mij voor de eerste keer iets begon op te vallen bij deze dame. Ze sprak op een speciale manier Frans, dacht ik, maar dat sprak me niet echt aan.

Nee, bij de juiste lichtinval schemerden haar tepels door haar trui of blouse heen. Sinds die ontdekking, was zij mijn favoriete lesgeefster en kon ik mijn ogen niet meer van haar afhouden. Godzijdank was zij zich van geen kwaad bewust en ik heb er ook nooit andere leerlingen over gehoord, maar ik zag het goed, die welvingen die bevallig door haar blouse heenprikten. Dat beeld staat me nog altijd bij. In stilte genoot ik van dit uitzicht zonder enige andere bedoeling, want voor mij is dat nu de ware schoonheid van een vrouw!

Rob Vellekoop, 30 maart 2025